Ο Μιχάλης Σεβαστέρης είναι (ακόμη) vegan και έχει ετοιμάσει ένα Stand-Up γεμάτο ανατροπές.
Ο Μιχάλης Σεβαστέρης γράφει αστεία και δεν πάει διακοπές. Αυτές είναι οι δραστηριότητές του.
Και γι’ αυτόν τον λόγο, όπως επισημαίνει στο TheOpinion, δεν πάνε καλά οι σχέσεις στη ζωή του. Αλλά, τουλάχιστον, γελάει ο κόσμος.
Κι αν βρίσκετε κάποια εξωτερική ομοιότητα με τον Ευτύχη Μπλέτσα -η αλήθεια είναι πως κι εγώ βρήκα- ο ίδιος μας πληροφορεί ότι: «Είμαι ορκισμένος “εχθρός” του! Έχω να πάω διακοπές 12 χρόνια!».
Μιχάλη, είσαι vegan. Και το ‘κανες αυτό παράσταση;
Έχει κι άλλες θεματικές, αλλά όντως είμαι vegan· 11 χρόνια τώρα. Αλλά, πλέον, δεν μας κοιτάνε περίεργα. Αυτό είναι και κακό για την κωμωδία μου, γιατί, τώρα, γελάνε λιγότερο με τα vegan κείμενα. Πρέπει να γίνω κάτι καινούριο.
Πώς αποφάσισες να αλλάξεις διατροφικές συνήθειες;
Υιοθέτησα δυο γατιά τότε. Έτσι, ήρθα πιο κοντά στα ζώα κι άρχισα να το σκέφτομαι περισσότερο.
Δέχτηκες πειράγματα γι’ αυτήν την επιλογή;
Ναι, αλλά δεν με ενόχλησαν ποτέ. Τα έπαιρνα πιο πολύ στην πλάκα. Γι’ αυτό, μάλλον, μ’ αρέσει να κάνω Stand-Up, δεν παίρνω και τόσο σοβαρά τέτοια πειράγματα.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Και ποιος ο συνδετικός κρίκος του βιγκανισμού με την παράστασή σου, που φέρει και τον αντίστοιχο τίτλο;
Ας πούμε, όταν κάποιος είναι vegan, μπορεί να έχει αρκετά θέματα με την οικογένειά του. Να τσακώνονται για αυτήν την απόφαση. Τα οικογενειακά τραπέζια να είναι περίεργα· να μην έχει κάτι να φάει και να του λένε ότι «Θα πεθάνεις, άμα δεν τρως κρέας». Περιγράφω διάφορα τέτοια περιστατικά που μου έχουν συμβεί.
Πέρα από το οικογενειακό περιβάλλον, σχολιάζω γενικά για τον βιγκανισμό. Διάφορες εμπειρίες με vegan κοπέλες. Πώς βλέπουν οι φίλοι μου την απόφαση που πήρα.
Όντως σου συνέβη κάτι τέτοιο σε οικογενειακό τραπέζι;
Ναι, και είχε μόνον κρέας. Κι απλώς καθόμουν στην καρέκλα, τα χέρια μου δεν ακουμπούσαν καν στο τραπέζι.
Πώς μπήκε το Stand-Up στη ζωή σου; Ήταν το χιούμορ κάτι που σε «συνόδευε» κι αποφάσισες να το κάνεις επάγγελμα, ας πούμε;
Μου άρεσε πολύ να βλέπω Stand-Up, αλλά δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα το κάνω. Υπάρχει, βέβαια, ένα βιντεάκι από το δημοτικό που μας ρωτούσαν «Τι θέλουμε να γίνουμε;» κι εγώ είχα πει ότι θέλω να γίνω σαν τον Jim Carrey. Δεν το πολυπίστευα. Αλλά καμιά φορά, στη ζωή, λέμε πράγματα και μετά γίνονται, όμως… Άρχισα να κάνω Stand-Up χωρίς να το καταλάβω. Σαν να ‘ρθε πολύ σταδιακά και να μην κατάλαβα πώς μπήκε στη ζωή μου.
Είναι ωραίο να βρεις κάποια ασχολία που να ‘χεις πολλή όρεξη γι’ αυτήν και να σε κάνει να νιώθεις ωραία. Να την εξελίσσεις και να σε βοηθάει να βιοπορίζεσαι κιόλας. Βέβαια, δεν ξέρω πώς θα νιώθω σε 10 χρόνια από τώρα. Εδώ παντρευόμαστε ανθρώπους και, τελικά, σε 10 χρόνια νιώθουμε κάτι τελείως διαφορετικό. Ελπίζω ότι θα νιώθω το ίδιο, όσος καιρός κι αν περάσει, και δεν θα «χωρίσω» με το Stand-Up.
Πριν από αυτό;
Έπαιζα poker επαγγελματικά. Από τα 18 μέχρι, περίπου, τα 25 που βρήκα το Stand-Up. Δεν είχα ποτέ «κανονική» δουλειά. Έκανα πάντα περίεργα πράγματα για να βγάζω τα προς το ζην.
Δεν αξίζει. Είναι πολύ ψυχοφθόρο. Και για να το κάνει κάποιος επαγγελματικά, πρέπει να έχει έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης. Και υπάρχει και υπεύθυνη διαδικασία.
Εγώ, για παράδειγμα, δεν ξέρω πώς παίζονται τα άλλα παιχνίδια. Έψαχνα καθαρά πώς θα βρω κάτι online, να μπορώ να βγάζω τα έξοδά μου από αυτό.
Το χαρακτήρισες ψυχοφθόρο…
Το poker έχει διακύμανση. Μπορεί, δηλαδή, να κερδίζεις έξι στις δέκα ημέρες και τις άλλες τέσσερις να χάνεις. Αυτό που λέω τώρα είναι μικρογραφία· μπορεί να είναι οι έξι στους δέκα μήνες. Και τέσσερις μήνες, συνεχόμενα, να χάνεις. Και να πρέπει αυτό να μπορείς να το διαχειριστείς στην καθημερινότητα και να είσαι μια χαρά με τους ανθρώπους που είναι γύρω σου. Είναι δύσκολο.
Δεν θα το πρότεινα. Για να βγάλεις πάρα πολλά χρήματα, πρέπει να ‘χεις μεγάλη κλίση σε αυτό. Αν δεν έχεις κλίση, όπως εγώ, πρέπει να ασχολείσαι full time για να βγάζεις κάτι περισσότερο από μισθό στην Ελλάδα.
Άρα, όσον αφορά σε εσένα, δεν ήταν μόνον η κλίση σου. Διάβαζες, μάθαινες, βελτίωνες τη γνώση σου, με κάποιον τρόπο, πάνω σε αυτό…
Ναι, ήμουν και σε σχολείο poker. Έχεις δασκάλους και τους πληρώνεις με τα κέρδη σου. Το είχα δει επαγγελματικά. Ακόμα κι έτσι αν το δεις, όμως, μπορείς να εθιστείς. Με άσχημο τρόπο.
Στο poker είναι πιθανόν να βγάζεις λεφτά, επειδή παίζεις με άλλους ανθρώπους. Οπότε, μπορείς να γίνεις καλύτερος άμα το μελετάς. Σε αντίθεση, ας πούμε, με τα φρουτάκια. Εκεί παίζεις εναντίον του καζίνο, που έχει φτιάξει τους κανόνες ώστε να κερδίζει μακροπρόθεσμα.
Για να επιστρέψουμε στο σήμερα και στο Stand-Up, πόσες ώρες από την καθημερινότητά σου θα σου «φάει» η προετοιμασία των κειμένων;
Δεν θέλει και πολλές ώρες ενασχόλησης. Αλλά θέλει αυτές τις λίγες ώρες, να ‘σαι εκεί. Να ‘σαι ξεκούραστος, να είναι «καθαρό» το μυαλό σου. Θα κάτσεις να γράψεις μία ώρα την ημέρα, που δεν είναι πολύ. Και μετά άλλη μία ώρα θα κάνεις πρόβα.
Σου επιτρέπει να ζεις σοβαρά αλλά και να ζεις και μια ωραία ζωή, με ελεύθερο χρόνο. Το Stand-Up θέλει λίγο, κάθε μέρα. Απαιτεί, όμως, συνέπεια. Άμα καθόμασταν οχτώ ώρες και γράφαμε, παίζει και να το σταματούσαμε γιατί θα το μισούσαμε.
Και οι καλύτεροι ζωγράφοι στην ιστορία, ήταν part time ζωγράφοι. Στα καλλιτεχνικά, είναι σημαντικό να σκεφτείς πώς θα διατηρήσεις το πάθος σου. Δεν μπορείς να «πέφτεις με τα μούτρα».
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Πέρα από τον βιγκανισμό, τι επιπλέον θα μπορούσε να αποτελέσει έμπνευση; Κάτι από την επικαιρότητα, για παράδειγμα;
Την επικαιρότητα την αποφεύγω, γιατί σε λίγο καιρό δεν θα γελάει ο κόσμος με αυτό. Μου αρέσει να φτιάχνω κείμενα που να σκέφτομαι ότι αυτό θα ανέβει online και μπορεί κάποιος, σε 30 χρόνια, να το δει και να του φτιάξω τη διάθεση.
Έμπνευση, από τη μία, προσπαθούμε να παίρνουμε απ’ τα πάντα. Από την άλλη είναι και λίγο παγίδα, γιατί μετά γίνεσαι λίγο cartoon· δηλαδή, ελπίζεις και λίγο να σου τύχει τίποτα περίεργο ώστε να το κάνεις κείμενο. Με έχω πιάσει να σκέφτομαι έτσι. Οπότε, τώρα το αφήνω. Ζω τη ζωή μου και όταν μου ‘ρθει, θα γράψω για κάτι που έγινε. Τις άλλες μέρες μπορεί να αναπτύξω περισσότερο ήδη υπάρχοντα κείμενα ή να τα βελτιώσω.
Εκτός από γεγονότα και καταστάσεις; Υπάρχει κάποιος άνθρωπος που είναι κινητήρια δύναμη των αστείων σου;
Λέω, συχνά, ότι είναι ο θείος μου. Είναι πραγματικός τζογαδόρος, από αυτούς που δεν πρέπει να γίνουμε.
…και ατακαδόρος; Που σου δίνει και την ατάκα, δηλαδή, έτοιμη για αξιοποίηση;
Προσπαθεί να είναι. Λέει κακές ατάκες και μετά σου δίνει και το χέρι και σου λέει: «Καλός είμαι». Είναι ο κλασικός πενηνταπεντάρης θείος, που είναι το «μαύρο πρόβατο» και χάνει όλα τα περιουσιακά στοιχεία της υπόλοιπης οικογένειας στα χαρτιά.
Δεν θα τον πειράξει που μιλάμε έτσι ανοιχτά γι’ αυτόν;
Όχι, ακόμα κι αν πω και ονοματεπώνυμο. Δεν μ’ έχει δει ποτέ σε παράσταση και δεν πρόκειται να δει ούτε αυτό.
Γιατί ισχυρίζεσαι ότι δεν είσαι εκφραστικός στις παραστάσεις σου; Και να μην είσαι, δεν είναι κάτι που μπορείς να εξελίξεις; ‘Η μήπως δεν θέλεις κιόλας;
Ένα αστείο μου, θα «περάσει» και θα γελάσει ο κόσμος επειδή το λέω ανέκφραστος. Εγώ δεν το καταλαβαίνω.
Καμιά φορά μου κάνουν δώρα και, ενώ μ’ αρέσουν πολύ, δεν μπορώ να το εκφράσω. Εκείνη τη στιγμή νομίζω ότι δείχνω πως είμαι χαρούμενος και, τελικά, δεν είμαι. Μια κοπέλα είχε αρχίσει, κιόλας, να κλαίει όταν μου είχε φέρει ένα δώρο. Αυτό έγινε όντως!
Θα ‘θελα να μπορώ να κάνω και τα δύο. Όταν θέλω, να είμαι ανέκφραστος και να ‘ναι τα κείμενά μου αστεία επειδή τους ταιριάζει αυτό το στυλ. Και, άμα θέλω, να μπορώ να είμαι και παραστατικός και εκφραστικός. Μέχρι τώρα, δεν έχω καταφέρει ποτέ το δεύτερο. Το δουλεύω. Δεν έχω καταφέρει να μοιάζω με «κανονικό» άνθρωπο.
*Ο Μιχάλης Σεβαστέρης εμφανίζεται κάθε Παρασκευή, στο Λοσάντζελε Comedy Club στην Αθήνα
