Τα γεγονότα είναι γνωστά από το πρωί. Το Συμβούλιο Εφετών Λαμίας που συνεδρίασε τη Δευτέρα 25 Ιουλίου εξετάζοντας την έφεση του απεργού πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη κατά του απορριπτικού βουλεύματος για την υφ’όρον αποφυλάκισή του, αποφάσισε: Ο Γιάννης Μιχαηλίδης για τους Χι,Ψι, Ωμέγα πραγματικούς αντικειμενικούς αλλά και υποκειμενικούς νομικούς λόγους θα παραμείνει στη φυλακή.
Δεν θα γράψω τίποτα σχετικό με την νομιμότητα της απόφασης. Άσχετος είμαι. Δε θα κάνω κανέναν συνειρμό και σύγκριση της ΜΗ αποφυλάκισης Μιχαηλίδη με την αποφυλάκιση Λιγνάδη – Κορκονέα – Φιλιππίδη. Δεν θα κάνω ούτε καν επίκληση στο συναίσθημα περιγράφοντας την κατάσταση της υγείας του Γιάννη Μιχαηλίδη ο όποιος βρίσκεται στην 68η μέρα απεργίας πείνας, δηλαδή από τις 23 Μαΐου. Δεν θα χαρίσω κανένα επιχείρημα σε αυτούς που λένε «ναι, αλλά ο νόμος είναι σαφής» ή «άλλο το περί δικαίου αίσθημα και άλλο το δικαστήριο».
Νομικοί δεν είμαστε. Αλλά δεν είμαστε και αμοιβάδες. Έχουμε νου και κρίση και καταλάβαμε από καιρό τι επιδιώκει η εξουσία στην υπόθεση Μιχαηλίδη και η κυβέρνηση συνολικά αυτά τα τρία χρόνια, από τις υποθέσεις Δημάκη, Κουφοντίνα, Ρωμανού, Μιχαηλίδη και άλλων: Γυρεύει μια γενικευμένη αναταραχή.
Γυρεύει μια αντίδραση του αντιεξουσιαστικού χώρου που θα προκαλέσει πορείες, σπασμένες βιτρίνες, βία στους δρόμους και φόβο στην μεγάλη μερίδα των πολιτών που, ακόμα και τώρα, μπερδεύει γλυκά στον ελάχιστο χώρο σκέψης που παραχωρεί σε αντίστοιχα γεγονότα, την απεργία πείνας Μιχαηλίδη, την αποφυλάκιση Κορκονέα, την υπόθεση Πανούλη Καλαιτζή και τόσα άλλα. Η μερίδα αυτή των πολιτών που «κάτι είδαν, κάτι άκουσαν» και δεν το κατάλαβαν γιατί έχουν τις δουλειές τους, τα τρεξίματα τους, τον αγώνα για την επιβίωσή τους, θα βρεθούν ξαφνικά μπροστά σε μια έξαρση βίας και αντίδρασης αδυνατώντας να καταλάβουν το πώς και το γιατί. Κι αυτό είναι βούτυρο στο ψωμί της εξουσίας.
Γενικώς τα τρία τελευταία χρόνια η επιχείρηση «νόμος και τάξη» απέδωσε επικοινωνιακά. Στα πανεπιστήμια, στις συγκεντρώσεις εν μέσω καραντίνας στις πλατείες, στα συλλαλητήρια, στα Εξάρχεια, στις εκκενώσεις καταλήψεων. «Σύστημα που αποδίδει, δεν αλλάζει» και μια κυβέρνηση στριμωγμένη, αποδυναμωμένη, πάντα ψάχνει τρόπο να κερδίσει τις ψήφους των πολιτών που ναι μεν είναι νεοφιλελεύθεροι και συντηρητικοί, ωστόσο βλέπουν τι συμβαίνει και έχουν πάρει αποστάσεις από την προηγούμενη ψήφο τους κι από την εμπιστοσύνη που έδειχναν στον πρωθυπουργό.
Φανταστείτε καθημερινές πορείες για την Μιχαηλίδη. Φανταστείτε μια ενδεχόμενη απώλεια της ζωής του που ήδη κρέμεται σε μια κλωστή. Φανταστείτε σπασμένες βιτρίνες, συλημένες τράπεζες, καμένους κάδους, μολότοφ, δακρυγόνα, βία από τις δυνάμεις καταστολής. Η μπάλα θα έχει πάει και πάλι στην κερκίδα.
Η προσπάθεια δημιουργίας ενός ελεγχόμενου Δεκέμβρη 2008 είναι μια επικίνδυνη και ανήθικη ενέργεια. Τα ζήσαμε στο πετσί μας εκείνα τα γεγονότα, τα καλύψαμε δημοσιογραφικά στους κεντρικούς δρόμους της Θεσσαλονίκης και ήταν γεγονότα σκληρά, οριακά. Όποιος νομίζει ότι μπορεί να ρισκάρει να τα επαναφέρει βασισμένος, όχι σε ένα μεμονωμένο γεγονός δολοφονίας ενός παιδιού (που θα μπορούσες να το θεωρήσεις και τυχαίο) αλλά σε μεθοδευμένες ενέργειες πολλών παραγόντων που θα οδηγήσουν στο θάνατο του Γιάννη Μιχαηλίδη, πραγματικά εγκληματεί και θα τον βαραίνουν τεράστιες πολιτικές ευθύνες. Ο Ιούλιος του 2022 δεν έχει καμία σχέση με τον Δεκέμβρη του 2008. Αν ο θάνατος του Αλέξη Γρηγορόπουλου προκάλεσε αυτές τις κοινωνικές δονήσεις που όλοι ζήσαμε και γέννησε αυτή τη γενιά αντισυστημικών, αντιεξουσιαστικών δράσεων, σήμερα η αδιαφορία για τη ζωή του Γιάννη Μιχαηλίδη μπορεί να αποσυμπιέσει την δωδεκαετή κρίση, την δυστοπία της πανδημίας, την ληστρική παρέμβαση στις τιμές καυσίμων, την ακρίβεια, την αναξιοκρατία, την επιβολή της πανεπιστημιακής αστυνομίας, την παρέμβαση στον Τύπο και πόσα ακόμα κοινωνικά προβλήματα.
Προσπαθώ να αντιληφθώ αυτή τη στιγμή τη θέση του Γιάννη Μιχαηλίδη. Ξεκίνησε μια προσωπική θυσία αρνούμενος την τροφή μετά την πρώτη απόρριψη της αίτησης αποφυλάκισης. Ακολούθησε και δεύτερη αίτηση που συνοδεύτηκε πάλι από άρνηση αλλά αυτός συνέχισε. Σήμερα προέκυψε η απόρριψη της έφεσης από το συμβούλιο εφετών (τι ειρωνεία, όλοι πίστευαν πως αυτό θα τον δικαιώσει) δηλαδή από το τελευταίο του χαρτί. Τι κάνει τώρα αυτό το παιδί; Το συναίσθημα λέει ότι θα συνεχίσει. Θα πάει δηλαδή για την απόλυτη θυσία. Δεν του δίνουν άλλη επιλογή.
Ειλικρινά, αν τον είχα μπροστά μου θα του έλεγα να πράξει αλλιώς. Να σταματήσει. Πραγματικά δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να προσφέρει τη ζωή του σε ένα αδηφάγο σύστημα που είναι έτοιμο να βρει εκατό νομικές δικαιολογίες για την αυστηρότητά του. Που έχει τρόπους να τον βγάλει τρελό και να πει πως «έτσι λέει ο νόμος». Που μπορεί να βγει και από πάνω και να διατρανώνει πως «…δεν εκβιάζεται». Αν τον είχα μπροστά μου τον Γιάννη Μιχαηλίδη θα του έλεγα να αλλάξει τακτική. Να τραφεί, να ζήσει και να προετοιμαστεί για τους νέους του αγώνες. Αυτοί που τον αγαπούν και τον στηρίζουν, τον θέλουν ζωντανό. Αυτοί που ποτέ δεν ήταν στο πλάι του και που τώρα περιμένουν στη γωνία να επιβάλλουν την τάξη, τον θέλουν νεκρό. Δεν υπάρχει κανένα δίλημμα. Υπάρχει μόνο η ζωή και ο αγώνας.
Αν είχα μπροστά μου τον Γιάννη Μιχαηλίδη θα του έλεγα πως η εποχή που οι κοινωνίες έπαιρναν ζωή από τους θανάτους των παιδιών τους, πέρασαν ανεπιστρεπτί. «Οι πεθαμένοι δεν απασχολούν πιότερο από έναν χρόνο τους ανθρώπους του 21ου αιώνα». Τώρα οι κοινωνίες αλλάζουν από τους «ζωντανούς».
Γιάννη Μιχαηλίδη μείνε ζωντανός. Έχεις πολλή ζωή ακόμα να ζήσεις και πολλά να δώσεις στην οικογένεια και τους φίλους σου. Να ζήσεις φίλε. Μη γίνεις προτομή και μνημείο. Να σου κάνουν αγκαλιές κι όχι να σου φέρνουν στεφάνια. Να ζήσεις και να τους «ενοχλείς» με τις ιδέες σου, με την ευτυχία σου. Να τους θυμίζεις τι μπορούσαν να κάνουν και δεν έκαναν γιατί δεν ήθελαν.