Πορεία ενάντια στις εξώσεις μεταναστριών και μεταναστών πραγματοποίησαν φοιτητικές ομάδες και συλλογικότητες, το βράδυ της Δευτέρας (14/11) στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.
Μετά από την ανακοίνωση του υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου για την παύση του προγράμματος ESTIA II, που παρείχε στέγαση σε αιτούντες Ασύλου στη χώρα, πολλές οικογένειες και ασυνόδευτα παιδιά έχουν βρεθεί στο δρόμο χωρίς σπίτι και χαρτιά.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση του Stop War On Migrants για το κάλεσμα της πορείας ” Το αρχικό πρόγραμμα ESTIA κάλυπτε 27.000 θέσεις στέγασης, υπό τη διοίκηση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ και με χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Το νέο πρόγραμμα ESTIA θα αφορά 1.000 μόνον κατοικίες και «με χρηματοδότηση από τα αποθεματικά της Δημόσιας Υπηρεσίας Απασχόλησης» (τέως ΟΑΕΔ).
Ας σημειωθεί εδώ ότι στο παρελθόν είχε εξαγγελθεί ότι τα σπίτια του προγράμματος ESTIA θα «αξιοποιούνταν για στέγαση σεισμόπληκτων», «πυρόπληκτων» κλπ. εξαγγελίες που ποτέ δεν υλοποιήθηκαν, πρόσθεσαν όμως ακόμα μια δόση στον διάχυτο ρατσισμό (στήριξη στους «ευάλωτους Έλληνες» και όχι στον μεταναστευτικό πληθυσμό). Το κράτος προβάλει την υπόσχεση μιας ελάχιστης κοινωνικής μέριμνας προς τον ντόπιο πληθυσμό την ώρα που αναγγέλλει την έξωση χιλιάδων μεταναστ(ρι)ών: στον μεταναστευτικό πληθυσμό άλλωστε αναλογούν μόνον τα pushbacks, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και η άγρια εργασιακή εκμετάλλευση.
Στο πρόγραμμα ESTIA συμμετείχαν τοπικές ΜΚΟ, άλλες εταιρίες καθώς και διάφοροι δήμοι, όπως ο δήμος Θεσσαλονίκης. Πιο συγκεκριμένα, η εικόνα που αντικρίζουμε στην Θεσσαλονίκη είναι αυτή της έντονης μείωσης των παρεχόμενων σπιτιών με ελάχιστους μετανάστες πλέον να μένουν στο κέντρο της πόλης και με τις λοιπές οικογένειες που εξακολουθούν να στεγάζονται να αποτελούν εξαιρετικά ευάλωτες περιπτώσεις.
Τους προηγούμενες μήνες του 2022 συναντηθήκαμε με περιπτώσεις μεταναστριών οι οποίες καλούνταν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους σε διάστημα 30 ημερών, μετά την έκδοση της απόφασης για το άσυλο (είτε αυτή είναι θετική είτε αρνητική) μέσω ενός διαρκή ψυχολογικού πολέμου.
Οι πρακτικές που χρησιμοποιούσαν οι τοπικές ΜΚΟ που διαχειρίζονταν την στέγαση περιλάμβαναν συνεχή τηλεφωνήματα, πίεση να υπογράψουν χαρτιά που δεν είναι καν στη γλώσσα τους, διακοπή ρεύματος, νερού και θέρμανσης, συστέγαση περισσότερων οικογενειών σε ένα διαμέρισμα και απειλή της αστυνομίας. Το τελευταίο διάστημα, καθώς κατ’ εντολή του κράτους τα παρεχόμενα σπίτια πρέπει να ναι άδεια έως και τις 15 Νοεμβρίου του 2022, στις ελάχιστες οικογένειες που παραμένουν τα κέντρο αυτή η διαδικασία φαίνεται να έχει αποκτήσει ακόμα πιο γρήγορους ρυθμούς σε συνδυασμό με την γενικότερη αοριστία που απαντούν οι ΜΚΟ στις οικογένειες για το που ακριβώς θα καταλήξουν μετά την έξωση τους.
Οι μετανάστ(ρι)ες είτε καταλήγουν στα κλειστά camp όπου ουσιαστικά αποκλείονται από τον αστικό ιστό καθώς τα «κέντρα φιλοξενίας» (κράτησης) βρίσκονται στην ενδοχώρα, είτε (κυρίως μονογονεϊκές οικογένειες) μεταφέρονται προσωρινά σε κέντρα περίθαλψης, τα οποία συνήθως μετά από λίγες μέρες τις αφήνουν στο δρόμο χωρίς χαρτιά και υπό το φόβο να συλληφθούν/απελαθούν από την αστυνομία είτε εάν η αστυνομία τους συλλάβει προβαίνει σε παράνομες δολοφονικές επαναπροωθήσεις των μεταναστ(ρι)ών στα σύνορα.
Η προσπάθεια αορατοποιήσης και αποκλεισμού των μεταναστ(ρι)ών ως κοινωνικό κομμάτι που εκτοπίζεται τους από τη δημόσια σφαίρα αποτελεί μια ηχηρή απόδειξη του πολέμου που διεξάγει το κράτος εναντίον τους. Ας μην ξεχνάμε την κόλαση από την οποία επιβιώνουν οι μετανάστ(ρι)ες που περνάνε τα σύνορα του Έβρου, τις περιπτώσεις ξυλοδαρμών, εξευτελισμού, κλοπών των προσωπικών τους αντικειμένων από τα σώματα ασφαλείας «εις το όνομα της διασφάλισης των συνόρων», των βιασμών των μεταναστριών από τους συνοριοφύλακες και τις δολοφονίες που κάνουν από όλες τις παραπάνω πρακτικές.”
Η πορεία πραγματοποιήθηκε σε κεντρικούς δρόμους της πόλης, ξεκινώντας από το άγαλμα του Ελευθερίου Βενιζέλου. Στην συνέχεια οι διαμαρτυρόμενοι κινήθηκαν προς την Αγίας Σοφίας και κατέληξαν στο σημείο εκκίνησης.
