Βασισμένη σε ένα από τα πιο γνωστά εγκλήματα που συγκλόνισαν την ελληνική κοινωνία, η παράσταση «Ο Συνεργός» ανεβαίνει στο Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ, από 26 έως 28 Μαΐου.
Στις αρχές του 2000, μια νεαρή κοπέλα από τη Βέροια εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Ο σύντροφός της δηλώνοντας, συντετριμμένος, πως δεν γνωρίζει τίποτα, την αναζητεί.
Η υπόθεση απασχολεί έντονα την ελληνική κοινή γνώμη. Δεν αργεί να αποκαλυφθεί ότι, ο θύτης, δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον άνθρωπο που την ψάχνει, ο οποίος, αφού τη σκότωσε, στη συνέχεια την εξαφάνισε με τη βοήθεια του ξαδέρφου του.
«Όταν διάβασα το έργο, πραγματικά κάτι με άγγιξε πολύ. Ακούμε στις ειδήσεις για διάφορα γεγονότα, φόνους, απαγωγές… Κι από πίσω κρύβονται άνθρωποι σαν κι εμάς, για τους οποίους, όμως, δεν θα πει η είδηση κάτι. Ο Γιώργος Χριστοδούλου ασχολήθηκε με το κομμάτι αυτού του κόσμου. Όχι με τρόπο δημοσιογραφικό, καταγράφοντας μαρτυρίες, αλλά με το πώς αυτοί οι άνθρωποι ζούνε. Με ενδιέφερε πάρα πολύ να το ψάξω.
Υπάρχει το πολύ στενό περιβάλλον μιας οικογένειας, που γνωρίζει ποιος είναι ο θύτης ή τι έχει συμβεί και δεν το λέει. Ή αποφασίζει κάποια στιγμή να το πει. Αλλά υπάρχει κι ένας ευρύτερος περίγυρος ο οποίος υποψιάζεται, κάτι έχει ακούσει.
Αν πούμε, τώρα, ότι στην παράσταση έχουμε τέσσερα πρόσωπα, εκ των οποίων τα τρία ξέρουν πολύ καλά τι έχει συμβεί, από ένα σημείο και μετά υπάρχει κι ένας περίγυρος που υποψιάζεται. Αυτόν αντιπροσωπεύει η μητέρα, την οποία και υποδύομαι. Η μητέρα φέρει κάθε φορά, πέρα από αυτό που φοβάται ή ψυχανεμίζεται, αυτό που άκουσε στη γειτονιά. Ακόμα κι η ίδια μπαίνει, με έναν τρόπο, στην ομάδα των “συνεργών”», αναφέρει η Φανή Παναγιωτίδου στο TheOpinion.
«Ως ηθοποιός ασχολήθηκα περισσότερο με το κομμάτι της εξαφάνισης»
Αντλώντας υλικό από μια πραγματική ιστορία, «Ο Συνεργός» δεν επικεντρώνεται ούτε στον θύτη ούτε στο θύμα. Αλλά στο πώς άνθρωποι απλοί και καθημερινοί, εμπλέκονται –ηθελημένα ή άθελά τους- σε μια είδους «συνωμοσία». Κι όλοι μαζί γινόμαστε «συνεργοί», είτε βοηθώντας είτε υποθάλποντας είτε παρατηρώντας.
Αναφορικά με τον ρόλο της, παραδέχεται η Φανή Παναγιωτίδου:
«Η μητέρα εμφανίζεται στο έργο σε τρεις σκηνές, στις δύο από τις οποίες δεν γνωρίζει και δεν θέλει, κιόλας, να έχει σαν σκέψη ότι το παιδί της μπορεί να έχει πάθει κάτι κακό· να έχει σκοτωθεί.
Ως ηθοποιός ασχολήθηκα περισσότερο με το κομμάτι της εξαφάνισης. Το κομμάτι του πένθους, μπορεί να σας φανεί περίεργο, αλλά μου φαινόταν πιο διαχειρίσιμο. Με απασχόλησε πάρα πολύ να έχει χαθεί το παιδί και να μην το βρίσκεις, να μην ξέρεις τι έχει απογίνει. Εστίασα εκεί όσο μπορούσα. Δηλαδή, πώς είναι ένας άνθρωπος που έχει χαθεί το παιδί του και το ψάχνει, αλλά, παρόλα αυτά, πρέπει να συνεχίσει και να ζει και να επικοινωνεί με τους άλλους ανθρώπους και να το διαχειρίζεται. Να μπορεί να ψάχνει, να έχει την ψυχραιμία –όσο μπορεί- για να βρίσκει στοιχεία, όπως κάνει αυτήν η γυναίκα.
Αισθάνομαι ότι, στην τελευταία σκηνή, που έχει μάθει κι έχει δει και το παιδί νεκρό και το έχει θάψει, ίσως είναι και μια “ανακούφιση”. Νομίζω ότι οι άνθρωποι αυτοί, που έχουν βασανιστεί τόσο με τις εξαφανίσεις των δικών τους, στο τέλος, πια, “παρακαλούν” να βρεθούν έστω και με αυτόν τον τρόπο.
Η αναμέτρηση ήταν πάρα πολύ δύσκολη. Και ως άνθρωπος το λέω, έχοντας κι ένα παιδί. Όποτε σκεφτόμουν πώς είναι να είσαι στη θέση ενός τέτοιου ανθρώπου, κάπου “κόλλαγε” το μυαλό μου. Δεν μπορούσα να προχωρήσω παραπάνω. Δεν νομίζω ότι το έχω κατακτήσει, σαν επίπεδο συναισθηματικό, ότι έχεις ένα παιδί που έχει εξαφανιστεί».
Και συμπληρώνει στο TheOpinion:
«Ο τρόπος που δουλέψαμε με τον Γιώργο τον Χριστουδούλου, που εστίασε και επέμεινε τόσο πολύ στο να επικοινωνήσουμε, καταρχάς, ως άνθρωποι πάνω στη σκηνή εμείς οι ηθοποιοί, πολλές φορές ήταν υπεραρκετό. Το κείμενο είναι πολύ ωραία γραμμένο και το πρόσεξε πολύ ο Γιώργος, ώστε να βγαίνει με φυσικότητα ο λόγος. Δηλαδή, τα πρόσωπα είναι ανάγλυφα.
Πολλές φορές αρκεί να κοιτάξεις έναν άνθρωπο στα μάτια, πραγματικά, για να του
πεις κάτι και, ξαφνικά, γεννιέται ο κόσμος του προσώπου που υποδύεσαι. Ήταν πάρα πολύ βοηθητικό ότι μας ανέφερε την περίπτωση της Βέροιας, αλλά δεν ψάξαμε να δούμε τι έγινε. Να δούμε τις εκπομπές, τις συνεντεύξεις. Το βρήκαμε στο μεταξύ μας αυτό οι ηθοποιοί, από μια επικοινωνία που γεννήθηκε ως άνθρωποι, όχι σαν ρόλοι. Και προέκυψαν και πράγματα που δεν θα φανταζόμασταν.
Εγώ είδα μια φορά ένα βίντεο με την πραγματική μητέρα του κοριτσιού. Και είπα ότι δεν έχω καμιά σχέση, ούτε θα ήθελα να πω ότι έχω ζήσει αυτό που έζησε εκείνη. Το έπιασα από αλλού και προσπάθησα να το βρω μέσα από την επικοινωνία μας. Ως άνθρωποι, δηλαδή, πια.
Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Γιώργο Χριστοδούλου που μου έδωσε τη δυνατότητα να δουλέψω έτσι. Μας επέτρεψε να χρησιμοποιήσουμε και δικά μας λόγια. Επέμεινε σε στοιχεία του κειμένου, όταν κάτι ήταν πάρα πολύ αναγκαίο να ειπωθεί. Και για αυτήν τη συγκεκριμένη παράσταση, ήταν πολύ απαραίτητη αυτήν η συνθήκη».
Πληροφορίες
«Ο Συνεργός»
Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ (Τσιμισκή 136, Πλατεία ΧΑΝΘ)
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή 26/05, Σάββατο 27/05, Κυριακή 28/05 στις 21.00
Εισιτήρια: 15€ κανονικό, 13€ φοιτητικό, 10€ ανέργων, ΑμεΑ
Προπώληση εισιτηρίων: Ταμείο θεάτρου ΑΥΛΑΙΑ, viva.gr
Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά
Συντελεστές
Σκηνοθεσία – Κείμενο: Γιώργος Χριστοδούλου
Συμμετοχή στα Βίντεο – Τραγούδι: Αθηνά Σακαλή
Φωτισμοί: Ναυσικά Χριστοδουλάκου
Σκηνικά – Κοστούμια: Αλέξανδρος Γαρνάβος, Τζίνα Ηλιοπούλου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Αθηνά Σακαλή
Φωτογραφίες: Δομνίκη Μητροπούλου
Βίντεο: Δομνίκη Μητροπούλου, Αλέξης Ορφανίδης
Μουσική Επιμέλεια: Γιάννης Λατουσάκης
Παίζουν οι ηθοποιοί
Χρήστος Κοντογεώργης
Γιώργος Χριστοδούλου
Μαρία Προϊστάκη
Φανή Παναγιωτίδου