Δηλαδή είσαι υπέρ της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού, με ρώτησε χθες μια φίλη (και στο Facebook αλλά και στην πραγματική ζωή) με αφορμή ένα «φαρμακερό» σχόλιο για τον Άρη Σερβετάλη.
Ειλικρινά, θα ήθελα να είμαι εναντίον κάθε υποχρεωτικότητας που θέτει η κοινωνία σε έναν άνθρωπο αλλά και το ίδιο το μυαλό του κάθε ανθρώπου στον εαυτό του. Αν, ωστόσο, πρέπει να διαλέξω μεταξύ της ελευθερίας της βούλησης ενός πολίτη και της υποχρεωτικότητάς του στη ζωή, τότε, ναι, θα πάω με τη ζωή.
Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, πρώτα από αυτό: Ολα τα στοιχεία από τις αρχές του 2021 δείχνουν πως η ζωή πηγαίνει με τον εμβολιασμό και όχι με την αποφυγή του. Οι πιθανότητες νόσησης, οι αριθμοί διασωληνωμένων, η καταγραφή των νεκρών, όλα δείχνουν πως όσοι εμβολιάστηκαν εκτέθηκαν λιγότερο, κινδύνεψαν λιγότερο και ΕΖΗΣΑΝ.
Τα πράγματα είναι απλά. Αν σήμερα, για τον οποιονδήποτε λόγο, δεν είχε εμβολιαστεί κανείς, οι νεκροί θα ήταν εκατονταπλάσιοι. Αν είχαν εμβολιαστεί όλοι, οι νεκροί θα ήταν μηδαμινοί. Για ποια υποχρεωτικότητα μιλάμε; Τίθεται ζήτημα επιλογής κάποιων ανθρώπων στο να πεθαίνουν καθημερινά 100 πολίτες; Είναι ελευθερία το να μην πετυχαίνουμε την ανάσχεση του Κορονοϊού;
Χθες στην Ελλάδα έχασαν τη ζωή τους από τον ιό 116 άνθρωποι. Σήμερα ακόμα 99. Μέσα στον τελευταίο μήνα «έφυγαν» από κοντά μας 2.500 άνθρωποι, περισσότεροι δηλαδή από 80 καθημερινά. Άνθρωποι που θα ζούσαν αν είχαν κάνει με υποχρεωτικό τρόπο το εμβόλιο. Τι θα λέγαμε τότε; Ότι ναι μεν έζησαν αλλά δεν ήταν ελεύθεροι να επιλέξουν; Τι θα ήταν γι αυτούς ο εμβολιασμός; Ανελευθερία;
Συγνώμη αλλά πρώτιστη ανελευθερία είναι ο θάνατος κι όλα τα υπόλοιπα είναι κουραφέξαλα, ειδικά όταν στην συντριπτική τους πλειοψηφία αυτοί που ακόμα δεν εμβολιάστηκαν είναι απλώς μπερδεμένοι, παραπληροφορημένοι ή δεν έχουν χάσει κάποιον πολύ κοντινό τους για να νιώσουν τον πόνο (διότι πλέον καθημερινά πολλοί που σπεύδουν για την πρώτη δόση είναι συγγενείς θανόντων από Κορονοϊό).
«Είσαι υπέρ της υποχρεωτικότητας του εμβολίου», ήταν η ερώτηση της φίλης. Είμαι υπέρ της ζωής. Η αξία της ζωής είναι για μένα πάνω από θρησκείες, ράτσες, συγγένειες και λοιπές ανθρώπινες (κατασκευασμένες, ωστόσο) «αξίες». Πάνω και από την ελευθερία. Μακάρι να μη χρειαστεί κανείς να χάσει δικό του άνθρωπο ή να κινδυνέψει ο ίδιος για να καταλάβει το λάθος του. Και όχι, δεν κάνω αβάντα στην κυβέρνηση αυτή τη στιγμή.
Τα λάθη των κυβερνώντων στη διαχείριση της πανδημίας, τα έχουμε καταδείξει πολλάκις. Το ίδιο και τα λάθη της ελληνικής αλλά και της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας. Εδώ που φτάσαμε, όμως, η άγνοια του πραγματικού κινδύνου δεν συγχωρείται και το τίμημα που πληρώνει ο ανεμβολίαστος δεν είναι τα υποχρεωτικά rapid test, ούτε οι χώροι στους οποίους δεν μπορεί να εισέλθει. Το τίμημα είναι ο κίνδυνος στον οποίο εκτίθεται. Ρωτήστε τις οικογένειες των 116 χθεσινών νεκρών και των 99 σημερινών. Και τι κρίμα, οι νεκροί αυτοί να είναι πια για μας τους υπόλοιπους «μια συνήθεια…» Τι κρίμα οι απώλειες ζωών να είναι απλώς μια «είδηση» που παίζει σε «σούπερ» στο κάτω μέρος της οθόνης… Όπως το έλεγαν κάποτε τα «Διάφανα Κρίνα»: «Έγινε η απώλεια, συνήθειά μας…»
Υ.Γ.: Χθες εμβολιάστηκε με την πρώτη δόση ένας αγαπημένος μου άνθρωπος. Την απογοήτευση και τη λύπη μου για τον κίνδυνο στον οποίο αφέθηκε να εκτεθεί τόσους μήνες, διαδέχεται η μεγάλη μου χαρά. Είχε κλείσει και πριν λίγο καιρό να εμβολιαστεί και το ακύρωσε γιατί άκουσε τον πρωθυπουργό στην τηλεόραση να λέει ότι ο μεγάλος αριθμός νέων εμβολιασμών δείχνει πως ο κόσμος εμπιστεύεται την κυβέρνηση. Θύμωσε δηλαδή με τον Μητσοτάκη και τιμώρησε… τον εαυτό του. Για τέτοιο «μπέρδεμα» μιλάμε.