Ανήκω στην μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού που θεωρούσε πως στην «Κιβωτό του Κόσμου»… «όλα ήταν καλώς καμωμένα».
Λίγο η «εικόνα» του Πατέρα Αντώνιου, το βλέμμα, το παρουσιαστικό του, λίγο η προβολή που είχαν οι δράσεις της Κιβωτού από τα ΜΜΕ, πραγματικά αν μου αραδιάζατε 30 οργανώσεις στις οποίες θα μπορούσαν να συμβούν κάποια από όσα καταλογίζονται τις τελευταίες μέρες εναντίον της «Κιβωτού του Κόσμου», ούτε που θα πήγαινε το μυαλό μου στη συγκεκριμένη. Τελευταία θα την έβαζα.
Αυτό είναι και ένα μεγάλο λάθος τόσο της πολιτείας όσο και της κοινωνίας μας. Κρίνουμε με βάση μια «εικόνα», μια «βιτρίνα» κι όχι με γνώμονα τον ενδελεχή έλεγχο και τους σοβαρούς γενικούς κανόνες. Όταν δεν βγαίνει κάτι κακό για την δομή προς τα έξω, θεωρούμε πως όλα πηγαίνουν καλά. Όταν προκύψει ένα σκάνδαλο, βάλλουμε κατά δικαίων και αδίκων και μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά.
Δεν ξέρω πού ακριβώς θα καταλήξει η έρευνα που διεξάγεται στην «Κιβωτό του Κόσμου». Οι κατηγορίες είναι βαριές. Υπάρχει πάντα το τεκμήριο της αθωότητας, υπάρχουν όμως και σοκαριστικά στοιχεία εναντίον συγκεκριμένων ανθρώπων που οφείλουν να μάς εξηγήσουν επαρκώς τις θέσεις τους κι όχι να ψελλίζουν δικαιολογίες εναντίον των παιδιών που έκαναν τις καταγγελίες.
Αυτό που ξέρουμε σίγουρα είναι πως στην Ελλάδα η μέριμνα για τους ανυπεράσπιστους ανθρώπους (παιδιά, ηλικιωμένους, ψυχικά ασθενείς) έχει αφεθεί αποκλειστικά στην αρμοδιότητα των ιδιωτών οι οποίοι με κρατικά λεφτά και χορηγίες καλύπτουν το κενό της κοινωνικής πολιτικής που όφειλε να παρέχει η πολιτεία.
Ας μην γελιόμαστε: Στην Ελλάδα οι «ιδιώτες» είναι πάντα η… ενδεδειγμένη λύση αφού παραδοθήκαμε στην αντίληψη πως οτιδήποτε κρατικό είναι καταδικασμένο να αποτύχει και να κοστίσει και ακριβά. Ιδιωτική Παιδεία, ιδιωτική υγεία, ιδιώτες στην καθαριότητα, ιδιώτες στα διόδια, ιδιώτες στο προσφυγικό, στο ρεύμα, στο νερό, στα τρένα και τα αεροπλάνα. Πολλές φορές το ίδιο το κράτος συντελεί στην απαξίωση των δικών του δομών, υπηρεσιών, περιουσιακών στοιχείων ώστε να ξεμπερδέψει ξεπουλώντας τα σε ιδιώτες. Κι αν το να έχουν οι ιδιώτες τις συγκοινωνίες, τους δρόμους, το ρεύμα, τις τηλεπικοινωνίες, εμπεριέχει κάποια λογική στο πλαίσιο της ελεύθερης και παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, το να αφήνεται η υπεράσπιση των ορφανών, κακοποιημένων, βασανισμένων παιδιών στην ελεημοσύνη των οργανώσεων και στην φιλανθρωπία κάποιων ιερέων, κάθε άλλο πάρα υγιές και σωστό μοιάζει.
Έσπευσε η κυβέρνηση να ανακοινώσει πως σταματά την χρηματοδότηση της «Κιβωτού του Κόσμου» μέχρι να ξεκαθαρίσει η υπόθεση! Αυτό είναι το θέμα μας; Θα λυθούν έτσι τα προβλήματα; Και τα παιδιά που είναι στις δομές της οργάνωσης σε όλη την Ελλάδα τι θα απογίνουν; Μπορούν να διαλυθούν όλα απλώς και μόνο για να αποποιηθούν των ευθυνών τους οι υπουργοί και ο πρωθυπουργός; Αστεία πράγματα.
Σαφώς και θα αξιολογηθούν τα πάντα στην υπόθεση της «Κιβωτού». Ήδη φαίνεται πως η έρευνα διαρκεί μήνες. Να φτάσει στο τέλος και να αποδοθούν ευθύνες σε όσους έχουν, όποια θέση και ρόλο κι αν έχουν. Το τονίζω το τελευταίο γιατί στη χώρα αυτή μάς είναι σχεδόν αδύνατο να δεχτούμε πως και οι κληρικοί μπορεί να βαρύνονται με σοβαρές κατηγορίες. Κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο. Το ζήτημα, όμως, δεν είναι απλώς η διερεύνηση της υπόθεσης της «Κιβωτού». Με αφορμή αυτήν, οφείλουμε να δούμε συνολικά το ζήτημα της μέριμνας της πολιτείας στους κοινωνικά ευάλωτους πολίτες αλλά και πιο συγκεκριμένα στα παιδιά.
Για να συμβεί αυτό, ειδικά σε σχέση με τα παιδιά, οφείλουμε να ξαναδούμε το θέμα της υιοθεσίας και της αναδοχής. Δεν είναι δυνατόν να μάς είναι ευκολότερο να αναθέσουμε το μεγάλωμα των παιδιών σε ένα ίδρυμα και όχι σε ένα άτεκνο ζευγάρι. Δεν είναι δυνατόν να ταλαιπωρούνται τόσο πολύ οι γονείς που επιθυμούν να πάρουν με αναδοχή ένα ή και περισσότερα παιδιά όταν υπάρχουν τόσα πλάσματα στα αζήτητα. Είναι τρελό και παράλογο να περνάνε από χίλια κόσκινα και να απαιτούνται απίστευτες προϋποθέσεις ώστε να φύγει ένα παιδί από ένα ίδρυμα και να μπει σε ένα σπίτι και την ίδια ώρα τα ιδρύματα να αφήνονται ελεύθερα χωρίς έλεγχο να κάνουν «ό,τι προαιρούνται» από ευσπλαχνία και φιλανθρωπία. Στο τέλος τέλος, είναι λάθος να δείχνουμε τέτοια φοβικότητα στο ζήτημα της υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια όταν παρατηρούνται τέτοια φαινόμενα βίας από άτομα υπεράνω πάσης υποψίας, «καθωσπρέπει» και κοινωνικά αποδεκτούς. Τα ομόφυλα ζευγάρια σε όλο τον κόσμο υιοθετούν παιδιά και τα μεγαλώνουν με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν και τα ετερόφυλα ζευγάρια. Ούτε καλύτερα, ούτε χειρότερα.
Σε κανένα παιδί δεν αξίζει να μεγαλώνει σε ίδρυμα, σε απρόσωπες δομές. Οι δομές αυτές σε ένα κράτος με ευαισθησίες και αντανακλαστικά, πρέπει να είναι υπηρεσίες προσωρινής φιλοξενίας. Τίποτα περισσότερο. Φυσικά η αλλαγή της πολιτικής υπέρ των παιδιών απαιτεί αρκετό χρόνο και αρκετό χρήμα, όχι όμως πολύ περισσότερο από όσο ξοδεύεται (συχνά άσκοπα) σήμερα.
Και κάτι τελευταίο για τον πατέρα Αντώνιο: Είναι απαράδεκτο ένας κληρικός να αναφέρεται έτσι στα παιδιά που προέβησαν στις τόσο σοβαρές καταγγελίες. Αν δεν το έχει με τον προφορικό λόγο και τις κάμερες, ας κάνει μια γραπτή δήλωση. Αντί να δηλώνει συντετριμμένος και να δεσμεύεται πως θα βοηθήσει να διαλευκανθεί η υπόθεση, εκθέτει και κατηγορεί τα παιδιά που υποτίθεται πως προστατεύει. Πραγματικά ο άνθρωπος αυτός αποτελεί τις τελευταίες μέρες μια μεγάλη απογοήτευση για την ελληνική κοινωνία, όχι μόνον εξαιτίας των καταγγελιών εναντίον του αλλά περισσότερο εξαιτίας του τρόπου που δικαιολογήθηκε δημοσίως. Ας ελπίσουμε να έχει κάτι σοβαρότερο να πει στις αρχές.