Ήταν φίλος μου, γιος μου, αδελφός μου ο Άλκης. Ο κάθε Άλκης, ο Τόσκο, ο Νάσος, ο Ευθύμης και όλοι μέχρι σαράντα χρόνια πίσω στην πρώτη δολοφονία με οπαδικά κίνητρα, αυτή του Άρη Δημητριάδη το 1983. Κάθε φορά που περνάω από το σημείο της δολοφονίας παγώνει το αίμα μου. Νιώθω να ανασαίνω πιο βαριά και τα μάτια πάντα βουρκώνουν. Πάντα σταματώ όπου κι αν βιάζομαι να πάω, να δω πόσα κεράκια καίνε, ποιες παιδικές ζωγραφιές καινούριες έχει. Ένα μνήμα είναι το σημείο δίχως τάφο.
Ένα νέο παιδί 19 χρονών δολοφονήθηκε με άγριο τρόπο από ένα προμελετημένο έγκλημα κι έτυχε να είναι θύμα ο Άλκης. Από τύχη δεν ήταν κάποιος άλλος. Πάντως κάποιος θα ήταν. Γιατί έτσι λειτουργούν τα τάγματα εφόδου. Και με την έφεση στη δίκη του Νάσου Κωνσταντίνου ακόμη να εκκρεμεί και τόσους άλλους ένοχους τελευταία να περιφέρονται ελεύθεροι αθωωμένοι, έχοντας ευνοϊκή θεσμική αντιμετώπιση και ολιγωρία, πραγματικά ανησυχεί ο κοινός νοήμων άνθρωπος σε τι βαθμό η ατιμωρησία παίζει το ρόλο της.
Στη χθεσινή σιωπηλή πορεία που διοργανώθηκε από τη δομή Εις το Όνομα του Άλκη – In the name of Alkis συμμετείχε χιλιάδες κόσμου φορώντας διακριτικά από διάφορες ομάδες. Από το σημείο της δολοφονίας στη Χαριλάου μέχρι τον Λευκό Πύργο έβλεπες από μωρά παιδιά μέχρι ηλικιωμένους με μάτια θλιμμένα γεμάτα πόνο.
Το γιατί ήταν χαραγμένο ανάμεσα στα συνοφρυωμένα βλέμματα όλων των προσώπων. Με σιωπηρή θρησκευτική ευλάβεια, όλοι κρατούσαν κεράκια που μοιράστηκαν από τους υπεύθυνους της δομής, κάποιοι παραπάνω από ένα, κρατούσαν και για αυτούς που ήθελαν να είναι δεν μπόρεσαν. Άλλοι άναψαν λαμπάδες που ξέμειναν από το Πάσχα, εκείνες που παίρνουν οι νονοί με την αγαπημένη ομάδα του βαφτιστηριού τους.
Ήταν ένα μεγάλο μνημόσυνο από όσους δεν πήγαν στην κηδεία ένα χρόνο πριν. Ένας διαφορετικός επιτάφιος που όλοι προσδοκούμε ανάσταση όχι νεκρών, αλλά ζωντανών. Προσδοκώ ανάσταση ζωντανών. Να μην υπάρξει ποτέ ξανά θύμα οπαδικής και φασιστικής βίας.
Δεν είναι απλά τα αίτια, το ξέρουμε όλοι. Είναι βαθιά κοινωνικά, ψυχολογικά και ταξικά. Οι φασίστες προέρχονται κυρίως είτε από τα πολύ υψηλά κοινωνικά στρώματα που κουβαλούν το κενό της ύπαρξής τους, είτε από την άλλη άκρη της ψαλίδας, από πολύ φτωχά και χαμηλά μορφωτικά στρώματα της κοινωνίας που βιώνουν την κοινωνική αδικία και περιθωριοποίηση. Ποια η απάντηση; Παιδεία παιδεία παιδεία.
Λέει ο τεράστιος Μάνος Χατζιδάκις σε ένα απόσπασμα στο λόγο – μανιφέστο του στις 22 Φεβρουαρίου 1993, όταν διηύθυνε για τελευταία φορά την Ορχήστρα των Χρωμάτων:
«Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία.
Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του. Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται».
Προχθές πραγματοποίησε πορεία ο Ιερός Λόχος. Ήταν κάμποσοι. Αλλά αλήθεια, άραγε πόσοι ήταν τελικά; Τι δύναμη έχουν ένα μάτσο φασίστες που κάποιοι, οι πιο διαταραγμένοι από αυτούς καταλήγουν δολοφόνοι απέναντι στο ενωμένο και υγειές κομμάτι της κοινωνίας; Ουτοπικό, ναι. Έγινε η αρχή όμως. Πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά μια τέτοια πορεία, μάλιστα δίχως να κλείσουν οι δρόμοι, παρά μόνο για την απαραίτητη διάβαση του κόσμου, άψογα οργανωμένη παρά τις δυσκολίες στις κρίσιμες λεπτομέρειες, με πολύ μεγάλη συμμετοχή.
Η δομή του Άλκη είναι κάτι που έπρεπε να γίνει. Δημιουργήθηκε με σκοπό να οργανώσει το κομμάτι της κοινωνίας που θέλει να αντισταθεί και να γράψει την ιστορία με τα δικά της όπλα και τους δικούς της όρους. Με αγάπη, αλληλεγγύη και συνύπαρξη δίχως χρώματα, δίχως διακρίσεις. Τα σύμβολα και κάθε είδους σημαίες υπάρχουν για να μας δίνουν χαρά και να μας ενώνουν. Όλοι ίσοι και ελεύθεροι δίχως φόβο.
Τα παιδάκια που κρατούσαν το πανό της χθεσινής πορείας, με συνέπεια και υπευθυνότητα, όταν τους έδιναν εντολή οι πιο μεγάλοι να βαδίσουν με κοφτό βήμα, ρωτούσαν με αθωότητα «τι θα πει κοφτό»;
Λέτε να γεννιέται κανείς φασίστας; Λέτε να φταίει το dna το δολοφονικό του καθενός; Όχι. Φταίει το σύστημα που θρέφει το φίδι και γεννοβολάει. Φταίει η επίθεση στην παιδεία, στην τέχνη, στην υγεία, στην αξιοπρέπεια. Η καθημερινή ναζιστικοποίηση της κοινωνίας έρχεται μελετημένα και σκόπιμα. Όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά παντού. Κάπου εν ολίγοις, αποτύχαμε παταγωδώς και πρέπει να το δούμε συλλογικά. Στο Βόλο έγινε επίθεση σε τρία σχολεία με λοστάρια και οι ζημιές ήταν κάτι κλειδαριές, τζάμια κι ελαφρύς τραυματισμός εκπαιδευτικού.
Δεν αργεί όμως η ώρα που θα δούμε επίθεση με αυτόματα όπλα και να ζήσουμε την ρουτίνα της Αμερικής μετρώντας νεκρούς μαθητές. Λίγα χρόνια απέχουμε από την απόλυτη τραγωδία. ΄Ηδη η δυτική Θεσσαλονίκη έχει πρόβλημα και είναι γνωστό σε ποια σχολεία. Είναι ώρα να διαλέξουμε πλευρά, να αποκτήσουν οι φοβισμένοι ψίθυροι φωνή και δύναμη. Και όπως έγραφε ένα υπέροχο πανό στην πορεία για μια άλλη δολοφονία, αυτή του δεκαεξάχρονου Κώστα Φραγκούλη «Να μην συνηθίσουμε το θάνατο».
