Απόψε στη Θεσσαλονίκη πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη συγκέντρωση και πορεία των τελευταίων πολλών ετών. Περισσότεροι από 15.000 πολίτες δήλωσαν δυναμικό παρών και μετέτρεψαν τον εορτασμό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου σε μια διαμαρτυρία για όσα σημαντικά απασχολούν την κοινωνία και επηρεάζουν τις ζωές μας.
Είχε μια υπέροχη ανθρωπογεωγραφία ΚΑΙ η σημερινή πορεία, όπως και η γενική απεργία της περασμένης Τετάρτης. Πολίτες αυτής της χώρας. Με όνειρα και σκέψη βαθιά πολιτική. Απλώς δεν κάνουν τον θόρυβο των υπολοίπων. Μειοψηφία; Ίσως. Αλλά το υλικό είναι υπέροχο. Είναι αυτοί που μπορούν να δώσουν την κατάλληλη απάντηση σε όσους αμφισβητούν το νόημα της εξέγερσης των φοιτητών εκείνες τις τρομερές μέρες του Νοέμβρη του 1973.
Εδώ και δεκαετίες το νόημα των γεγονότων του Πολυτεχνείου δοκιμάζεται αν μπορεί να διατηρηθεί και να μετασχηματιστεί, να έρθει στο σήμερα. Το αντιπαλεύουν άνθρωποι που μισούν την νεολαία και τους αγώνες της, που αμφισβητούν την αριστερά και την προσφορά της. Κι όμως, αν και πέρασαν 49 ολόκληρα χρόνια από τότε (πολλά περισσότερα από όσο απείχε ο εμφύλιος από το Πολυτεχνείο, για παράδειγμα), αν και άλλαξαν τόσα πολλά στον τρόπο ζωής των νεοελλήνων, το βασικό ζητούμενο εκείνης της εξέγερσης, η βασική ανάγκη, παραμένει η ίδια: Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία.
Αυτός είναι ο λόγος που το Πολυτεχνείο θα μείνει πάντα ζωντανό στις καρδιές των Ελλήνων και δεν θα καταφέρει κανείς να το κάνει να ξεχαστεί. Οι επιθέσεις που δέχτηκε κατά καιρούς η εξέγερση των φοιτητών είναι γνωστές: από την αμφισβήτηση των νεκρών του Πολυτεχνείου και την συκοφάντηση όσων φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν μέχρι το «ο Παπαδόπουλος έκανε δρόμους» και «κοιμόμασταν με τις πόρτες ανοιχτές», ολόκληρα βιβλία μπορούν να γραφτούν για την φιλοχουντική αντίδραση πολλών στην προσπάθεια της κοινωνίας να διατηρήσει στη μνήμη τα γεγονότα εκείνων των ημερών και τη θυσία εκείνων των ανθρώπων.
Το Πολυτεχνείο δε θα πεθάνει ποτέ. Αυτοί που το αντιπαλεύουν, αυτοί το κρατούν ζωντανό. Γιατί αυτοί στερούν από τον κόσμο το Ψωμί, την Παιδεία και την Ελευθερία κι όσο εμμένουν να το κάνουν, επαναφέρουν την σπουδαιότητα της αντίδρασης εκείνων των ημερών. Λοιδορούν πολλοί όσους συνέδεσαν το όνομα τους με την εξέγερση του Πολυτεχνείου και τους κατηγορούν ότι πήραν θέσεις και έχτισαν πολιτική καριέρα με την μεταπολίτευση. Όχι, έπρεπε να τους ρωτήσουν αν θα εμπλακούν με τα κόμματα κι αν θα ασχοληθούν με την πολιτική. Λες και δεν ήταν ακριβώς το ίδιο με αυτό που έκαναν στο Πολυτεχνείο η ενασχόληση τους μετά με την πολιτική. Λες και δεν ήταν «πολιτική δράση» το να εισχωρήσουν σε κάποιο κόμμα.
Ας μάς πούνε όλοι αυτοί που κατηγορούν όσους πολέμησαν την χούντα, τι κάνουν οι «πολλοί» που δεν την πολέμησαν και κοίταξαν επτά ολόκληρα χρόνια την δουλίτσα τους. Ξέρετε τι έκαναν; Την δουλίτσα τους κοίταξαν και μετά! Μόνο αυτό έκαναν σαν καλοί «Κυρ Παντελήδες» που πάντα υπήρξαν. Στο μεταξύ οι αξίες του Πολυτεχνείου συνεχίζουν να εμπνέουν τους νέους. Οι ιστορίες και τα τραγούδια εκείνων των ημερών γίνονται συναίσθημα, γίνονται δράσεις και έρχονται στο σήμερα ως διεκδικήσεις.
Ποια είναι «της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία;» Η διαφύλαξη του ασύλου στο πανεπιστήμιο, η χρηματοδότηση της Παιδείας, η διασφάλιση της εργασίας, οι αξιοπρεπείς μισθοί, η αξιοκρατία, η ελευθερία της έκφρασης, οι ευκαιρίες στους νέους μας. Σας φαίνονται απλά; Οι πολιτικοί μας τα υποσχέθηκαν πολλές φορές. Κάποιες μάλιστα ισχυρίστηκαν ότι κατάφεραν να μας τα εξασφαλίσουν. Κι όμως, όλα είναι ακόμα υπό αμφισβήτηση. Μπαίνει ένας δύσκολος χειμώνας. Μπορεί να έχουμε «ψωμί» ωστόσο «πεινάμε» για πολλά αγαθά που έγιναν απλησίαστα. Μπορεί να έχουμε «Παιδεία» αλλά τα παιδιά μας ασφυκτιούν στα αφιλόξενα σχολεία. Μπορεί να έχουμε «ελευθερία» αλλά το σκάνδαλο των υποκλοπών και η σοκαριστική αστυνομική βία «πνίγουν» τους πολίτες. Αυτά είναι «της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία» και η παρουσία τόσων πολλών ανθρώπων απόψε στην πορεία στη Θεσσαλονίκη, ήταν μια μικρή «εξέγερση».