Το «Ημερολόγιον Ντελίβερι» που παίζεται αυτές τις μέρες και έως την 1η Ιουνίου στο Alte Fablon δεν είναι μια απλή θεατρική παράσταση. Είναι η καθημερινότητα του συναδέλφου δημοσιογράφου Σάκη Αποστολάκη, που αν και δημοσιογράφος επί 35 χρόνια, σήμερα εργάζεται ως ντελιβεράς.
Με τον Σάκη τύχαινε να συναντηθούμε συχνά στο ρεπορτάζ, αυτός για την «Ελευθεροτυπία», εγώ για «Μακεδονία» και μετά για «Αγγελιοφόρο». Ύστερα ήρθε η κρίση, αυτή η περίφημη, που έπληξε και τα μέσα ενημέρωσης, με αποτέλεσμα εφημερίδες να κλείσουν και πάρα πολλοί να μείνουμε άνεργοι.
Ο Σάκης Αποστολάκης ήταν σε ένα «μαγαζί» (όπως ονομάζουμε οι δημοσιογράφοι τα μέσα ενημέρωσης) από το οποίο κανονικά «έπαιρνες σύνταξη». Τι θα πει, όμως, το «κανονικά» σε μια χώρα σε πτώχευση; Δεν υπάρχει. Έτσι, λοιπόν, εκείνα τα χρόνια έκλεισε μέχρι και η Ελευθεροτυπία, το άλλοτε κραταιό έντυπο που μεγάλωσε γενιές και γενιές αναγνωστών.
Μετά από 35 χρόνια δημοσιογραφικής καριέρας, ο Σάκης έμεινε άνεργος. Ακολούθησε αναζήτηση για δουλειά στη δημοσιογραφική πιάτσα, που όμως ήταν κατεστραμμένη. Έπρεπε, λοιπόν, κάπως να επιβιώσει. Και το έκανε, δουλεύοντας ως διανομέας.
Τα κειμενάκια, όμως, που γράφει και “ανεβάζει” στο facebook για τα τρελά και παλαβά που του συμβαίνουν στην καθημερινότητά του ως διανομέας, είναι σαφέστατα δημοσιογραφικά. Είναι από εκείνα τα χρονογραφήματα, στα οποία ο δημοσιογράφος περιγράφει την κατάσταση, πολλές φορές τραγική, αλλά με έναν χιουμοριστικό τρόπο. Αυτός είναι ο Σάκης Αποστολάκης.
Ο Σάκης μιλά στο TheOpinion για την πορεία του, για την παράσταση, για τα στραβά κι ανάποδα στην πόλη και την κοινωνία. Και τα λέει ως εξής:
«Όταν έκλεισε η Ελευθεροτυπία, συνειδητοποίησα ότι δεν ήξερα να κάνω τίποτα άλλο. Είχα μπει στην εφημερίδα 18 χρονών και δεν είχα φύγει ποτέ. Το μόνο που ήξερα ήταν να κάνω ρεπορτάζ και να οδηγώ μηχανάκι για να μετακινούμαι. Μετά από 35 χρόνια δημοσιογραφίας, ήμουν πλέον άνεργος και ήταν κάτι που δεν μπορούσα να διαχειριστώ. Άρχισα να ψάχνομαι. Είχα λίγα χρήματα στην άκρη, αλλά τελείωσαν ψάχνοντας να βρω δουλειά ως δημοσιογράφος. Έλεγα ότι αυτό είμαι, είμαι δημοσιογράφος, τόσα χρόνια αυτό κάνω. Το δικαιούμαι να βρω δουλειά σ΄ αυτόν τον χώρο.
Στη δημοσιογραφία, όμως, το μόνο που έβρισκα τότε ήταν δουλειά όλη τη μέρα, με απίστευτη πίεση και 400 ευρώ μισθό! Ήταν η στιγμή που ένας φίλος, μού είπε: Ξέχνα το, ξεπέρασέ το, πιάσε τη ζωή από τα μαλλιά, θα παίρνεις 400 ευρώ για δουλειά όλη μέρα, μόνο και μόνο για να είσαι δημοσιογράφος;
Στο ντελίβερι μπορούσες να βγάλεις τότε ακόμη και 1.500 ευρώ τον μήνα, ανάλογα με τις ανάγκες σου. Η διαφορά ήταν εμφανής και η απόφαση, μονόδρομος.
Η δουλειά αυτή, κυρίως την περίοδο της οικονομικής κρίσης και των lockdown, έσωσε οικογένειες. Κατέφυγαν στο ντελίβερι άνθρωποι κοστουμάτοι, που είχαν εξαιρετικές δουλειές, οι οποίες όμως έκλεισαν. Το ντελίβερι κράτησε ζωντανές οικογένειες, ενώ και στην περίεργη περίοδο των lockdown ήταν το μοναδικό που εξακολουθούσε να δουλεύει κανονικά.
Άρχισα λοιπόν να δουλεύω ως ντελιβεράς, με ικανοποιητικότατη αμοιβή. Στη συνέχεια ήρθαν οι πλατφόρμες των παραγγελιών, που έδωσαν τη δυνατότητα στους διανομείς να είναι αφεντικά του εαυτού τους, να δουλεύουν όσο θέλουν. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα πολλοί συνάδελφοι να φύγουν από τα καταστήματα και να αρχίσουν να εργάζονται στις πλατφόρμες.
Τα καταστήματα ακολούθως άρχισαν να δίνουν περισσότερα χρήματα, να δηλώνουν τις κανονικές ώρες εργασίας, να κολλούν ένσημα… Βελτιώθηκαν δηλαδή οι συνθήκες εργασίας σε έναν κλάδο, που καλά – καλά δεν θεωρούνταν επάγγελμα. Το κακό σήμερα στις πλατφμόρμες είναι ότι προσλαμβάνουν μόνο free lancers, ενώ για μας που μπήκαμε αρχικά, οι συμβάσεις μας μετατράπηκαν σε αορίστου χρόνου και παίρνουμε μάλιστα και εξτρά χρήματα για τριετίες, τουλάχιστον στην πλατφόρμα που είμαι εγώ.
Οι συνάδελφοι που δουλεύουν ως freelancers έχουν μεν τη δυνατότητα να εργαστούν όσες ώρες θέλουν, όποτε θέλουν, ωστόσο προσωπικά θεωρώ ότι φτάνεις να… αυτομαστιγώνεσαι, δουλεύεις κι άλλο, κι άλλο για να βγάλεις περισσότερα.
Πρόκειται, όμως, για μια δουλειά εξαιρετικά δύσκολη. Ο κίνδυνος είναι καθημερινός και διαρκής, γιατί εξαρτάται και από τη συμπεριφορά των άλλων οδηγών, οι οποίοι πλέον, τις περισσότερες φορές, δεν ανάβουν καν φλας για να στρίψουν. Φαντάσου να είναι νύχτα, να βρέχει, να μην βλέπεις από τη βροχή και ο άλλος να μην βγάζει ούτε φλας.
Όταν μάλιστα βρέχει, οι παραγγελίες αυξάνονται κατακόρυφα. Είναι κάποιοι έχουν ανάγκη, δεν μπορούν να βγουν, χρειάζονται φαγητό. Είναι όμως κι άλλοι, που την ώρα της καταιγίδας, θα θυμηθούν να παραγγείλουν γλυκά, δύο φρεντουτσίνο και άλλα που σίγουρα δεν είναι απαραίτητα εκείνη την ώρα. “Είναι η δουλειά σου”, μου λένε κι εγώ θέλω να απαντήσω ότι δεν είναι η δουλειά μου να σκοτωθώ για δύο φρεντουτσίνο που πρέπει να τους πάω από το κέντρο στην Καλαμαριά ή για ένα κουτί γλυκά ή για οτιδήποτε άλλο που θα μπορούσε να το πάρει κάποιος την επομένη. Είναι ανάγκη κάποιος να κιδυνεψει για να πιεις καφέ;
Γενικά, το ντελίβερι είναι κοινωνιολογική έρευνα. Συναντάς ανθρώπους που είναι ευγενέστατοι, άνθρωποι μεγαλύτεροι από σένα που σου μιλάνε στον πληθυντικό, κι άλλοι, νεότεροι που σου λένε “γεια σου, bro” λες και είστε κολλητοί. Δεν είναι θέμα οικονομικού επιπέδου, είναι θέμα αγένειας. Κάποιοι μιλούν απαξιωτικά. Θεωρούν ότι ο ντελιβεράς, η σερβιτόρα, η ταμίας στο σούπερ μάρκετ είναι για να τους υπηρετεί…
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το δυστυχήμα στη Μαρτίου με Γ. Παπανδρέου, με τον συνάδελφο που έχασε τη ζωή του επειδή κάποιος πέρασε με κόκκινο. Σκοτώθηκε επειδή κάποιος έκανε κόντρες, οι οποίες είναι καθημερινές. Κάθε βράδυ από τον Λευκό Πύργο έως τον Φοίνικα, αλλά και στον περιφερειακό γίνεται χαμός. Υπάρχουν σημεία – σκοτώστρες που τα γνωρίζουμε. Έχουμε κάνει… ρεπορτάζ.
Αν θα ξαναγυρνούσα στη δημοσιογραφία; Φυσικά. Είναι το μεράκι μου, είναι η ερωμένη μου, αυτή η ερωμένη που δεν μπορείς να κάνεις μακριά της. Μου λείπει το να κάνω δημοσιογραφική έρευνα και να ενημερώνω τον κόσμο. Όταν έκλεισα τέσσερα χρόνια ως διανομέας, είχα κάνει θυμάμαι μία ανάρτηση που έλεγα ότι αν υπάρχει κάποιος υπεύθυνος σε ΜΜΕ που να μου προσφέρει δουλειά με αξιοπρεπείς συνθήκες, χρήματα στην ώρα τους χωρίς να αγωνιώ αν θα πληρωθώ, ένσημα και οκτάωρη εργασία, ναι, δέχομαι να ξαναγίνω δημοσιογράφος.
Πάντως όλα αυτά τα χρόνια που εργάζομαι ως ντελιβεράς, δεν σταμάτησα να γράφω. Ανέβαζα αυτά τα κειμενάκια, που τα ονόμαζα επεισόδια σε ένα ημερολόγιο Ντελίβερι. Δεν υπήρχε καν η σκέψη ότι αυτά τα κείμενα θα γίνονταν παράσταση. Είναι κάτι αναπάντεχο. Είναι μια ευτυχής συγκυρία και πραγματικά τη χαίρομαι. Ξέρεις, είναι συναισθηματικό όλο αυτό.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να ξεπεράσεις όταν από δημοσογράφος γίνεσαι διανομέας είναι να συνηθίσεις ότι δεν είσαι αναγνωρίσιμος, δεν είσαι επώνυμος στο χώρο σου, ότι έχεις γίνει ανώνυμος. Όταν το καταφέρειας αυτό, απελευθερώνεσαι. Κατάντησα ντελιβεράς μετά από 35 χρόνια δημοσιογραφίας ; Όχι ! Κατάντησα ελεύθερος άνθρωπος.
Έφτασα εδώ και τώρα πια γνωρίζω ότι δεν είσαι αυτό που κάνεις. Είσαι αυτό που είσαι».
Η παράσταση
Η παράσταση «Ημερολόγιον Ντελίβερι» θα παίζεται έως την 1η Ιουνίου 2023 στον πολυχώρο τέχνης Alte Fablon κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή (εκτός από 18 και 25 Μαίου)
H ομάδα «Άνθρωπος στη Θάλασσα» παρουσιάζει την κωμωδία «Ημερολόγιον Ντελίβερι», βασισμένη στα κείμενα του Σάκη Αποστολάκη, σε σκηνοθεσία της Κλαίρης Χριστοπούλου.
Σκηνικά: Μαρία Όσσα
Κοστούμια: Πένη Ντάνη
Μουσική: Ανδρέας Ασημακόπουλος
Σχεδιασμός Φωτισμού: Βαλάντης Νέστωρας
Εμψύχωση κούκλας: Μάριος Μεβουλιώτης
Βοηθός σκηνοθέτη: Άννα Μαντά
Επί σκηνής: Μύριαμ-Σοφία Αρτζανίδου
Άννα-Μαρία Γάτου
Μάριος Μεβουλιώτης