Όχι πως δεν ήταν σκάνδαλο η ανάληψη από τον πρωθυπουργό της εποπτείας της δημόσιας τηλεόρασης και του αθηναϊκού πρακτορείου ειδήσεων. Ήταν και μάλιστα πρώτου μεγέθους διότι αποδείκνυε την έλλειψη εμπιστοσύνης ακόμα και στους προϊστάμενους που ο ίδιος και το κόμμα του θα διόριζε ενώ παράλληλα καταργούσε την όποια έννοια ανεξαρτησίας των δημοσιογράφων στα κρατικά ΜΜΕ. Το προσπεράσαμε ωστόσο.
Την ίδια στιγμή (μιλάμε τώρα για την επόμενη των εκλογών του 2019) θριαμβευτής και «καβάλα στο άλογο» ο Κυριάκος Μητσοτάκης έθετε υπό την εποπτεία του την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών αλλά και το εθνικό τυπογραφείο. Οι πρώτες γκρίνιες «πνίγηκαν» γρήγορα στο γενικότερο κλίμα θριάμβου και κανείς δεν αναρωτήθηκε «γιατί» τέτοιος ολοκληρωτισμός, τέτοια μετατροπή σε «καγκελαρία» ενός υπουργικού συμβουλίου και μιας κυβέρνησης.
Συνέβησαν πολλά μέσα στα τρία χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από τη Νέα Δημοκρατία. Φανερές και κρυφές λίστες Πέτσα διεύρυναν τα χαρακτηριστικά του ολοκληρωτισμού μέχρι που αποκαλύφθηκε η υπόθεση των παρακολουθήσεων. Τα ερωτήματα από την αρχή ήταν πολλά αλλά ουσιαστικές απαντήσεις δεν πήραμε ποτέ. Είναι ηθικό και νόμιμο να παρακολουθούνται πολιτικοί αντίπαλοι της κυβέρνησης; Είναι δημοκρατικό; Μπορεί να εξηγηθεί με βάση «το δημόσιο συμφέρον» που επικαλείται όποιος αιτείται άδειας για να παρακολουθεί;
Την ίδια ώρα διατυπώθηκε νέο ερώτημα που έμεινε αναπάντητο: Είναι δυνατόν να μην έχει ευθύνη ο πρωθυπουργός όταν παρακολουθείται αρχηγός κόμματος της αντιπολίτευσης από μια υπηρεσία που ο ίδιος έθεσε υπό την εποπτεία του ενώ προκάτοχοί του δεν την είχαν; Πως κατάφερε ο Κυριάκος Μητσοτάκης να μείνει «εκτός κάδρου» όταν προϊστάμενος της ΕΥΠ είναι ο ίδιος και υπεύθυνος ήταν ένας στενός συγγενής του; Τα ΜΜΕ βοήθησαν πολύ ώστε να κρυφτεί – προσωρινά – κάτω από το χαλί ένα τεράστιο ζήτημα.
Ήταν, βέβαια, θέμα χρόνου το σκάνδαλο των υποκλοπών να επιστρέψει. Τα ίδια «κέντρα» που το κρατούσαν χαμηλά στην δημόσια συζήτηση, ήταν ξεκάθαρο ότι θα το επανέφεραν διαρρέοντας στοιχεία προς το συμφέρον τους. Και σήμερα σκάει η βόμβα της επίσημης δημοσιοποίησης δεκάδων ονομάτων.
Είναι σοκαριστικό για όποιον διαβάζει τη λίστα όσων παρακολουθούνταν, το πόσο «άνοιξε η βεντάλια» σχετικά με τα ονόματα, τις ιδιότητες και τους πολιτικούς χώρους των «θυμάτων». Υπουργοί της κυβέρνησης, πολιτικοί αντίπαλοι, δημοσιογράφοι, ηθοποιοί, επιχειρηματίες. Όλος ο δημόσιος βίος εν δυνάμει τελούσε (αν δεν τελεί ακόμα) υπό παρακολούθηση αφού μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε με ποιους ανθρώπους μιλούσαν και τι έλεγαν οι παρακολουθούμενοι.
Το πολιτικό ζήτημα που προκύπτει μετά τις σημερινές αποκαλύψεις είναι τεράστιο. Δεν γίνεται να μην το παραδεχτεί ακόμα και ο πιο ένθερμος οπαδός της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Είναι πολύ κρίσιμο να έρθουν στο φως όλα τα ονόματα των θυμάτων των παρακολουθήσεων καθώς και το πλήρες υλικό των στοιχείων που καταγράφηκαν. Από εκεί και πέρα και ανάλογα με τα στοιχεία, οφείλουν άπαντες με πρώτο τον πρωθυπουργό να εξηγήσουν ποιοι «λόγοι εθνικού συμφέροντος» μπορεί να οδήγησαν σε αυτές τις παρακολουθήσεις καθώς και όλες τις διαδικασίες, την εσωτερική αλληλογραφία και συνεννόηση, το ποιος έδωσε και ποιες εντολές, τι ήταν σε γνώση της δικαιοσύνης.
Είναι και κάτι άλλο που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο. Είδαμε το προηγούμενο διάστημα εκδοτικά συγκροτήματα να αναδεικνύουν και μετά να θάβουν το σκάνδαλο και άλλα αρχικά να αδιαφορούν και να υποβαθμίζουν και πρόσφατα να επανέρχονται με σοβαρά στοιχεία. Δεν πρέπει να επιτρέψει κανείς σε αυτήν τη χώρα τη μετατροπή του δημόσιου πολιτικού βίου σε σκακιέρα οικονομικών συμφερόντων που εκμεταλλεύονται τέτοιες αποκαλύψεις για δικό τους όφελος. Εκβιασμοί, ίντριγκες, παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη και δημοσιογραφικά κουκουλώματα παραπέμπουν σε άλλα καθεστώτα και όχι σε δημοκρατία. Διότι τελικά αυτό αποδεικνύεται ότι παρακολουθείται στην Ελλάδα: Η ίδια η δημοκρατία.
Υ.γ.: Όλα αυτά δε συμβαίνουν ούτε το 1989, ούτε το 2000 που – νομίζαμε με το μυαλό μας ότι – χρήματα και προοπτικές μιας ζωής με ευμάρεια υπήρχαν και ήταν μπροστά μας. Σήμερα έχουμε 2022, η ενεργειακή κρίση σοβεί, η ακρίβεια τινάζει την οικιακή οικονομία και η ανεργία καλπάζει, ειδικά στους νέους. Κάθε σκάνδαλο μεγατόνων σε συνδυασμό με οικονομική κρίση και υπανάπτυξη, μπορεί να επιφέρει απίστευτους ορατούς και αόρατους κλυδωνισμούς στην κοινωνία. Για να μην πέφτουμε δηλαδή από τα σύννεφα κάθε φορά που μια είδηση βιασμών, γυναικοκτονίας, παιδεραστίας, δολοφονίας στα γήπεδα προκύπτει. Όλα έχουν την εξήγησή τους και πηγάζουν από μια γενικότερη δυστοπία που διαμορφώθηκε τις τελευταίες δύο δεκαετίες σε όλο τον αναπτυγμένο κόσμο.