Η εβδομάδα που διανύουμε ήταν γεμάτη ιστορίες με πρωταγωνίστριες γυναίκες. Είτε στη «σωστή πλευρά της ιστορίας» (η πιο maistream ατάκα τον τελευταίο καιρό), είτε στην τελείως αντίθετη.
Θέλετε λόγω δουλειάς; Θέλετε λόγω μιας τεράστιας ανάγκης στήριξης στις γυναίκες που βάλλονται από παντού (χωρίς υπερολή); Μου αρέσει να ακούω τις τοποθετήσεις τους! Άλλες φορές τις θαυμάζω, κάποιες άλλες ταυτίζομαι μαζί τους, όμως πολλές φορές απογοητεύομαι κιόλας.
Αν και αρνούμαι να πιστέψω ότι δεν υπάρχει η γυναικεία αλληλεγγύη, πολλές γυναίκες εκεί έξω με πείθουν όλο και περισσότερο γι΄αυτό. Μου τράβηξε το ενδιαφέρον, μια δήλωση το λιγότερο προσβλητική, από μια ηθοποιό που έχει γράψει «χιλιόμετρα» σε τηλεόραση και θέατρο.
Ο λόγος για τη Νεφέλη Ορφανού, η οποία δίνοντας μια συνέντευξη στο «Πρωινό μας», με γέμισε (και πολλούς άλλους ακόμη) με θυμό. Καλούμενη να σχολιάσει τον Πέτρο Φιλιππίδη και τον Δημήτρη Λιγνάδη, γιατί ως γνωστόν όλοι πρέπει να έχουμε μια άποψη για το θέμα, μπήκε στα «μονοπάτια» του victim balming, την ίδια ώρα που ανακύκλωσε τα ηλίθια στερεότυπα πως ντε και καλά οι όμορφες γυναίκες (ας συμφωνήσουμε πως είναι κάτι πολύ υποκειμενικό αυτό) δέχονται σεξουαλικές προτάσεις συχνά και ότι το φλερτ με κάποιον σημαίνει «ναι» σε όλα.
Η τοποθέτησή της:
Όταν την άκουσα πρώτη φορά, είπα «έλα μωρέ χαζομάρες, όταν θες να ακουστείς, θα πεις ότι σου κατέβει στο κεφάλι». Μετά όμως σκέφτηκα πως δεν είναι η μόνη, είναι πολλοί εκεί έξω που δυστυχώς σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο.
Το MeToo βοήθησε τις γυναίκες να μιλήσουν, όχι όμως να πετάξουν τα στερεότυπα που τις βαραίνουν από πάνω τους. Την ίδια ώρα που οι γυναικοκτονίες πολλαπλασιάζονται και εκατομμύρια γυναίκες είναι θύματα σεξιστικών συμπεριφορών, αρνούμαι να δεχτώ ότι δίνεται βήμα σε ανθρώπους με παρόμοιες τοποθετήσεις. Γιατί το να εκφράζουμε όλοι την άποψη μας, μπορεί να είναι δημοκρατικό, αλλά το να κατηγορούμε τα θύματα βιασμού, είναι ανεπίτρεπτο!
Κι από μια γυναίκα που αναρωτιέται γιατί «δεν υπέστην βιασμό» ενώ «θα μπορούσαν να με περάσουν από τη κρεβατοκάμαρα», σε μια άλλη γυναίκα θύμα του στερεότυπου «η μανούλα».
Οι περισσότερες γυναίκες εκεί έξω, έχουν αισθανθεί έστω και μια φορά την πίεση γύρω από το θέμα μητρότητα. Μια από αυτές και η Τζένιφερ Άνιστον, που για χρόνια εμφανιζόταν ως η «άτεκνη» από τα media. Σε μια πρόσφατη συνέντευξή της στο Allure, αποκάλυψε τον τεράστιο αγώνα που έδωσε για να γίνει μητέρα, όσο δεχόταν κατηγορίες από δημοσιογράφους και κάποιους θαυμαστές.
Η μητρότητα δεν είναι ένα παιχνίδι και δεν είναι για όλους! Δεν είναι εύκολο για μια γυναίκα που προσπαθεί να γίνει μητέρα να ακούει δεκάδες σχόλια και εικασίες για κάτι τόσο προσωπικό. Ούτε όμως είναι εύκολο για μια γυναίκα που δε θέλει να αναλάβει και αυτόν τον ρόλο στη ζωή της να δέχεται τις επικρίσεις του περίγυρού της ή άσχετων.
Καμιά φορά πραγματικά αναρωτιέμαι πως ο κόσμος μπορεί να γίνεται τόσο αδιάκριτος. Με έχουν ρωτήσει πολλές φορές γι΄αυτό το θέμα και έχω νιώσει την ανάγκη να προτάξω την ηλικία μου για να τους πω «ευγενικά» πως με ενοχλεί αυτή η ερώτηση ή με ενοχλεί να φτιάχνουν ένα «παραμύθι» με εμένα πρωταγωνίστρια και να απαιτούν να το ζήσω. Μετά τα βάζω με τον εαυτό μου που φέρνω το «ηλικιακό όριο» στη μέση και σε δεύτερο χρόνο πάλι με εμένα που ένιωσα την ανάγκη να δικαιολογηθώ.
Το περασμένο Σάββατο, ψωνίζοντας στη λαϊκή ένα απίστευτα αδιάκριτο βλέμμα στο στήθος μου, με έκανε πάλι να μπω στη διαδικασία της δικαιολόγησης. «Μα δε φορούσα καν κάτι ανοιχτό», είπα στη μαμά μου και αμέσως συνειδητοποίησα πως έριξα το φταίξιμο σε μένα αντανακλαστικά. Δυστυχώς αυτές τις συμπεριφορές διαιωνίζουν δηλώσεις σαν της Νεφέλης Ορφανού…
Πόσο κουραστική είναι αυτή η διαδικασία… πόσο κουραστικό να πρέπει να αμύνεσαι συνεχώς, ενώ όλοι σου επιτίθονται… Για το αν φλέρταρες και με πόσους, για το αν έγινες ή όχι μητέρα, για το αν βρήκες ή όχι τη δύναμη να μοιραστείς μια αλήθεια σου…
Πολλές φορές ακούω ότι τα πράγματα αλλάζουν και όσο ο χρόνος περνά, εξελισσόμαστε οι άνθρωποι σε όλους τους τομείς… εγώ πάλι βρίσκω πως απλά αλλάζουμε όσα βλέπει η πεθερά. Έχουμε χάσει την ουσία και μας έχει μείνει απλά η πολιτική ορθότητα.
ΥΓ Σε έναν κόσμο γεμάτο Νεφέλες Ορφανού, ας είμαστε η Τζένιφερ Άνιστον!