Με μία λαμπρή τελετή μνήμης και τιμής, το πάρκο στη συμβολή των οδών Αγ. Δημητρίου και Στίλπωνος Κυριακίδη, ονομάστηκε «Γεώργιος Κατσάνης».
Παρουσία του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκου Χριστοδουλίδη, του δημάρχου Θεσσαλονίκης, Στέλιου Αγγελούδη, καθώς και της οικογένειας του πεσόντα ήρωα στρατιωτικού από το Σιδηρόκαστρο Σερρών που έχασε τη ζωή του στις 21 Ιουλίου του 1974 κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, το πάρκο που βρίσκεται παραπλεύρως του Κατσάνειου γηπέδου του Ηρακλή, στον οποίο υπήρξε αθλητής, έλαβε το όνομά του ως φόρο μνήμης και τιμής για τη θυσία του.
«Στο πρόσωπό του τιμούμε όλους εκείνους που υπερασπίστηκαν μέχρι τέλους τα ιδανικά τους και την ελευθερία της Πατρίδας»
Αναφερόμενος στον «Ήρωα των δύο κρατών με τη μία ψυχή και τη μία καρδιά», ο Στέλιος Αγγελούδης δήλωσε πως, «50 χρόνια μετά τη θυσία του ανυπέρβλητου Διοικητή της 33ης Μοίρας Καταδρομών στον Πενταδάκτυλο, όπου έπεσε υπερασπιζόμενος τα άγια χώματα της Κύπρου, ο Δήμος Θεσσαλονίκης τιμά τον Γεώργιο Κατσάνη του Μολών Λαβέ και στο σεπτό πρόσωπό του, όλους εκείνους που υπερασπίστηκαν μέχρι τέλους τα ιδανικά τους και την ελευθερία της Πατρίδας».
«Είναι ο Ανδρειωμένος που έπεσε υπέρ Πατρίδος, με το κεφάλι ψηλά, από μια σφαίρα ελεύθερου σκοπευτή, στη μάχη του Αγίου Ιλαρίωνα και επέστρεψε στην ιδιαίτερη του Πατρίδα, στο ακριτικό Σιδηρόκαστρο, 46 χρόνια μετά.
Ο Γεώργιος Κατσάνης δεν ανήκει στον χρόνο γιατί τον ξεπέρασε.
Πέρασε στην αιωνιότητα αποδεικνύοντας πως πρέπει με τη ζωή μας να υπερβαίνουμε το φόβο και να υπηρετούμε με κάθε θυσία την προάσπιση της ελευθερίας», υπογράμμισε, ενώ απευθυνόμενος στην οικογένειά του τόνισε πως «η αφοσίωση στο καθήκον, το ήθος και η γενναιότητα του, δεν θα του επέτρεπαν ποτέ να εγκαταλείψει τη θέση του, να λιγοψυχήσει και να υποχωρήσει».
Μάλιστα, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης χαρακτήρισε το Κυπριακό ως πληγή στο σώμα του Ελληνισμού, επισημαίνοντας πως «ευχή όλων μας είναι να μπορέσουν επιτέλους οι Ελληνοκύπριοι να επιστρέψουν στα κατεχόμενα εδάφη τους, σε συνθήκες ασφάλειας και ειρήνης, να λειτουργηθούν στις εκκλησιές τους, μέσα σε μία επανενωμένη Κύπρο».
«Θα αγωνιζόμαστε μέχρι την απελευθέρωση και επανένωση του τόπου μας»
Από την πλευρά του, ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκος Χριστοδουλίδης, υπογράμμισε πως με τη σημερινή ονοματοδοσία ολοκληρώνεται μια ακόμη προσπάθεια οφειλόμενηε απόδοσης τιμής στην θυσία του Κατσάνη.
«Η θυσία του είναι περίτρανο αποδεικτικό ανδραγαθίας για μια ελεύθερη Κύπρο. 50 χρόνια μετά ακόμη δεν έχει έρθει η δικαίωση», πρόσθεσε, τονίζοντας πως «θα αγωνιζόμαστε μέχρι την απελευθέρωση και επανένωση του τόπου μας».
«Νιώθω ότι είναι μαζί μου καθημερινά κι ας έχουν περάσει 50 χρόνια από εκείνο το πρωινό που έφυγε»
Η κόρη του Γιώργου Κατσάνη, Λίνα, μιλώντας για τον πατέρα της κάνει λόγο για έναν άνθρωπο με ιδανικά που ήθελε έστω και δύο γραμμές της ιστορίας να τον αναφέρουν.
«Ο Γιώργος Κατάσνης είναι ο πατέρας μου και είμαι πολύ περήφανη που έχω ένα τέτοιο πατέρα.
Μιλάω στον ενεστώτα γιατί νιώθω ότι είναι μαζί μου καθημερινά κι ας έχουν περάσει 50 χρόνια από εκείνο το πρωινό που έφυγε, σημείωσε αρχικά.
«Από μικρή ηλικία εξέφρασε την επιθυμία να τον γράψει έστω και με δύο γραμμές η ιστορία.
Και αυτή την επιθυμία του η ιστορία κατά ένα περίεργο τρόπο την άκουσε και την υλοποίησε κάποια χρόνια αργότερα στις κορφές του Πενταδάκτυλου», υπογράμμισε η κόρη του Γιώργου Κατσάνη.
«Νιώθω μεγάλη συγκίνηση»
«Από την πρώτη στιγμή ήξερα πως δε θα γυρίσει πίσω», δήλωσε αρχικά η σύζυγος του Γιώργου Κατσάνη, Εριφύλη.
«Νιώθω μεγάλη συγκίνηση αφού όταν μπήκα στον χώρο δάκρυσα. Είναι μεγάλη τιμή για εμένα ακριβώς τα παιδιά μου για τον αείμνηστο Σύζυγος μου.
Νιώθω περήφανη εδώ και 50 χρόνια για τον σύζυγο μου γιατί ο Γιώργος ήταν ένας και ήξερα ότι θα πέσει», τόνισε.
Σε ερώτηση δημοσιογράφου για το αν υπάρχει ασβέστη η επιθυμία επανένωσης της Κύπρου απάντησε πως, «μακάρι να γίνει ένωση και να γυρίσουν οι Κύπριοι στα σπίτια τους γιατί η Κερύνεια άδειασε όπως και εγώ, έφυγα με τις σαγιονάρες».
Στο χώρο στήθηκε τιμητική πλακέτα στη μνήμη του ήρωα, Γιώργου Κατσάνη.
Ιδιαίτερα συγκινητική ήταν η στιγμή που καταδρομείς της 33Μ εναπόθεσαν κόκκινα γαρύφαλλα σε αυτό στη μνήμη του αντιστράτηγου.
Ποιος ήταν ο Γεώργιος Κατσάνης
Ο Γεώργιος Κατσάνης γεννήθηκε στο Σιδηρόκαστρο και κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής, η οικογένεια του εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη.
Εκεί ο Κατσάνης εντάχθηκε στο τμήμα στίβου του ΓΣ Ηρακλή, με τον οποίο διακρίθηκε στα 100 και 200 μέτρα, τη σκυταλοδρομία και το άλμα σε μήκος.
Το 1952 εισήχθηκε στη Σχολή Ευελπίδων και στη συνέχεια, το 1956, στο Σώμα Καταδρομών στο οποίο εκπαιδεύτηκε ως καταδρομέας, αλεξιπτωτιστής, αναρριχητής και χιονοδρόμος.
Το 1973, με το βαθμό του ταγματάρχη, μετατέθηκε στην Κύπρο και ανέλαβε τη διοίκηση της 33ης Μοίρας Καταδρομών (ΜΚ) με έδρα την Κερύνεια.
Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, η αυτοκινητοπομπή δέχθηκε επίθεση από τουρκικά αεροσκάφη τα οποία κατέστρεψαν τα οχήματα και ανάγκασαν τους καταδρομείς να περπατήσουν πεζοί την απόσταση.
Τη νύχτα της ίδιας ημέρας, σε συνεργασία με τις 31η, 32η και 34η μοίρες, η 33ΜΚ επιχείρησε στα μετόπισθεν των τουρκικών δυνάμεων, προκειμένου να καταλάβει το στρατόπεδο των Τούρκων αλεξιπτωτιστών στο ύψωμα Κοτζά Kαγιά, πάνω από το χωριό Αγύρτα και νότια του κάστρου του Αγίου Ιλαρίωνα.
Το εν λόγω ύψωμα του Πενταδάκτυλου διαδραμάτιζε στρατηγικό ρόλο διότι ο έλεγχός του θα απέκοπτε την κύρια οδική αρτηρία Κερύνειας – Λευκωσίας, με τη 33ΜΚ να έχει ως αποστολή την κατάληψη της θέσης Πετρομούθια.
Ο Κατσάνης τάχθηκε επικεφαλής και λίγο πριν τα μεσάνυχτα, οι Έλληνες καταδρομείς προσέγγισαν το τουρκικό στρατόπεδο από τρεις πλευρές.
Η σφοδρή μάχη που ακολούθησε εκεί και έγινε γνωστή ως Μάχη του Κοτζά Καγιά, είχε ως αποτέλεσμα την ολοκληρωτική κατάληψη του στρατοπέδου.
Το επόμενο πρωί, κάτω από συνεχείς αντεπιθέσεις και λόγω έλλειψης πυρομαχικών και ενισχύσεων, οι Ελληνικές δυνάμεις αναγκάστηκαν να συμπτυχθούν.
Τότε, κατά την απαγκίστρωση της 33ΜΚ, ελεύθερος σκοπευτής κατάφερε να πυροβολήσει και να σκοτώσει τον Γεώργιο Κατσάνη.
Μολονότι οι στρατιώτες προσπάθησαν επανειλημμένα να ανακτήσουν τη σωρό του, αυτές απέβησαν άκαρπες.
Ο Γεώργιος Κατσάνης παρέμεινε αγνοούμενος για 46 χρόνια μετά το θάνατό του, ώσπου το 2020 έγινε ταυτοποίηση των οστών του σε ομαδικό τάφο που ανακαλύφθηκε το 2017 στα κατεχόμενα.
Εκείνα μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα και στη συνέχεια ενταφιάστηκαν στη γενέτειρά του.