Στις πρώτες εθνικές εκλογές του 2023 ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ χάνει από τη Νέα Δημοκρατία καθαρά, ωστόσο παίρνει σε καθαρούς αριθμούς 1.184.621 ψηφοφόρων του εκλογικού σώματος που πήγε στην κάλπη και ποσοστό λίγο πάνω από το 20%.
Την ώρα που ο αρχηγός βιώνει την απόλυτη προσωπική ματαίωση γίνεται εμφανές το κενό στο κομμάτι τους επικοινωνιακού μηχανισμού. Επιλέγεται άτακτα ο καθηγητής Νίκος Μαραντζίδης και υιοθετείται μία τακτική ανώδυνης ήττας. Ένα μεγάλο τακτικό λάθος που το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης πληρώνει μέχρι και σήμερα, καθώς τα κεφάλαια της ιστορίας είναι αλληλένδετα μεταξύ τους.
Ο ιστορικός αρχηγός της παράταξης και πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας σοκαρισμένος από το αποτέλεσμα ξεχνάει ποιος πραγματικά είναι. Ένας πολιτικός με υψηλό ανάστημα, ένα νικητής, ένα λιοντάρι που παλεύει κάθε στιγμή κι εξελίσσεται στον χρόνο. Παρουσιάζεται αδύναμος αντί να αντεπιτεθεί. Η στρατηγική που έχει χαραχθεί είναι λανθασμένη. Μπορεί ο κ.Μαραντζίδης να υπεραμύνθηκε αυτής, αποθεώνοντας παράλληλα τον Τσίπρα, παρ΄όλα αυτά το σχέδιο που καταστρώθηκε για τη νέα εκστρατεία ενός μήνα οδήγησε ουσιαστικά σε ναυάγιο. Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν πίστεψε ότι μπορεί να κάνει το 20, 22, 24 ή 26%. Η αυτοπεποίθηση του Αλέξη Τσίπρα και ο πληγωμένος εγωισμός του θόλωσαν το μυαλό του. Δεν έπαιξε την τελευταία παρτίδα στα ίσια όπως του άξιζε. Ίσως τα δάκρυά του στη Θεσσαλονίκη και το Σύνταγμα να ήταν ακριβώς για αυτόν τον λόγο.
Τον Ιούνιο ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ έλαβε 930.013 ψήφους και ποσοστό 17.8%. Ο Αλέξης Τσίπρας στη σύγχυσή του είχε αγνοήσει πως 1.200.000 λαού είχαν έρθει – υπερβατικά πολλοί εξ΄αυτών – στην κάλπη για τον ίδιο. Η παραίτησή του από την ηγεσία ήταν μία γενναία πράξη ευθύνης που του άφηνε συναισθήματα οδύνης, παράλληλα όμως άφηνε “άστεγους” όσους τον πίστεψαν ως ηγέτη του προοδευτικού χώρου. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Πως το κόμμα χωρίς αυτόν αρχηγό υποχωρούσε ραγδαία. Παρ΄όλα αυτά αντί έμπειροι πολιτικοί να διαβάσουν τις εξελίξεις, συνέχισαν έναν κύκλο εσωστρέφειας, στο κυνήγι της “καρέκλας”. Ούτε η Έφη Αχτσιόγλου, ούτε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ούτε ο Νίκος Παππάς, ούτε ο Στέφανος Τζουμάκας μπορούσαν να συγκινήσουν ψηφοφόρους του Αλέξη Τσίπρα. Το κόμμα είχε θυμίζουμε 145.000 μέλη και πήρε 1.200.000 ψήφους πανελλαδικά.
Η είσοδος του Στέφανου Κασσελάκη έφερε στο παιχνίδι ενθουσιασμό και νέα δεδομένα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ κατάφερε να γράψει νέα μέλη, αλλά κανέναν δεν απασχολούσε το άθροισμα και η σύνθεση στον φορέα. Ο πρόεδρος μέχρι και σήμερα ακολουθεί τη δική του στρατηγική, μία ομάδα αποχώρησε συγκροτώντας τη Νέα Αριστερά και αρκετοί απλοί φίλοι, μέλη, ψηφοφόροι δεν άντεξαν το μίσος που κυρίευσε κατά την προεκλογική περίοδο και έμειναν όπως γράψαμε παραπάνω πολιτικά άστεγοι. Ο μηχανισμός του κόμματος αδυνατούσε κι αδυνατεί να δει την μεγάλη εικόνα ακόμα και σήμερα στην κοινωνία. Οι σύνεδροι αυτή τη στιγμή μαζεύουν υπογραφές για να μην υπάρξουν νέες κάλπες. Άνθρωποι από άκρη σε άκρη της Ελλάδας με ανιδιοτελή προσφορά. Θέλουν να υπάρχουν μέσα σε αυτόν τον φορέα. Δεν αντέχουν άλλη φίλια μάχη, πυρά, μίσος, διάσπαση. Έχουν ξεπεράσει τα κεντρικά στελέχη.
Με την κοινωνία εξουθενωμένη, κανείς δεν έχει την πολυτέλεια του χρόνου να αναλωθεί σε αυτό το θέατρο του παραλόγου. Καθημερινά άνθρωποι της “βραχμανικής” Αριστεράς αποχωρούν. Ο πρόεδρος συγκροτεί έναν πυρήνα γύρω του, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι αρκετός για να δημιουργήσει εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Γράψαμε σε προηγούμενη άποψή μας πως είναι αδύνατον στον προοδευτικό χώρο να μη βλέπουν την μεγάλη εικόνα κι όμως στον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ κατάφεραν να μη δουν τους 1.200.000 ανθρώπους με πείσμα κόντρα στα σημεία των καιρών τους στήριξαν. Με τη συμπεριφορά τους δε τους σέβονται και φυσικά αν έχουμε νέο κύκλο εσωτερικών εκλογών θα το πληρώσουν ακριβά.