Αρθρογραφεί στο TheOpinion o Νίκος Νικήσιανης, μέλος της συλλογικής εκπροσώπησης της Πόλης Ανάποδα
Στην Πόλη Ανάποδα, αν έχουμε ένα όραμα για τον εαυτό μας, είναι να γίνουμε η φωνή αυτών που δεν έχουν φωνή. Μπορεί να ακούγεται σαν ένα ρετρό σύνθημα, αλλά για εμάς είναι ένα συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο, από την επίτευξη του οποίου δεν εξαρτάται μόνο ο χαρακτήρας της συλλογικότητάς μας, αλλά και το μέλλον της πόλης. Εξηγούμαι.
Οι τρεις προβεβλημένες παρατάξεις -Ζέρβα, Πέγκα και Αγγελούδη- έχουν μια ενιαία στρατηγική: χτίζουν ετερόκλητες συμμαχίες συλλέγοντας διάφορους πολιτευτές από όλα τα κόμματα εξουσίας, επενδύουν (με την κυριολεκτική έννοια του όρου) στην επικοινωνία και υιοθετούν ένα ασαφές, σε μεγάλο βαθμό κοινό, πρόγραμμα γενικών υποσχέσεων που θέλει να τα έχει καλά με όλους. Μέσα από αυτήν την -ας πούμε- πολυσυλλεκτικότητα, και οι τρεις συγκλίνουν προς ένα πολιτικό κέντρο, και διεκδικούν την εκλογική πλειοψηφία.
Στην πράξη ωστόσο, ουδόλως απευθύνονται στην κοινωνική πλειοψηφία της πόλης -να το πούμε σχηματικά- στους «από κάτω». Έχουν σαφείς και οριοθετημένες αναφορές στον επιχειρηματικό κόσμο του κέντρου. Τρεις πλούσιοι αστοί οι ίδιοι, απαρτίζουν τα ψηφοδέλτιά τους από αντίστοιχους «επιτυχημένους επαγγελματίες» και φέρουν τις δεσμεύσεις απέναντι σε αυτούς που τους επιχορηγούν. Για να το πούμε περιγραφικά, είναι οι παρατάξεις του Εμπορικού Συλλόγου και των Επιμελητηρίων – όχι των εμποροϋπαλλήλων, των ιδιωτικών πάρκινγκ – όχι των επιβατών του ΟΑΣΘ, του real estate και του AirBnB – όχι των ενοικιαστών. Ο μεταξύ τους ανταγωνισμός περιορίζεται έτσι σε θέματα «ικανότητας διαχείρισης». Όποιος και να κερδίσει, η διαφορά στην καθημερινή ζωή της κοινωνικής πλειοψηφίας, θα είναι μικρή.
Για εμάς αντίθετα, αν υπάρχει ένας δρόμος για μια ριζική αλλαγή στην πόλη, ο δρόμος αυτός περνά μέσα από την πραγματική συμμαχία με την κοινωνική πλειοψηφία της πόλης, τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, τους άνεργους, τους φτωχούς, τις ενοικιάστριες. Κι αν θέλεις πραγματικά η φωνή σου να ακουστεί εκεί στη βάση, πρέπει να ξεκινήσεις από τα χαμηλότερα: τους αποκλεισμένους, τις μετανάστριες, τους πρόσφυγες, τις μειονότητες, τους Ρομά, αυτές που περιμένουν το ΤΕΒΑ. Ακόμα κι αν πολλοί και πολλές από αυτούς είναι τυπικά ή ουσιαστικά αποκλεισμένοι από την εκλογική διαδικασία.
Αυτή λοιπόν είναι η συμμαχία που θέλει να χτίσει η Πόλη Ανάποδα, για να δικαιολογήσει και το όνομά της. Τα καταφέρνουμε; Ας είμαστε ειλικρινείς: όχι, είναι πολύ δύσκολο. Δεκαπέντε χρόνια κρίσης, φτώχειας και ήττας (με την ευθύνη, για να μην ξεχνάμη, των ίδιων επιχειρηματιών και πολιτευτών που υπόσχονται σήμερα την σωτήρια μας), έχουν απομακρύνει τις χαμηλότερες τάξεις από τον στίβο του πολιτικού ανταγωνισμού. Θέλει πολύ δουλειά από εμάς, για να χτίσουμε ξανά μια σχέση εμπιστοσύνης.
Πρώτα από όλα, να μάθουμε να τους ακούμε, αντί να προσποιούμαστε ότι μιλάμε εκ μέρους τους. Δεύτερο, να σταθούμε υλικά δίπλα τους/μας, στις καθημερινές ανάγκες επιβίωσης, με δράσεις έμπρακτης αλληλεγγύης.
Τρίτο, να μάθουμε να μεταφράζουμε τις δικές τους επιθυμίες, τις δικές τους ανάγκες, σε πολιτικό λόγο, αιτήματα, πρόγραμμα διοίκησης.
Να λοιπόν τα βήματα για μια πραγματική αλλαγή, τα οποία κανένα άλμα, με την υποβοήθεια του επιχειρηματικού κόσμου, δεν μπορεί να τα υποκαταστήσει. Ούτε εμείς, εννοείται, μπορούμε να υποσχεθούμε ότι θα τα καταφέρουμε. Και σίγουρα, θα χρειαστούμε χρόνο. Ξέρουμε όμως, με αυτοπεποίθηση και σιγουριά, σε ποιο δρόμο να βαδίσουμε, ποιο χέρι θέλουμε να κρατήσουμε. Ήδη, χωρίς πολύ θόρυβο, εδώ και τέσσερα χρόνια με αυτούς τους ανθρώπους μιλάμε στις γειτονιές, στα στέκια των μεταναστών, τους χώρους εργασίας.
Για αυτό και ξεκινάμε την τελευταία φάση της προεκλογικής μας εκστρατείας με μια εκδήλωση αφιερωμένη στους αποκλεισμένους και τις αποκλεισμένες της πόλης. Φυσικά, δεν θα μιλήσουμε εμείς – θα δώσουμε τον λόγο στους ίδιους, σε αυτούς και αυτές που δεν έχουν φωνή, δηλαδή στους δικούς μας ανθρώπους.
Σημ. Η εκδήλωση «Οι πολλαπλοί αποκλεισμοί της Θεσσαλονίκης» θα γίνει την Τετάρτη 30 Αυγούστου, στις 7 μμ, στο υπαίθριο θέατρο του Δημαρχείου.
