Δεν γίνεται να έχεις ονειρευτεί να αλλάξεις τον κόσμο και να μην έχεις ακούσει Βασίλη. Αν μάλιστα είσαι από τη Θεσσαλονίκη, τη Βόρεια Ελλάδα και όχι μόνο, μπορείς να ανέβεις και εσύ στο καράβι που προσάραξε εδώ και μέρες στο Θέατρο Αριστοτέλειον.
Ένα καράβι με τιμονιέρη τον ιεροκήρυκα της ροκ, πλήρωμα τους καταξιωμένους μουσικούς του, τον ραδιοφωνικό παραγωγό, στιχουργό και συγγραφέα, Οδυσσέα Ιωάννου και τους ηθοποιούς Σοφία Πανάγου και Νίκο Βατικιώτη.
Στην «κατασκευή» του η Ελένη Ράντου, που παίρνει τη σκυτάλη από τον Παντελή Βούλγαρη και το εμβληματικό τρένο των «09:05» και σκηνοθετεί ανοίγοντας πανιά για ένα νέο επιτυχημένο εγχείρημα, την «Κοινή Ησυχία»
«Υπάρχουν θέσεις, αν θέλεις κενές», τραγούδησε σκωπτικά σε στίχους Αλέξανδρου Δήμα χθες (18/11) κατά την πρεμιέρα της παράστασης στο Αριστοτέλειον και ζήτημα να υπήρχαν άδεια καθίσματα, σε απάντηση προς τους θεατές που δήθεν φοβούνται τις πρεμιέρες.
Μα υπήρξε άλλος που φοβάται εκτός από τον Νίκο; Για μία ζωή που ονειρεύτηκε να ζήσει αλλιώς, και τα πράγματα ήρθαν διαφορετικά αλλά με τη Σοφία πλέον μέσα σ’ αυτή και μία τρίτη ζωή (?) ενόψει για την ολοκλήρωση. Η μάλλον μπορεί και όχι καθώς καθώς η «σύλληψη» του Βασίλη Παπακωνσταντίνου για… διατάραξη κοινής ησυχίας μετά από 40 και πλέον χρόνια ανακατεύει την τράπουλα.
Μπερδεύει ακόμη και τον Οδυσσέα Ιωάννου που προσπαθεί να μοιράσει τα χαρτιά της κρατώντας άσους ονείρου. Όχι όμως το όνειρο κάποιας υλικής εκπλήρωσης όπως ονειρεύεται ο Νίκος Βατικιώτης, μα αυτό, μιας γεμάτης αισιοδοξίας ζωής όπως φωλιάζει σταθερά και αμείωτα στο μυαλό της Σοφίας Πανάγου.
Καμία «κοινή ησυχία» δεν μπορεί να αποτρέψει τον άνθρωπο από το να αφουγκραστεί την αλήθεια. Τώρα μπορεί τη μισή να την έχει η πραγματικότητα και την άλλη αντίστοιχα το όνειρο όπως γλαφυρά υπογραμμίζει ο Οδυσσέας Ιωάννου όμως κανένας πόνος για υλικά αγαθά δεν μπορεί να φρενάρει την εξέλιξη ανθρώπων που παίρνουν την ανάλογη στάση σώματος για να ονειρευτούν.
Νίκος Βατικιώτης γεμάτος αυθορμητισμό και ωμή επιδίωξη για να πιάσει άμεσα αυτά για τα οποία «ζορίστηκε» ίσως μικρός αλλά όταν αντιλαμβάνεται τον Βασίλη θα αναρωτηθεί «καλά πόσα χρόνια τραγουδάει αυτός» με το ζεστό χειροκρότημα του θεάτρου μετά το «φοβάμαι» να απαντά για τη σχέση καλλιτέχνη – κοινού.
«Είσαι όμορφη και αυτό φτάνει», εξομολογείται με νεανικό αυθορμητισμό στη Σοφία Πανάγου στα «πρώτα» της γνωριμίας τους όμως στη συνέχεια θα δοκιμαστεί σε σκληρό μπρα ντε φερ με την πραγματικότητα. Θα λυγίσει μπροστά στη συναισθηματική κρίση που θα επέλθει ανάμεσα στο ζευγάρι με τη μουσική να διεισδύει προσπαθώντας να κρατήσει ζεστό τόσο τον δοκιμαζόμενο άνδρα που έχει ακυρώσει τον εαυτό του, όσο και το κοινό που. Ένα κοινό που δεν το ενδιαφέρει ούτε ο τόπος, ούτε και ο χρόνος που θα συναντήσει αυτόν τον καλλιτέχνη, αρκεί η αίσθηση που του αφήνει πως η ζωή είναι εδώ, μας περιμένει.
Μία γεμάτη παράσταση όπου χαρακτηρίζεται από θεατρική οικονομία αλλά και αμοιβαία εκτόνωση των συναισθημάτων τόσο από τους πρωταγωνιστές όσο και από τους θεατές. Βραδιά γεμάτη ξεχωριστές στιγμές καθώς τα απλανή βλέμματα, οι αργές περιστροφές στη σκηνή και τα βασανιστικά καθίσματα της Σοφίας Πανάγου ανά διαστήματα παντρεύονται με τις κατάλληλες παρεμβάσεις του Οδυσσέα Ιωάννου. Βρίσκει παράθυρο ανοιχτό και μπαίνει στη ζωή του ζευγαριού λέγοντας κουβέντες που φοβίζουν, που εξυγιαίνουν αλλά μόνο αν είσαι έτοιμος να δεις μπροστά, να φωνάξεις τα όνειρά σου…
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και στους εξαιρετικούς μουσικούς που συνοδεύουν αυτό το ταξίδι στο όνειρο. O Ανδρέας Αποστόλου σε πιάνο-ενορχηστρώσεις, ο Βαγγέλης Πατεράκης στο μπάσο, ο Στέφανος Δημητρίου στα κρουστά, ο Γιάννης Αυγέρης στις κιθάρες και πνευστά και η Μαίρη Μπρόζη με βιολί τραγούδι.
Πέντε παραστάσεις απομένουν ακόμη (19, 20, 25, 26 και 27 Νοεμβρίου) στο Θέατρο Αριστοτέλειον. Όποιος προλάβει θέση σ’ αυτό το ταξίδι, πρόλαβε. Υπάρχουν θέσεις αν θέλεις κενές. Ίσως και να μην έκανε πλάκα τελικά ο Βασίλης…