Καμιά φορά γράφω για θεατρικές παραστάσεις που είδα και μου άρεσαν. Τις αναλύω, το προσωποποιώ… Πάντα μού φαίνεται λίγο «δήθεν» όλο αυτό γιατί δεν σκαμπάζω και πολλά από θέατρο κι έτσι συνήθως το μετανιώνω που έγραψα.
Επίσης σκέφτομαι μήπως είναι άδικο για άλλες παραστάσεις που είδα και μου άρεσαν και από βαρεμάρα δεν έγραψα ή φοβάμαι μήπως διαβάσουν τα κείμενά μου κριτικοί που θαυμάζω και φρίξουν με τις γενικότητές μου…
Τέλος πάντων, θέλω να καταλήξω στο ότι για την παράσταση «Τάο» που ανεβαίνει στο θέατρο «Αυλαία» είχα αποφασίσει να μην γράψω τίποτα διότι, όπως λέει στο έργο και ο Αντώνης Καφετζόπουλος: «μην κάνεις τίποτα. Άσε τα πράγματα να συμβούν από μόνα τους…».
Τελικά, όπως καταλάβατε, άλλαξα γνώμη και θα γράψω. Όχι τόσο για το έργο αυτό καθεαυτό που έγραψε ο γιος του Αντώνη, Γιώργος Καφετζόπουλος, αλλά για όσα κατάφερε να προκαλέσει μέσα μου. Ακόμα το σκέφτομαι από την Πέμπτη το βράδυ που το είδα στην πρεμιέρα του στη Θεσσαλονίκη. Ακόμα παίζουν μπροστά στα μάτια μου οι μορφές των πρωταγωνιστών και οι ατάκες του κειμένου. Κεντημένες σταυροβελονιά και ειπωμένες με μαεστρικό τρόπο.
Στην παράσταση παίζουν τρεις καταπληκτικοί ηθοποιοί. Ο Γιώργος και ο Αντώνης Καφετζόπουλος υποδύονται πατέρα και γιο (τους εαυτούς τους δηλαδή). Αποφυλακισμένος πρώην εγκληματίας ο ένας, wanna be νονός της νύχτας ο άλλος ενώ ο τρίτος της παρέας είναι ο χαρισματικός Θοδωρής Σκυφτούλης, ο άνθρωπος που από πρώην τσουτσέκι έγινε αυτός που πήρε τα κουμάντα στην Αθηναϊκή νύχτα.
Τι συμβαίνει στην παράσταση; Η Δανάη Σπηλιώτη σκηνοθετεί ένα απίστευτο «ταραντινικό» κρεσέντο καβγάδων, ξύλου, σκοτωμών. Ένα «τουρκουμπούκι» που αποκαλύπτει όλα τα πάραδοξα, άρρωστα, συγκλονιστικά τα οποία συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία. Όπλα, ναρκωτικά, πουτάνες. Ψεύτικο λάιφστάιλ, ανθρώπινα πάθη και αδυναμίες, το φλερτ της πολιτικής με τον υπόκοσμο, η θρησκεία και η πατρίδα, όλα… Προσπαθούσα να περιγράψω το έργο στον φίλο μου τον Κώστα και τελικά σκάσαμε στα γέλια. Μέχρι δακρύων.
Προσωπικά, Είμαι «σε φάση Τάο». Τι είναι το «Τάο»; Έλα ντε… Αν μπορούσα να σας το περιγράψω, δε θα είχα καταλάβει τίποτα. Αν δυσκολευόμουν, ίσως κάτι να είχα καταλάβει. Το «Τάο» είναι μέσα μας. Αυτό επαναλαμβάνει ο πρωταγωνιστής. Χρειάστηκε να θάψει κόσμο και ντουνιά στον Υμηττό και να φάει εννιά χρονάκια φυλακή για να το καταλάβει διαβάζοντας Κινέζικη φιλοσοφία.
Αν θέλετε να μάθετε για το «Τάο» να πάτε στο Θέατρο Αυλαία απόψε Σάββατο ή την επόμενη βδομάδα (αν έχει μείνει κανένα εισιτήριο) να το δείτε και… you thank me later.
Υ.γ.1: Δεν είναι εύκολο να είσαι ο γιος σπουδαίων καλλιτεχνών και να γράφεις ένα τέτοιο θεατρικό έργο όπως το «Τάο» και ταυτόχρονα να πρωταγωνιστείς σε αυτό. Μπράβο στον Γιώργο Καφετζόπουλο. Όλα δείχνουν πως θα μας απασχολεί για πολλά χρόνια η πένα και το παίξιμό του στη σκηνή.
Υ.γ.2: Πόσο μεγάλη «ανάσα» παίρνουμε όταν γεννιούνται νέα θεατρικά κείμενα σε «νέα», «ζωντανή» ελληνική γλώσσα. Όπως συμβαίνει και στη δημοσιογραφία έτσι και στο θέατρο, τον κινηματογράφο, την μουσική, το μεγάλο ζητούμενο είναι πια το… «περιεχόμενο», το «content» που λένε και οι προγραμματιστές. Ο Γιώργος Καφετζόπουλος έδωσε με το «Τάο» ένα νέο περιεχόμενο σε «φόρμα» και «μηνύματα». Η τέχνη σήμερα αναζητά το «απρόβλεπτο αλλά εφαρμόσιμο». Το «φαντεζί αλλά και ουσιαστικό». Όπως στο ποδόσφαιρο, που έχει γίνει εντελώς «τεχνοκρατικό», αναζητείται πλέον «ο μπαλαδόρος» που θα κάνει αυτό που δεν περιμένουμε. Που θα τριπλάρει τρεις αλλά θα σκοράρει και… δε θα το χάσει στο τέλος! Έτσι ένιωσα βλέποντας τον Γιώργο Καφετζόπουλο: «σαν να τριπλάρει πρωτάκι, παιδάκι της έκτης»…
Info Για το «Τάο»
Κείμενο: Γιώργος Καφετζόπουλος
Σκηνοθεσία: Δανάη Σπηλιώτη
Σκηνικό: Γιώργος Χατζηνικολάου, Δανάη Σπηλιώτη
Κοστούμια: Μαρία Αναματερού
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Μουσική: Φώτης Σιώτας
Φωτογραφίες: Γιώργος Χατζηνικολάου
Σχεδιασμός οπτικής ταυτότητας: Ιωάννης Κ. Τσίγκας
Τρέιλερ παράστασης: Στέφανος Κοσμίδης
Social Media: Δανάη Γκουτκίδου
Διεύθυνση Παραγωγής:Μαρία Αναματερού
Βοηθός Παραγωγής: Αμαλία Θεοχαρούδη
Παραγωγή: Ομάδα Νάμα
ΠΑΙΖΟΥΝ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ:
Αντώνης Καφετζόπουλος, Θοδωρής Σκυφτούλης, Γιώργος Καφετζόπουλος
*στην παράσταση ακούγεται το τραγούδι “What’ s my name” των Goin’ Through ειδικά γραμμένο για το «Τάο».
**Η παράσταση περιέχει διαλόγους με υβριστικό περιεχόμενο και ακούγονται δυνατοί κρότοι από πυροβολισμούς.
