Σήμερα συμπληρώνονται 14 χρόνια από τη δολοφονία του Αλεξάνδρου Γρηγορόπουλου. Δε θα ξεχάσω ποτέ τις μέρες που ακολούθησαν. Την οργή μας για ένα σχεδόν συνομήλικο παιδί που πέθανε, τον φόβο στη σκέψη πως θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς στη θέση του, αλλά και τις εικόνες της καταστροφής. Αυτή η μυρωδιά του καμένου στην Τσιμισκή…
Σήμερα η ιστορία επαναλαμβάνεται σχεδόν. Ένα παιδί, γιατί παιδί είναι κι ας έχει κι ένα δικό του, χαροπαλεύει στο νοσοκομείο μετά από σφαίρα που δέχθηκε από αστυνομικό. Όσες φορές κι αν γράψω αυτές τις λέξεις στη σειρά, θα μου φαίνονται αδιανόητες. Την ίδια ώρα επεισόδια ξεσπούν σε όλη την πόλη.
Το παιδί αυτό πυροβολήθηκε στο κεφάλι! Πυροβολήθηκε από έναν αστυνομικό που τώρα προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Όχι, η κλοπή που διέπραξε δεν ήταν μια σωστή πράξη και αυτό δε το αμφισβητεί κανείς. Αλλά το να ακούς τη φράση «καλά έκανε και τον πυροβόλησε» είναι το ίδιο εξοργιστικό με την πράξη του ένστολου. Κανείς μα κανείς δεν έχει το δικαίωμα να στερεί τη ζωή κανενός. Ότι κι αν έχει κάνει, υπάρχουν οι νόμιμες οδοί και υποθέτω αυτό το γνωρίζει κάποιος που υπηρετεί στην αστυνομία.
Ελπίζω ο 16χρονος να τα καταφέρει και να βγει νικητής. Να μη πληρώσει την απερισκεψία και τη μανία για εξουσία ενός άλλου επίσης νέου ανθρώπου. Ας τα καταφέρει τουλάχιστον αυτός, αφού δε τα κατάφερε ο 11χρονος από τις Σέρρες…
Τι θλιβερή είδηση… πόσος πόνος στο διάβασμα μερικών γραμμών. Δε μπορώ να φανταστώ τα αισθήματα των γονέων, των συμμαθητών και της οικογένειας του. Ένα παιδί δε θα γυρίσει ποτέ σπίτι του, δε θα κάνει όνειρα, δε θα ζήσει τη ζωή του όπως τη θέλει. Κι αυτό είναι το πιο βασικό. Αλλά κάπου το χάνουμε όσο παρακολουθούμε τους αρμόδιους να παίζουν την κολοκυθιά σχετικά με το ποιος ευθύνεται για τον τόσο άδικο θάνατο ενός παιδιού.
Πριν δυο εβδομάδες έγραφα για τα παιδιά που σ’ αυτή τη χώρα δεν είναι ασφαλή. Κάθε μέρα μαθαίνουμε για ένα παιδί που βγαίνει νικητής ή κάποιο που δε τα κατάφερε να βγει από την προσωπική του κόλαση.
Παιδί ήταν και η 19χρονη που δολοφονήθηκε από τον 25χρονο σύντροφο της, αλλά και η 21χρονη Εμμα που άφησε την τελευταία της πνοή στην άσφαλτο και έγινε παράδειγμα μίμησης όταν τα όργανα της χάρισαν ζωή σε ανθρώπους που το είχαν ανάγκη.
Κι όλα αυτά ενώ αντί να αναρωτιόμαστε «γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι μαζί μας ή γιατί παλεύουν σε μια ΜΕΘ» μαλώνουμε για το πόσο αριστερή είναι η Μποφίλιου που ταξιδεύει στο Λονδίνο και φωτογραφίζεται όπως γουστάρει.
Κι αν σας φαίνεται περίεργο το πως συνδυάζονται όλα αυτά στο μυαλό μου και σε αυτό το άρθρο η απάντηση είναι μια: γιατί όλα με απογοητεύουν όλο και περισσότερο στην κοινωνία που ζούμε. Η ασφάλεια που δεν υπάρχει, τα απροστάτευτα παιδιά, η ανομία που κατακλύζει την καθημερινότητα μας, ο ρατσισμός απέναντι στους Ρομά που είναι έντονος όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι να τον κρύψουν «κάτω από το χαλί», τα στερεότυπα με βάση τις πολιτικές απόψεις ή το φύλο κάποιου (ας μη γελιόμαστε ένας άντρας δε θα κρινόταν τόσο αυστηρά όσο η Νατάσα Μποφίλιου), η απίστευτη κοροϊδία ορισμένων και φυσικά η πολιτική εκμετάλλευση νεκρών ανθρώπων.
ΥΓ: Η αστυνομική βία είναι υπαρκτή στη χώρα μας! Γιατί κλείνουμε τα μάτια; Γιατί αφήνουμε αυτή τη θλιβερή ιστορία να επαναλαμβάνεται; Κι αν για ένα πράγμα είμαι σίγουρη, είναι πως: όχι, δεν είμαστε στη σωστή πλευρά της.