Ήταν πολλές στιγμές ο δεύτερος πατέρας μου. Ο μέντορας, ένας από τους πρώτους μου δασκάλους στη δημοσιογραφία.
Κόπηκαν τα πόδια μου όταν έμαθα τι τον χτύπησε. Είχα χάσει μόλις μερικούς μήνες πριν τον πατέρα μου. Δεν μπορούσα να πιστέψω όσα μου έλεγε η καλή μου η Σμαρώ περιμένοντας την κατάθεση στεφάνων εκείνη την επέτειο του Πολυτεχνείου.
Ο Χρήστος Ματης με πήρε από το χεράκι και από τον κόσμο του blogging με έβαλε στον κόσμο των εφημερίδων. Με πίστεψε και με επέβαλε. Και να σκεφτείτε ότι όλα ξεκίνησαν επειδή του άρεσαν οι ερωτήσεις που του έκανα όταν κατέβαινε βουλευτής με τους Οικολόγους στις εκλογές του 2009. Τίμησα την εμπιστοσύνη του στο έπακρον. Με δεκάδες ξενύχτια να διορθώνουμε μαζί σε μεγάλα Α3 τα φύλλα σε Κεντρι και Freeday. Κάθε λεπτό μαζί του ήταν μάθημα και σαν σφουγγάρι απορροφούσα όσα έβλεπα και άκουγα.
Έζησα από πολύ κοντά τον αγώνα του για τον δήμο Θεσσαλονίκης. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω στο δημοτικό συμβούλιο. Πολλά τα άδικα και κάτω από την μέση χτυπήματα από τη διοίκηση Μπουτάρη. Διαφώνησα να μην κατέβει ξανά αυτόνομος και να πάει με τον Σταύρο Καλαφάτη αλλά κατάλαβα ότι δεν είχε άλλες δυνάμεις να παλεύει μόνος του το τοτέμ.
Και όπως κάθε καλός μέντορας, όταν ήρθε η ώρα μου με άφησε να πετάξω. Αλλά ήταν εκεί σε κάθε τηλέφωνο.
Αυτό που κρατάω από την κοινή πορεία μαζί του, είναι η τρελή του αγάπη για τα τέσσερα κορίτσια του. Θα κρατήσω ζωντανό στο μνήμη μου το γέλιο με την καρδιά του όταν του λέγαμε ότι ευτυχώς έμοιαξαν όλες στη Σμαρώ. Έτσι θέλω να τον θυμάμαι.
Κρατώ επίσης τον διαφορετικό τρόπο σκέψης του. “Δεν ρωτάμε ποτέ αν δεν ξέρουμε την απάντηση” μου έλεγε πάντα. Ήξερε ιστορίες που σου τις έλεγε, όχι για να θίξει τους πρωταγωνιστές αλλά για να σου ανοίξει τον εγκέφαλο. Να μάθεις να βλέπεις έξω από τον μικρόκοσμό σου. Κάτι που κράτησα πιστά και εφαρμόζω με τις γενιές που κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο χώρο.
Σε ευχαριστώ για όλα. Θα ξαναντάμωσουμε!