«Η καλύτερη δικαίωση για τη θυσία αυτών των παιδιών είναι να εξασφαλίσουμε ότι αυτό το οποίο έγινε στα Τέμπη δεν θα ξαναγίνει ποτέ στη χώρα μας».
Το ξαναγράφω “Η καλύτερη δικαίωση για τη ΘΥΣΙΑ αυτών των παιδιών…”.
Θυσία. ΘΥΣΙΑ. ΘΥΣΙΑΑΑΑΑ!
Αυτό είπε ο Πρωθυπουργός χθες στο Μαρούσι. Δηλαδή στο Μαξίμου αισθάνονται ότι τα παιδιά θυσιάστηκαν. Για έναν καλύτερο σιδηρόδρομο. Μα αλήθεια κανένας από αυτούς δεν αντιλήφθηκαν ότι ο πρώτος που μίλησε με την ίδια λογική χλευάστηκε από το απαν σύμπαν;
Εκτός αν αυτή είναι η λογική τους. Ότι με το να αντιμετωπίζουν ως θυσία τον τραγικό θάνατο 57 ανθρώπων, μπορούν να κρύψουν τις ευθύνες τους. Γιατί όσο διαχρονικές και να είναι δεν ήρθαν χθες. Δεν ήρθε η οικογένεια Καραμανλή χθες σε αυτή τη χώρα. Δεν είναι η οικογένεια Μητσοτάκη νέα στα πράγματα. Έχτισαν τη χώρα από πριν καν την μεταπολίτευση. Μεταπολεμικά και μετά υπάρχουν στο πολιτικό προσκήνιο.
– Αν αυτοί που έχτισαν τη χώρα δεν έχουν ευθύνη για τις παθογένειες της, ποιος έχει;
– Αν αυτός που κυβέρνησε τέσσερα χρόνια δεν έχει ευθύνη για το ότι δεν ολοκληρώθηκε κάτι επί της θητείας του, ποιος έχει;
– Αν δεν έχει ευθύνη ο υπουργός που στη Βουλή κατέκρινε όποιον έθετε θέμα ασφάλειας του σιδηροδρομου, ποιος έχει;
Η λογική της θυσίας, είναι η λογική του κρύβομαι μέσα στο πλήθος. Είναι το ένα βήμα μετά το φταίμε όλοι. Όταν η ευθύνη είναι των πολλών, τότε δεν είναι κανενός.
Όταν μιλάνε για θυσία απαντούν ουσιαστικά στο “έγκλημα” που λεει η αντιπολίτευση.
Το χειρότερο όμως είναι ότι η κοινωνία μιλά για “δολοφονία”. Και είναι τόσο μεγάλη η οργή που γίνεται μεγαλύτερη όταν ακούει για “θυσίες”.
Όμως αν αυτός είναι ο στόχος τους, δεν πρέπει οι πολίτες να πέσουν στην παγίδα. Και εδώ είναι το στοίχημα να βοηθήσει η αντιπολίτευση. Να μην ρίξει λάδι στη φωτιά, να μην προσπαθήσει να αποποιηθεί και η ίδια τις ευθύνες της. Στον βαθμό που αναλογεί στον καθένα ανάλογα στο χρόνο που κυβέρνησαν.
Γιατί θα γίνει ίδια.
Και μετά η οργή θα γίνει αποστροφή. Και μια ολόκληρη γενιά θα γυρίσει την πλάτη της σε ένα ολόκληρο πολικό σύστημα. Ίσως και στο ίδιο το πολίτευμα. Και θα είναι ολέθριο αυτό που θα έλθει μετά…