Τα «170 τετραγωνικά», μετά από 4 χρόνια αλλεπάλληλων sold out, παρουσιάζονται από 22 Σεπτεμβρίου στο RadioCity Theatre, στη Θεσσαλονίκη, για λίγες μόνον παραστάσεις.
Έχοντας μερική, μάλλον, γνώση του βιογραφικού του Γιωργή Τσουρή, τόλμησα να τον χαρακτηρίσω ως μια πολυσχιδή καλλιτεχνική προσωπικότητα. Ένα «πολυμηχάνημα», εξαιτίας όλων αυτών που καταπιάνεται.
«Προσπαθώ ό, τι κάνω, να το προσανατολίζω όσο πιο γόνιμα μπορώ. Αυτό κάνω από μικρός, μέχρι τώρα πάει καλά. Είμαι πολύ χαρούμενος με τον τρόπο που βρήκα να εκφράζομαι», μου αποκρίθηκε, χαμογελώντας.
Κύριε Τσουρή, να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Έχουμε να κάνουμε με μία τριλογία θεατρικών, με τα «170 τετραγωνικά» να αποτελούν το δεύτερο από το τα τρία έργα. Ποιος ο μεταξύ τους συνδετικός κρίκος;
Έχουν ένα ευλογημένο κοινό∙ ότι, στην πραγματικότητα, βρήκαν…κοινό! Είναι πολύ σπουδαίο, γιατί, ουσιαστικά, αυτό που θέλαμε εμείς ήταν να πούμε την ιστορία και να καταλήξει να έχει παραλήπτες. Και οι παραλήπτες ήταν πολύ γενναιόδωροι. Αγάπησαν πάρα πολύ και τις τρεις ιστορίες μας, οι οποίες είναι αυτοτελείς.
Το «Μακριά από παιδιά» ήταν, πέρυσι, το μεγαλύτερό μας στοίχημα μετά τις δύο επιτυχίες που προηγήθηκαν. Ο τρόπος που επικοινωνήθηκε και τα λόγια που άκουσα, κυρίως σε σχέση με το έργο και με αυτήν την ωριμότητα τη συγγραφική που εγώ ο ίδιος ζήτησα από τον εαυτό μου, με καθησύχασαν πάρα πολύ και με έκαναν να επιστρέψω φέτος, για δεύτερη χρονιά, με τρομερή αυτοπεποίθηση.
Από ‘κει και πέρα έχουν κοινά, καταρχάς υφολογικά αλλά και δομικά. Πάνω απ’ όλα πραγματεύονται τα θέματα του οίκου, της πατρικής εστίας, των οικογενειακών σχέσεων που χτίζονται μέσα σε ένα σπίτι και που μπορεί να καθορίσουν -ειδικά στις μικρές ηλικίες- όλη μας τη μετέπειτα πορεία.
Εντός, λοιπόν, «170 τετραγωνικών», τι διεξάγεται;
Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια συμβίωση σε ένα σπίτι το οποίο είναι κληρονομιά και για το οποίο πρέπει να αποφασίσουν, οι δύο αδερφές και κληρονόμοι, τι ακριβώς θα συμβεί. Είναι μια διεκδίκηση ανάμεσα σε δύο πόλους, που έχουν πολύ αντίθετη αίσθηση για το τι πρέπει να συμβεί. Αυτή είναι η βάση και μέσα σε αυτό το σετ -που θα λέγαμε κινηματογραφικά- μέσα σε αυτά τα «170 τετραγωνικά», εκφράζεται αυτή η διεκδίκηση. Μιλάμε, τώρα, για τα πρώτα 15 λεπτά του έργου…
Οι ανατροπές που ακολουθούν και τα καινούρια στοιχεία που συνθέτουν όλο το παζλ, τελικά, της πραγματικότητας είναι τέτοια που, μέχρι να τελειώσει η παράσταση, είναι ξεκάθαρο, πιστεύω, στον θεατή ότι το τελευταίο πράγμα που απασχολεί αυτούς τους ανθρώπους είναι τι θα γίνει τελικά με αυτό το σπίτι. Είναι πολύ πιο συναισθηματικό το ζήτημα, είναι πολύ πιο βαθύ το τραύμα. Και πολύ συχνά νιώθω ότι, στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτό συμβαίνει όταν υπάρχει διχογνωμία για τα κληρονομικά. Δηλαδή, υπάρχει κάτι άλλο που υποβόσκει κάτω από αυτήν τη ρήξη. Ένα άλλο υστέρημα. Μια άλλη σύγκρουση, πιο βαθιά.
Έχω πολλά παραδείγματα από τα οποία εμπνεύστηκα, κιόλας, την ιστορία, και δικά μου οικογενειακά και φίλων μου∙ για το πώς ένας θείος και μια θεία, παππούδες και γιαγιάδες, δηλαδή, πλέον, «σκοτώνονταν» μέχρι και την τελευταία τους πνοή για δυο ελιές. Είναι σαφές ότι δεν είναι οι ελιές το πρόβλημα. Κάτι άλλο χτίστηκε, μέσα στα χρόνια, που έκανε τα αγαπημένα πρόσωπα να «χτυπούν» αλύπητα το ένα το άλλο.
Είχατε, δηλαδή, και μια επιπλέον «ευλογία»∙ να «εκθέσετε» γνωστούς, φίλους, συγγενείς…ανώνυμα!
Δεν εξέθεσα κανέναν… Η πραγματικότητα είναι ότι και στα τρία έργα, και στην πρώτη δραματουργία που φτιάξαμε με τον μακαρίτη τον Βαγγέλη τον Ρωμιό -που ήταν ο κειμενογράφος του πρώτου έργου, το οποίο δουλέψαμε μαζί- και στα επόμενα δύο έργα που κάναμε ως θεατρικός οργανισμός, είναι τόσο μπλεγμένα όλα τα στοιχεία μεταξύ τους, που, πλέον, ούτε εγώ θυμάμαι καλά καλά από που εμπνεύστηκα την κάθε πτυχή της ιστορίας. Έχει αποκτήσει, δηλαδή, κάθε ιστορία ζωή από μόνη της.
Το ζήτημα ήταν να καταφέρω να εκθέσω, από τη δική μου μεριά, πράγματα που εμένα με πονάνε. Όσο πιο πολύ μπορώ. Η περιοχή του πόνου θεωρώ ότι είναι πάντα γόνιμη για τον καλλιτέχνη∙ από ‘κει εξορύσσει τα καλύτερα παιδιά του, συνήθως.
Και, τώρα, στο καινούριο έργο που γράφω -έχω ένα τέταρτο έργο στα σκαριά- αναρωτιέμαι «Πού με πονάει; Πού με “σφάζει”; Εκεί πάμε να γράψουμε».
Η συγκεκριμένη παράσταση ήταν αυτή που σας χάρισε και το βραβείο «Δημήτρης Χορν». Υπήρξε, ενδεχομένως, η στιγμή που να είδατε, κάπου στο βάθος, την επιτυχία που θα σημείωναν τα «170 τετραγωνικά»;
Δεν είμαι αισιόδοξος, ούτε κι απαισιόδοξος. Είμαι υπερβολικά ανασφαλής άνθρωπος, ειδικά σε ό, τι αφορά τη δουλειά μου. Οπότε, καμία επιτυχία δεν είδα. Όταν ξεκινάει μια δουλειά, βλέπω μπροστά μου μόνον καταστροφές.
Για τα «170 τετραγωνικά» είχα, και πάλι, τρομερή ανασφάλεια. Κι όταν ξεκίνησε το έργο, αιφνιδιάστηκα πραγματικά -και δεν μπλοφάρω καθόλου- με την τεράστια αποδοχή που είχε. Ακόμα, δε, περισσότερο αιφνιδιάστηκα που είχε αποδοχή ο δικός μου ο ρόλος μου. Γενικά μ’ αρέσει να γράφω για τον εαυτό μου, γιατί ξέρω το υλικό μου και με βοηθάω. Αλλά δεν τον είχα «περιποιηθεί». Δεν τον είχα σκεφτεί τόσο, δεν τον είχα δουλέψει τόσο. Ήταν τέτοια η έγνοια μου για το κείμενο, για την παραγωγή –«έτρεξα» εγώ σε πρώτη φάση το έργο- κι όλα όσα είχα να επιμεληθώ εντός κι εκτός σκηνής, που το τελευταίο πράγμα που περίμενα ήταν να ξεχωρίσει ο ρόλος μου. Αυτό ήταν ένα πολύ γλυκό bonus, που ήρθε για ‘μένα από το πουθενά.
Όχι, δεν γράφω για να κάνω επιτυχία. Ούτε παίζω για να κάνω επιτυχία. Αλλά γράφω για να επικοινωνήσω με το ευρύ κοινό. Αυτό επιζητώ. Θέλω, δηλαδή, τα έργα που φτιάχνουμε ως οργανισμός να είναι προσβάσιμα σε όλους∙ να μπορεί ο καθένας να βρει κάτι και να «ακουμπήσει» στο έργο, και να είναι η θέαση απολαυστική. Και γιατί όχι; Και συγκινητική.
Σας γνωρίζω τώρα, βέβαια, με τις ιδιότητες συγγραφέα – ηθοποιού, αλλά το βιογραφικό σας «μαρτυρά» και άλλα, μουσικά πράγματα…
Είναι αξεχώριστα αυτά τα πράγματα. Εγώ βρήκα έναν τρόπο, τώρα, να έχω μια διπλή ιδιότητα. Δύο ιδιότητες διατηρώ. Δεν είμαι τραγουδοποιός, ηθοποιός, συγγραφέας, σκηνοθέτης ή οτιδήποτε έχω κάνει τα τελευταία 10 χρόνια.
Οι ιδιότητές μου είναι οι εξής: τα πράγματα που ξεκινούν από ‘μένα, δηλαδή αυτά που είναι δικής μου εμπνεύσεως και μαζεύω γύρω από ‘μένα μια ομάδα για να τα φτιάξουμε. Και τα πράγματα στα οποία με προσλαμβάνουν για να πάω, σαν «εργαλείο», να κάνω τη δουλειά μου. Τη δεύτερη περίπτωση την απολαμβάνω εξίσου πολύ, γιατί είμαι επαγγελματίας. Επιζητώ τις συνεργασίες. Ο καθένας θα μου ζητήσει αυτό που έχει ανάγκη από ‘μένα κι εγώ θα το φέρω στον πελάτη όσο καλύτερα μπορώ. Στην πρώτη περίπτωση, είμαι όλα όσα μπορώ να κάνω, αξεχώριστα. Δηλαδή, ως μουσικός προσεγγίζω τον ρόλο. Ως μουσικός γράφω το κείμενο. Και ως ηθοποιός. Όλη μου η αντίληψη στο θέατρο είναι μουσική.
Και στον ρεαλισμό, δε, ακόμα πιο πολύ. Γιατί υπάρχει αυτήν η σύγχυση συχνά για το είδος του ρεαλισμού, ότι βγαίνουμε και τα λέμε λίγο απλά. Πιστεύω ότι ο ρεαλισμός είναι ξεκάθαρα τεχνική. Έχει πολύ αυστηρούς κανόνες, ίσως και πιο αυστηρούς από άλλες φόρμες του θεάτρου. Και είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα μουσική· ο τρόπος που επικοινωνούμε, οι συχνότητες που πιάνουμε, ο τρόπος, ακόμα, που αυτοσχεδιάζουμε μέσα σε μια παράσταση είναι…jazz! Είναι μουσική, 100%!
Φέτος θα σας δούμε και τηλεοπτικά…
Φέτος είμαι στον ALPHA. «Φόνοι στο Καμπαναριό», μία σειρά που σκηνοθετεί ο Αντώνης ο Αγγελόπουλος και πρωταγωνιστούν η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου και η Ρένια Λουιζίδου.
Κάπου εκεί μπήκα κι εγώ ανάμεσά τους, σαν ντετέκτιβ, για να εξιχνιάσω το έγκλημα που θεωρητικά τις εμπλέκει. Είναι πολύ απολαυστικά τα γυρίσματα και πολύ ωραία συγκυρία αυτήν η σειρά.
Θα είναι αυτό το δεύτερο παρακλάδι της δουλειάς μου. Όταν μου λένε «Έλα να δουλέψεις» και δεν λέω εγώ σε κάποιον «Έλα να δουλέψεις μαζί μου», το απολαμβάνω πάρα πολύ γιατί δεν έχω καμία άλλη ευθύνη πέρα από το να υποκριθώ τον ρόλο μου. Οπότε, είναι πολύ μεγάλη η χαρά να παίζεις απενοχοποιημένα με αυτές τις ηθοποιούς και όλο το καστ.
Πρώτα ο Θεός, έχω κι ένα τραγούδι που θέλω να μπω στο στούντιο να φτιάξω. Έχω την ομάδα μου, τους μουσικούς που συνεργάζομαι. Αν τα καταφέρω, γύρω στον Γενάρη θα βγει αυτό το τραγούδι, γιατί το ‘χω στο συρτάρι καιρό. Το αγαπάω πάρα πολύ και θέλω να το επικοινωνήσω με το κοινό. Αυτό είναι το μόνο πάρεργο που έχω προς το παρόν.
Πληροφορίες
«170 τετραγωνικά» (MOONWALK), του Γιωργή Τσουρή
RadioCity Theatre (Παρασκευοπούλου 9, Θεσσαλονίκη)
Από 22 Σεπτεμβρίου: Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00, Κυριακή στις 19.00
Εισιτήρια: 13€, Α ΖΩΝΗ 18€ & 15€, Β ΖΩΝΗ 16€ & 15€
Προπώληση εισιτηρίων: more.com και στο ταμείο του Θεάτρου RadioCity
Τηλέφωνο: 2310 856 660
Συντελεστές
Συγγραφέας: Γιωργής Τσουρής
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης
Δραματουργική επεξεργασία: Γιώργος Παλούμπης – Βάλια Παπακωνσταντίνου
Μουσική – Video εγκατάσταση: Γιωργής Τσουρής
Βοηθός σκηνοθέτης: Γιωργής Τσουρής
Σκηνικά: Κωνσταντίνα Μαρδίκη – Έλλη Παπαδάκη
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου
Φωτογραφίες: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου
Οργάνωση – Επιμέλεια: Νικηφόρος Βαλτινός
Παραγωγή: Θέασις Δράσεις Πολιτισμού
Ηθοποιοί
Αμαλία Αρσένη
Ήβη Νικολαΐδου
Θανάσης Ζερίτης
Ελένη Τσιμπρικίδου
Γιωργής Τσουρής
