Με την ολοκλήρωση της εξαιρετικής ταινίας τεκμηρίωσης που ένωσε τρεις δολοφονίες (Φύσσα, Λουκμάν, Ζακ Κωστόπουλου) με το παρόν, τον λόγο πήραν οι συγγενείς των θυμάτων που βρέθηκαν στην αίθουσα και τίμησαν το Φεστιβάλ με την παρουσία τους.
Το μεγαλείο της ψυχής τους ξεπερνάει τις προσωπικές τους τραγωδίες. Όλοι τους έκαναν τον συσχετισμό με το «έγκλημα» των Τεμπών. Ήταν αμείλικτοι και δεν άφησαν κανένα περιθώριο για περιστροφές και διαφωνίες. Δυναμικές γυναίκες, πληγωμένοι άνδρες που καλούνται να διαχειριστούν διαδοχικές απώλειες σε όλα τα επίπεδα. «Όταν φεύγει ένας δικός σου άνθρωπος και ειδικά σε τέτοια ηλικία με μία τέτοια συνθήκη πάντα ο μισός σου εαυτός είναι εκεί».
Πρώτη τον λόγο πήρε η δυνατότερη γυναίκα του κόσμου, η Μάγδα Φύσσα. Ήδη από την εισαγωγή ανέφερε πως ο ίδιος ο τίτλος του ντοκιμαντέρ είναι το «Πένθος». Τόνισε πως δυστυχώς αυτές τις ημέρες όλη η Ελλάδα θρηνεί πάλι από «εγκληματική ενέργεια». «Έχουμε χάσει τα παιδιά μας, έχουμε χάσει μία γενιά, έχουμε χάσει το μέλλον μας. Είναι πολλά τα νεκρά παιδιά. Είναι πολλές οι δολοφονίες». Στη συνέχεια μίλησε για τον ανείπωτο πόνο της απώλειας στην καθημερινότητα. Ένα βαθύ τραύμα, ένα δύσβατο μονοπάτι. Μπορείς να κάνεις 1002 πράγματα, αλλά ο μισός είσαι με το παιδί που έχει φύγει κι ο άλλος μισός με την οικογένεια. Πόσοι γονείς βρέθηκαν στη θέση τη δική μας σήμερα; Δεν έχω λόγια να τους πω … Είναι οδυνηρό. Συγχαρητήρια στους συντελεστές και ευχαριστούμε για τη φιλοξενία.
Ακολούθως τον λόγο πήρε ο πατέρας του Ζακ Κωστόπουλου, που δυσκολευόταν από τη συγκίνηση να αρθρώσει τις λέξεις. Ζήτησε από τους νέους να πολεμήσουν τον ρατσισμό και τον φασισμό, καθώς η Ελλάδα δε βαδίζει σε καλό δρόμο. Μίλησε για την τραγωδία των Τεμπών και τη σκυτάλη πήρε η μητέρα του Ζακ: «Οι κυβερνήσεις το μόνο που ξέρουν να μοιράζουν είναι ψέματα και πόνο. Πρέπει να ενωθούμε και να παλέψουμε, να μην αφήσουμε κανέναν ρατσιστή να μπει στις ζωές μας, να παίρνει τους ανθρώπους μας. Δεν έχουμε άλλον δρόμο από τον αγώνα. Να πεθάνουμε για μία καλύτερη Ελλάδα». Αφού ευχαρίστησε τους συντελεστές έκλεισε με τη λέξη, AΓΩΝΑΣ.
Ο εκπρόσωπος της οικογένειας Λουκμάν ήταν λάβρος. Υποστήριξε πως το ντοκιμαντέρ συνδέει τις τρεις δολοφονίες και τις 57 δολοφονίες για τις οποίες πενθεί και οργίζεται όλη η χώρα. Ο αγώνας των ανθρώπων έχει απαλύνει λέει με τη φωνή του να τρέμει τον πόνο όσων έχουν χάσει τους δικούς τους. Το κοινό σύνθημα είναι, «Ο Παύλος ζει τσακίστε τους Ναζί», «ο Λουκμάν ζει τσακίστε τους Ναζί», «ο Ζακ ζει τσακίστε τους Ναζί». Η μεγαλύτερη νίκη στην μεταπολίτευση είναι η φυλάκιση της Χρυσής Αυγής. Με αθώωση τους δε θα μπορούσε να γίνει το Φεστιβάλ ούτε η ταινία. Ο κίνδυνος όμως δεν έχει περάσει. Σε εκείνο το σημείο συνέδεσε τις τρεις δολοφονίες με τις 57 – έγκλημα ήταν φώναξε. Η συγκλονιστική κινητοποίηση όλων των νέων, του εργατικού κινήματος, των καλλιτεχνικών σχολών που είναι έτοιμοι να αγωνιστούν, ώστε να μη ξαναγίνει τέτοιο έγκλημα. Και ο «δράστης» αναγκάστηκε προχθές να ζητήσει συγγνώμη για τον εαυτό του και την κυβέρνησή του και όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις, με τον κόσμο να ξεσπά με δάκρυα στα μάτια σε χειροκροτήματα. «Τη συγκυρία να βλέπω μία ταινία για το πένθος και να πενθεί όλη η χώρα». Ζητάμε Δικαιοσύνη και θα τη πετύχουμε όπως με τη Χρυσή Αυγή, ήταν η κατακλείδα του.
Αδιαμφισβήτητα η στιγμή του 25ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης