Η Παρασκευή Σαλαβγιά μιλά στο TheOpinion για τη μορφή αναπηρίας της και «σπάει» τις προκαταλήψεις μέσα από την ταινία μικρού μήκους «Ένας κόσμος, δύο όψεις».
Την ιστορία της Παρασκευής Σαλαβγιά κάποιοι ίσως την γνωρίζετε, άλλοι πάλι ίσως και όχι. Η 24χρονη, πλέον, Παρασκευή -καθώς σήμερα είναι μια σημαντική μέρα για αυτήν, γιορτάζει τον ερχομό της στη ζωή αυτή· μια ζωή «γεμάτη από μικρά και μεγάλα θαύματα, και μαγεία», όπως δηλώνει- προσπαθεί με κάθε δυνατό τρόπο να εμπνεύσει τους ανθρώπους μέσα από την αλήθεια της και από το «φως» που έχει βρει από τα δικά της σκοτάδια.
Η ιστορία αυτή, λοιπόν, ξεκινά στις 18 Οκτωβρίου του 1998, ημερομηνία κατά την οποία η Παρασκευή γεννήθηκε πρόωρα, 5,5 μηνών. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να προκληθεί εγκεφαλική παράλυση και αριστερή ημιπληγία.
Η Παρασκευή, σήμερα που τα διαβάζετε όλα αυτά, έχει ολοκληρώσει ήδη τη σχολή της Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης· μία σχολή που της δίδαξε πάρα πολλά για τη ζωή και τις εναλλακτικές που υπάρχουν για να την αντιμετωπίσει κάποιος. Παράλληλα, ξεκινάει το μεταπτυχιακό της πάνω στη συμβουλευτική και παραδέχεται ότι επιθυμεί να βοηθάει έμπρακτα τους ανθρώπους, στηριζόμενη στις γνώσεις της.
Στον ελεύθερό της χρόνο ασχολείται με διάφορα χόμπι: με τον χορό, με την ιστιοπλοΐα, με τη γελωτοθεραπεία –η ίδια, άλλωστε, είναι δασκάλα γελωτοθεραπείας. Aγαπάει πολύ να ταξιδεύει, να «ανοίγει» το πνεύμα και το μυαλό της.
Αυτό που έφερε στη δημοσιότητα την ιστορία της ήταν η απόφασή της να δημιουργήσει μία ταινία, μέσω της οποίας να μπορέσει να προσεγγίσει μία άλλη όψη της αναπηρίας και της νοοτροπίας που έχουμε για αυτήν.
«Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα», το motto που η ίδια έχει υιοθετήσει στη ζωή της και το αποδεικνύει σε κάθε της βήμα.
Ο ρόλος της οικογένειας
Η Παρασκευή, όμως, παρά την αναπηρία με την οποία ήρθε αντιμέτωπη ούσα νεογέννητη, έπρεπε να ζήσει. Και να ζήσει μια ζωή από αυτήν που αρμόζει σε κάθε παιδί και, μετέπειτα, αυτό το παιδί να εξελιχθεί σε έναν ισορροπημένο ενήλικο.
«Για να μπορέσω να ζήσω μία φυσιολογική ζωή, έπρεπε αρχικά να υπάρχει ένα στήριγμα. Κι αυτό δεν ήταν άλλο από την οικογένειά μου, που θεωρώ ότι, η οικογένεια, είναι ο πυρήνας κάθε παιδιού. Έχω μία αδερφή που είναι τέσσερα χρόνια μικρότερή μου και είναι το αριστερό μου χέρι. Αν δεν ήταν η Ηλιάνα, δεν θα ήμουν αυτή που είμαι σήμερα. Και το λέω πολύ συνειδητά. Όμως, δεν θα μπορούσε κι η Ηλιάνα να σταθεί έτσι, εάν δεν υπήρχαν οι γονείς μας· οι συγκεκριμένοι γονείς. Πολλοί άνθρωποι ρωτούν πώς μπορέσαμε σαν οικογένεια να κρατήσουμε αυτήν την ισορροπία, εγώ αυτό που λέω είναι ότι το καταφέραμε με πολλή δουλειά.
Η δική μου οικογένεια με μεγάλωσε με σκοπό να αποτελώ ένα υγιές πρότυπο και να μπορέσω να θρέψω την αυτοαγάπη, τον αυτοσεβασμό και την αυταξία. Εάν δεν υπήρχε αυτό, εγώ δεν θα μπορούσα να είμαι αυτό που είμαι σήμερα. Ούτε θα μπορούσε η αδερφή μου, με τόση ισορροπία, να στέκεται “βράχος” δίπλα μου», εξομολογείται στο TheOpinion.
Η συμβολή του σχολείου
Τα παιδιά διαμορφώνονται μέσα στην οικογένεια. Εξίσου σημαντική, όμως, είναι και η συμβολή ενός υγιούς σχολικού περιβάλλοντος, το οποίο οφείλει να μπορεί να ανταποκριθεί στην ορθή διαχείριση της οποιασδήποτε ιδιαιτερότητας του κάθε παιδιού.
«Κι εγώ είχα αυτή την τύχη! Και μιλάω πολύ συχνά για τους συμμαθητές μου και συγκινούμαι, γιατί ήταν παιδάκια κι όμως ήταν δίπλα μου. Ήταν υπέροχο! Πάρα πολλές φορές λέω ότι, αν δεν είχα αυτούς τους συμμαθητές στο δημοτικό, εμένα θα με δυσκόλευε πάρα πολύ η κοινωνική ένταξη. Γιατί, καλώς ή κακώς, χρειάζεται να ανήκεις σε μία ομάδα και να σε αποδέχεται μία ομάδα.
Είχα συμμαθητές οι οποίοι μου έδειχναν στοργή, αγάπη, κατανόηση. Δεν θα μπορούσα, ας πούμε, να κουμπώσω το μπουφάν μου ή να ανοίξω το μπουκάλι μου ή να κόψω με το ψαλίδι. Για εκείνους ήταν φυσιολογικό και ήταν πάντα πρόθυμοι να με βοηθήσουνε, να “αγκαλιάσουνε” την όποια δυσκολία είχα.
Δεν ένιωσα ποτέ διαφορετικά, γιατί οι συμμαθητές μου με αγαπούσαν», αναφέρει, χαρακτηριστικά, η Παρασκευή.
Βέβαια, παράλληλα με τα πρώτα χρόνια του σχολείου, άρχισε και το ταξίδι της ψυχοθεραπείας. Ομολογεί στο TheOpinion: «Έπρεπε να διαχειριστώ ότι είχα μία διαφορετική μεριά, ένα διαφορετικό χέρι, ώστε να μπορέσω να ισορροπήσω και να κάνω σταθερά βήματα στην πορεία της ζωής μου. Καλώς ή κακώς, όση αγάπη κι αποδοχή κι αν σου δώσει το περιβάλλον σου, πρέπει να το δουλέψεις κι εσύ αυτό. Να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να δεις ότι είναι εντάξει».
Ένα από τα δυνατότερα «όπλα» της στάθηκε η φοίτησή της στο καλλιτεχνικό σχολείο. «Στο καλλιτεχνικό, μας μάθαιναν να είμαστε όλοι διαφορετικοί κι όλοι ίσοι. Ασχολούμασταν πάρα πολλές ώρες με τις τέχνες, οπότε, για εμένα, η τέχνη ήταν η διαφυγή μου στις πιο “σκοτεινές” μου μέρες. Το καλλιτεχνικό σχολείο σου μαθαίνει να έχεις μία διευρυμένη σκέψη για τον κόσμο κι ήταν σταθμός στο να μου δομήσει την προσωπικότητά μου», σημειώνει η Παρασκευή Σαλαβγιά στο TheOpinion.
Ταινία: «Ένας κόσμος, δύο όψεις»
(Ομάδα παραγωγής: PAOK Action, Σκηνοθέτης: Ζαχαρίας Σπανός, Εικονολήπτης: Γιώργος Τσικλαούρης, Ήχος: Περικλής Σιούντας, Μπάντα: Skg Brass)
H Παρασκευή, στην ενήλικη, πια, ζωή της, διαπίστωσε ότι ήρθε η ώρα να γεφυρωθεί το χάσμα ανάμεσα στις «δύο όψεις» ενός κόσμου, έτσι ώστε οι άνθρωποι να μην αισθάνονται διχασμένοι. Έτσι, λοιπόν, έγραψε το σενάριο της ταινίας, στην οποία και πρωταγωνιστεί.
Αναφέρει στο TheOpinion: «Αυτή η ταινία ξεκίνησε, αρχικά, από βιωματικά γεγονότα της καθημερινότητας. Ο τίτλος της, μικρού μήκους, ταινίας “Ένας κόσμος, δύο όψεις” προήλθε από έναν άνθρωπο που συνάντησα στα χρόνια της ακαδημαϊκής μου πορείας. Μου είπε, ουσιαστικά, ότι έπρεπε να επιλέξω ανάμεσα στους δύο κόσμους. Κι εκείνη τη στιγμή, το μόνο που σκέφτηκα είναι ότι δεν υπάρχουν δύο κόσμοι, υπάρχει ένας κόσμος. Και για να μου το λέει ένας τέτοιος άνθρωπος, σημαίνει ότι αυτό υπάρχει σαν νοοτροπία στην κοινωνία μας και χρειάζεται να αλλάξει. Όπως συνηθίζω να λέω, χρειάζεται να σπάσουμε τα στερεότυπα».
Για την υλοποίησής της, χτύπησε την πόρτα του PAOK Action. Εκτός από το συναισθηματικό της δέσιμο με την ομάδα του ΠΑΟΚ, «Έβλεπα και πόση δουλειά κάνει το PAOK Action με όλα αυτά στα οποία συμμετέχει, και σκέφτηκα ότι θα ήταν χαρά και τιμή μου να είναι αρωγός μου στην ταινία. Κι έτσι κι έγινε», παραδέχεται.
Στην ταινία αυτήν, μας ενημερώνει ότι συμμετέχουν γνωστά ονόματα της Θεσσαλονίκης…κι όχι μόνον! Στο πλαίσιο αυτό, μοναδική ήταν κι η συνεργασία με τον σύλλογο «Μιλάμε για τον αυτισμό».
«Για να πραγματοποιηθούν το δικό μου όραμα και όνειρο, τα οποία δεν είναι πλέον “μου”, είναι “μας”, δούλεψαν πάρα πολλοί άνθρωποι εθελοντικά. Και δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να υπάρχει αυτή η αλληλεγγύη», επισημαίνει στο TheOpinion και συμπληρώνει: «Έχουμε προτάσεις από πολλούς χώρους για την πρώτη παρουσίαση της ταινίας. Στοχεύουμε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης· δεν μπορούσε να συμμετάσχει στο φετινό Φεστιβάλ, λόγω χρόνου. Αλλά έχουμε σκοπό να την πάμε κι εκεί. Προετοιμάζουμε, όμως, μία μεγάλη παρουσίαση εδώ στη Θεσσαλονίκη. Ευχαριστούμε όλους για τις προτάσεις που έχουμε δεχτεί, είναι μεγάλη η χαρά. Οι άνθρωποι της παραγωγής ψάχνουν τον κατάλληλο και τον πιο ζεστό χώρο για να φιλοξενήσει όλο αυτό το οποίο έχουμε κάνει με αγάπη, αφοσίωση και μεράκι».
Με οδηγό το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις», η Παρασκευή Σαλαβγιά ετοιμάζει και δύο βιβλία προς έκδοση· ένα παραμύθι για την αναπηρία και την αυτογνωσία κι ένα βιβλίο αυτοβελτίωσης.