Τα «μανάρια» της Θεσσαλονίκης θα έχουν την ευκαιρία να «παραγγείλουν» στον «Προφήτη» τα θέματα της αρεσκείας τους την Τετάρτη, 28 Σεπτεμβρίου, στο Θέατρο «Αμαλία».
Ο Χριστόφορος Ζαραλίκος μπορεί να μοιράζει το γέλιο απλόχερα στο κοινό του, ο ίδιος, όμως, αυτοχαρακτηρίζεται ως ένας άνθρωπος «βαρύς»· οι στιγμές, κατά τις οποίες τα αστεία δεν αποτελούν μέρος της καθημερινότητάς του, είναι αρκετές.
Παρότι προτιμά να μιλάνε οι άλλοι για αυτόν κι όχι ο ίδιος για τον εαυτό του, θα έλεγε πώς είναι ένας καλός επαγγελματίας, τίμιος, και ένα στοιχείο για το οποίο είναι περήφανος, είναι το αίσθημα δικαιοσύνης· κάτι που όσο μεγαλώνει τόσο περισσότερο «φουντώνει».
Τι συμπεριλαμβάνει ο κατάλογος των «παραγγελιών» σας;
Εκτός από κάποιες «παραγγελιές» που έχω εγώ από παλιά κείμενα, που μου αρέσουν πολύ και για ΄μένα ήταν σημαντικά όταν τα ‘γραψα και βρήκα ευκαιρία να τα ξαναπώ, ό, τι άλλο διαλέξει ο κόσμος.
Αφορούν περισσότερο στο κοινωνικό κομμάτι. Το πολιτικό, ας πούμε, προ δεκαετίας, δεν έχει ενδιαφέρον σήμερα. Όχι ότι αλλάζουν και τόσο πολύ τα πράγματα –καλά, τα πρόσωπα ειδικά δεν αλλάζουν με τίποτα- αλλά, όπως και να ‘χει, το πολιτικό είναι στην εποχή του.
Μπορώ, εκ των προτέρων, να κάνω τη δική μου «παραγγελιά»; Να ζητήσω ένα σχόλιο για όσα συμβαίνουν με την Πανεπιστημιακή Αστυνομία;
Έχει πάρα πολύ πλάκα το θέμα. Δεν ξέρω τι ισχύει, πέρα από αυτά της προηγούμενης βδομάδας, τα «απίθανα»· ότι ήταν έξι διμοιρίες ΜΑΤ για να προσέχουν έξι αστυνομικούς πανεπιστημιακής αστυνομίας… Το είπα και στο τελευταίο μου βίντεο, αυτό μου θυμίζει έργα πολύ παλιάς εποχής. Μιλάμε για δεκαετία ’80 που κοροϊδεύαμε… Τότε που έβλεπες ένα δημόσιο έργο, όπου ένας ταλαίπωρος έσκαβε και έξι κοιτάγανε. Τα θυμάμαι, παιδάκι δηλαδή, και γελάγαμε τότε. Είναι ακριβώς αυτή η κατάσταση. Δηλαδή είναι έξι αστυνομικοί, πανεπιστημιακή αστυνομία, λέει, και να έχουν έξι διμοιρίες μαζί τους. Εντάξει, είναι τέλειο.
Τώρα διάβασα ότι τελικά θα τους αποσύρουν και θα είναι έξω από τα πανεπιστήμια, σε κάποια απόσταση. Εμείς το σχολιάσαμε στο τελευταίο βίντεο στο ZaraLeaks. Είπαμε ότι, μάλλον, είναι οικονομικό μέτρο κι όχι αστυνομικό τελικά. Γιατί είναι γνωστό ότι, οι αστυνομικοί, όταν δεν πάνε εκεί που είναι να πάνε, πάνε στα Everest. Οπότε, η Κυβέρνηση σκέφτηκε ότι «Φτάνει, να μην παίζουμε ξύλο με τους φοιτητές συνέχεια. Καλύτερα να βγάλουμε τα παιδιά απ’ έξω. Σίγουρα δεν έχει έξω απ’ όλα τα πανεπιστήμια Everest, ευκαιρία να δημιουργηθούν». Άρα θα ‘ρθει η ανάπτυξη, κατάλαβες; Εμείς ως σατιρικοί, πρέπει να βρίσκουμε το καλό στο τέλος.
Τι ήταν αυτό που σας κέρδισε περισσότερο στη σάτιρα και στο stand-up comedy;
Απ’ το θέατρο ξεκίνησα, έκανα και σίριαλ… Βασανιζόμουν πολύ στο θέατρο με τους σκηνοθέτες. Μάλιστα, έχει πολύ πλάκα, γιατί με αυτόν που με είχε «βασανίσει» περισσότερο τότε που ήμουν πιτσιρικάς κι είχα βγει στο θέατρο -δεν θέλω να πω το όνομά του- τώρα τελευταία κάνουμε και παρέα.
Δηλαδή, κλίνατε προς το stand up, ακολουθώντας έναν πιο «μοναχικό» δρόμο; Να είστε σκηνοθέτης του εαυτού σας, δηλαδή;
Στο stand up τα κάνεις όλα· και γράφεις και σκηνοθετείς τον εαυτό σου και όλα. Η αλήθεια είναι πιο καλός δρόμος αυτός, όσον αφορά στην έκφραση, δηλαδή, που εμένα με ενδιέφερε πάντα.
Δεν συγκαταλέγεστε σε αυτούς που θέλουν να τα έχουν καλά με όλους. Τα λέτε «έξω από το δόντια» κι όχι μόνο μέσω της δουλειάς σας… Την ελευθερία του λόγου, όμως, την έχετε «πληρώσει» ακριβά ουκ ολίγες φορές.
Γενικά, σε αυτό που λένε δημόσιες σχέσεις, είμαι άθλιος. Δεν θα βρεις χειρότερο από ‘μένα.
Αν την έχω πληρώσει ακριβά… Εξαρτάται! Δύσκολο να σου έχει τύχει κάτι χωρίς να το έχεις προβλέψει από πριν. Για παράδειγμα, ας πούμε, όταν θέλεις να μιλάς απόλυτα ελεύθερα, ξέρεις ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει η σχέση σου με την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο. Ή αν είσαι δημοσιογράφος, με το μέσο που εργάζεσαι. Έτσι πάνε αυτά εδώ. Εγώ δεν είμαι παιδάκι, να το παίζω αθώος ότι δεν ήξερα, οπότε ό, τι μου συμβαίνει, συνειδητά μου συμβαίνει.
Την ώρα που γράφεις ή λες ένα κείμενο, ξέρεις από πριν ποιος θα ταραχτεί. Για ποιον λόγο θα ταραχτεί. Το τι θα επακολουθήσει ποτέ δεν το ξέρεις, γιατί δεν εξαρτάται από ‘σένα, εξαρτάται από άλλον ή από άλλους ή από άλλον χώρο. Αλλά έχεις μία υποψία· δεν είσαι εντελώς ανυποψίαστος. Θέλω να πω, δεν είμαστε Ηνωμένες Πολιτείες, δεν είμαστε Μεγάλη Βρετανία, όπου πραγματικά τη Βασίλισσα -που κάνουν ουρές να χαιρετίσουν την κάσα της- ταυτόχρονα, σε σατιρική εκπομπή στο BBC, μπορεί να την «ξεσκίσει» ο άλλος κανονικά. Και την «ξεσκίζει», δηλαδή, όχι μπορεί. Δεν είμαστε τέτοια κοινωνία και δεν είμαστε, κυρίως, τέτοιο κράτος.
Αυτά τα ξέρουμε… Όποιος κάνει τη δουλειά που κάνω εγώ με τέτοιον τρόπο, ξέρει, δυστυχώς, ότι θα έχει μάλλον συνέπειες.
O μεγαλύτερος φόβος σας επί σκηνής, ποιος είναι; Για παράδειγμα, να μην ανταποκρίνεται το κοινό;
Αυτό ήταν μέχρι πέρσι. Τώρα, ο μεγαλύτερος φόβος μου επί σκηνής είναι, την επόμενη φορά, οι μπράβοι να κρατάνε τα πιστόλια στο χέρι και δεν τα έχουν απλώς στην τσέπη. Ξεπεράστηκαν οι σκηνικοί μου φόβοι μετά τα περσινά. Ποιο αστείο; Εδώ ήρθαν με τα όπλα στο θέατρο… Κι εμείς μιλάμε αν θα πετύχει ένα αστείο ή θα ‘ναι μάπα; Κανείς δεν πέθανε από κακό αστείο, αυτό θέλω να πω. Από όπλο, όμως, πεθαίνουν πολύ άνθρωποι κάθε μέρα.
Μα, στο θέατρο; Όχι ότι κάπου αλλού επιτρέπεται να κυκλοφορούν όπλα… Αλλά έχεις μία υποψία ότι σε ένα μπουζουξίδικο, ας πούμε, ε μπορεί και πέντε, δέκα από αυτούς που κάθονται στα τραπέζια να έχουν ένα όπλο πάνω τους, γιατί είναι το μέρος τέτοιο…
Ο κόσμος πώς αντέδρασε τότε;
Ο κόσμος στο θέατρο ήθελε να κατέβει να τους δείρει. Εμένα η μεγαλύτερη αγωνία μου, ειδικά από τη στιγμή που είδα το όπλο του ενός στην τσέπη του, ήταν να μην κατέβει ο κόσμος να τους δείρει. Γιατί ο κόσμος, μετά τα δύο πρώτα λεπτά που προσπαθούσα εγώ ευγενικά να τους πω «Περάστε έξω. Εδώ γίνεται παράσταση» και οι άνθρωποι δεν καταλάβαιναν –δεν καταλάβαιναν, ήταν «στημένοι»· εντάξει τους είχαν στείλει, μια χαρά καταλάβαιναν, απλώς ήθελαν να κάνουν αυτό για το οποίο τους είχαν στείλει- άρχισε να κατεβαίνει από τα καθίσματα πάρα πολύ αγριεμένος. Δηλαδή, τα «καντήλια», οι βρισιές…
Και ξέρεις, άλλο να τσακώνονται δυο-τρεις στον δρόμο και άλλο να έχεις τρακόσια άτομα από πάνω με διάθεση να κατέβουν κάτω και να παίξουν ξύλο. Εκεί θα μπορούσε να γίνει κάτι πάρα πολύ άσχημο. Η μεγαλύτερη αγωνία μου, από ‘κείνη τη στιγμή και μετά, ήταν να μην κατέβει ο κόσμος και εμπλακεί με αυτούς τους τύπους.
Γιατί είχα δει ότι ο ένας είχε στην τσέπη του όπλο. Οπότε, πολύ πιθανό, να είχε κι ο άλλος. Δεν ξέρω ποιος δεν φοβάται τα όπλα, εγώ τα φοβάμαι.
Ήταν πάρα πολύ δύσκολη φάση -για να φύγουν αυτοί χωρίς να χρησιμοποιήσουμε βία- γιατί, στην πραγματικότητα, ο κόσμος τους έδιωξε, με τις φωνές του. Κι ευτυχώς μείναμε εκεί, ότι ο κόσμος κατάφερε να τους διώξει με τις φωνές του και δεν χρειάστηκε να τους διώξει με τα χέρια του… Κι όχι γιατί φοβόμαστε να χρησιμοποιήσουμε και τα χεράκια μας –εννοείται ότι θα χρησιμοποιήσουμε και τα χεράκια μας όταν κάποιος θέλει να μας βλάψει- αλλά οι άνθρωποι είχαν όπλα. Πάει αλλού η δουλειά.
Πραγματοποιείτε και σχετικά σεμινάρια stand-up comedy. Τι συμβουλή θα δίνατε σε κάποιον που αποφασίζει να κάνει τα πρώτα του βήματα;
Να διαβάζει πολύ, και πράγματα που δεν τον αφορούν. Για να κάνεις καλό stand up, ειδικά αν θέλεις να κάνεις κοινωνική ή πολιτική σάτιρα, πρέπει να γνωρίζεις, για πάρα πολλά θέματα, τι συμβαίνει στον κόσμο και ιδιαίτερα στον χώρο σου, στη χώρα, δηλαδή, εννοώ. Και να έχει άποψη.
Κι αν ο μαθητευόμενός σας, δεν είχε ταλέντο, θα του το λέγατε;
Κοιτάξτε, το ταλέντο σε πάει μέχρι ένα σημείο, δεν σε πάει στο τέρμα. Στο τέρμα σε πάει η τεχνική, η δουλειά, η τριβή –να παίζεις, δηλαδή, συνέχεια. Ένας που δεν έχει ταλέντο, αλλά έχει τεχνική και παίζει συνέχεια, θα τα καταφέρει. Θα την βρει την άκρη του.
Ένας που έχει ταλέντο και δεν διαβάζει, δεν μελετάει, δεν έχει τεχνική και δεν το κυνηγάει να παίζει συνέχεια, κάποια στιγμή θα το παρατήσει. Από μόνος του θα τα παρατήσει, γιατί θα του φταίνε όλα, χωρίς να ξέρει τι… Και μάλιστα αυτού που έχει ταλέντο, θα του φταίνε όλα και πολύ. Όταν κάποιος έχει ταλέντο, το καταλαβαίνει, του το λένε οι γύρω του. Οπότε νιώθει πολύ άσχημα κάποιος που έχει ταλέντο και δεν μπορεί να προχωρήσει. Είναι πολύ «βαρύ πεπόνι». Ενώ ο άλλος, που δεν έχει, δεν του λένε πολλά μπράβο, αλλά έχει πίστη, του αρέσει, το έχει πάρει απόφαση, αν δουλέψει θα τα καταφέρει σίγουρα.
Εννοείται, βέβαια, ο συνδυασμός ενός ανθρώπου που έχει ταλέντο και δουλεύει πολύ, εκεί πια λάμπει.
Το ZaraLeaks TV μετράει δύο χρόνια ζωής και δίνει εβδομαδιαίο ραντεβού με το κοινό του. Γεννήθηκε από την ανάγκη επικοινωνίας με το κοινό, ιδίως μέσα στην καραντίνα, ή ήταν στα σκαριά από πριν;
Στην πραγματικότητα δυόμιση, αλλά τους πρώτους μήνες ξεκινήσαμε χωρίς να είμαστε σίγουροι τι κάνουμε.
Ήταν στα σκαριά από πριν, και μάλιστα είχε καθυστερήσει και δυο – τρία χρόνια από τότε που το είχαμε αποφασίσει, για διάφορους λόγους. Κι η απόδειξη ότι δεν έχει να κάνει με την καραντίνα είναι ότι, τα πρώτα ή δύο ή τρία επεισόδια, έχουν βγει πριν τον covid. Το lockdown και οι περιορισμοί βοήθησαν γιατί, δυστυχώς, ο κόσμος έμεινε περισσότερες ώρες στο σπίτι του.
Όλα αυτά, όμως, είναι δευτερεύοντα. Το ZaraLeaks TV υπάρχει, γιατί υπήρχε έλλειμμα –και υπάρχει- στη χώρα όσον αφορά στη σάτιρα. Δεν υπάρχουν σατιρικές εκπομπές στην τηλεόραση, πολλά χρόνια τώρα. Στο ραδιόφωνο ελάχιστες, ίσως μία. Θέλω να πω είναι άλλο οι εκπομπές τύπου κάνουμε λίγο πλάκα και λέμε και κάτι έξυπνο κι άλλο η σάτιρα. Σατιρικές εκπομπές στην τηλεόραση όχι μόνον δεν υπάρχουν τα τελευταία χρόνια, σε όλα τα χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης έχουν υπάρξει δυο-τρεις. Το ποσοστό είναι απίθανα αρνητικό για ευρωπαϊκή χώρα.
Ένας άλλος λόγος για το ZaraLeaks TV είναι γιατί, εγώ τα χρόνια που ασχολήθηκα με την τηλεόραση, ποτέ δεν έκανα ακριβώς αυτό που ήθελα. Αλλά πίστευα ότι, αφού κινούμαι στον χώρο, κάποια στιγμή θα κάνω ακριβώς αυτό που θέλω.
Την απόλυτη κρυάδα την πήρα την πρώτη φορά που βγήκα στις εθνικές εκλογές, στον Χατζηνικολάου στο STAR, σε ζωντανή σύνδεση. Ο λόγος που πήγα –ούτε καν λεφτά δεν πήρα- ήταν γιατί οι άνθρωποι που με κάλεσαν δεν με ρώτησαν τι θα πω. Ένιωσα καλά, γιατί άμα μου άρχιζε ο ένας μη αυτό μη εκείνο, θα του ‘λεγα «Άστο φίλε, πάρε έναν άλλο. Βρες ένα παιδί να τα πει, άσε με εμένα». Το μόνο που ζήτησαν οι άνθρωποι είναι αν πιάσω κόμματα ή πρόσωπα, να τους πιάσω όλους. Και τους είχα πει «Καλά αυτό, εννοείται παιδιά, δεν το συζητάμε. Το μόνο που δεν πιάνω είναι τη Χρυσή Αυγή, όχι γιατί φοβάμαι, γιατί σιχαίνομαι. Και πιστεύω κάθε αναφορά σ’ αυτούς ήταν διαφήμιση».
Και με πήρε την άλλη μέρα ο διευθυντής του Χατζηνικολάου από το ραδιόφωνο, ο Χρήστος, και μου είπε ένα ποσοστό τηλεθέασης για εκείνο το μισάωρο που βγήκα, το οποίο ήταν επιπέδου Eurovision· 60%, ένα απίθανο νούμερο, από αυτά που κάνει η Eurovision ρε παιδί μου. Του λέω «Έλα ρε ‘συ, δεν παίζει αυτή η τηλεθέαση». Μου λέει «Κι όμως, το κοιτάω, το ξανακοιτάω, τόσο είναι». Και τότε, λοιπόν, φαντάστηκα -γιατί μου είχε μείνει ακόμα λίγη αθωότητα για τη χώρα και την ελληνική τηλεόραση- ότι υπάρχει περίπτωση, μετά από αυτό, κάποιος σταθμός να με ρωτήσει «Φίλε, μπορείς να το κάνεις αυτό μια – δυο φορές τη βδομάδα; Ή μια – δυο φορές τον μήνα;». Τίποτα, μηδέν! Και τότε λέω οκ κι απλώς επιβεβαιώθηκε ο φίλος μου ο Πιτσιρίκος, που χρόνια μου έλεγε «Φύγε απ΄ την τηλεόραση. Δεν θα σ ’αφήσουν να κάνεις αυτό που θέλεις. Το κάνεις στην παράσταση. Πήγαινε στο youtube να κάνεις το υπόλοιπο». Κι είχε δίκιο, βέβαια, δεν το συζητάμε.
Δεν είναι ένα μέσο της γενιάς μου. Οπότε, ήθελα λίγο καιρό να το χωνέψω. Δεν το μετάνιωσα. Ένας απ’ τους λόγους που κάνουμε το ZaraLeaks είναι οι Έλληνες του εξωτερικού. Ειδικά όλοι αυτοί, σχεδόν ένα εκατομμύριο, που φύγανε με τα μνημόνια, οι οποίοι κανονικά, αν ήταν εδώ, θα ήταν κοινό μου· θα ‘ταν οι άνθρωποι που θα ‘ρχονταν στις παραστάσεις μου. Όταν αρχίσαμε να βλέπουμε πόσο αρέσει σε αυτούς, από τα mail που δεχόμασταν, τότε βρήκαμε και έναν λόγο παραπάνω· ότι δεν το σταματάμε αυτό για κανέναν λόγο. Ακόμα κι αν δεν το βλέπει κανείς στην Ελλάδα, το βλέπουν οι Έλληνες που έχουν φύγει μετανάστες, για οικονομικούς λόγους, που εδώ δεν την παλεύανε.
Και μάλιστα πέρυσι τον χειμώνα που έκανα πολλές παραστάσεις στην Ευρώπη, έπαθα την πλάκα μου με την συμπεριφορά και την αντιμετώπιση στο πρόσωπό μου, εξαιτίας του ZaraLeaks. Έχω ζήσει στιγμές λατρείας, όχι αυτά τα χαζά «Αχ τι ωραίος που είσαι, τι ωραία που τα λες, τι πλάκα έχεις, να βγάλουμε μια selfie». Καμία σχέση! Λατρείας, εννοώντας ότι «Φίλε είσαι πλέον ο σύνδεσμός μας με τη χώρα. Εσένα βλέπουμε για να ξέρουμε τι γίνεται.». Και μάλιστα, εμένα, που δεν είμαι και δημοσιογράφος… Πόσο προσβλητικό είναι αυτό για τους δημοσιογράφους, ε;; Παντού υπάρχουν εξαιρέσεις, όταν λέμε δημοσιογράφους εννοούμε τα μεγάλα μέσα, τα δελτία…
INFO
Χριστόφορος Ζαραλίκος – «Παραγγελιές»
Νέα τοποθεσία: Θέατρο «Αμαλία»
(αντί του Ανοιχτού Δημοτικού Θεάτρου Νεάπολης, λόγω καιρικών συνθηκών)
Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου
Ώρα 21:15
Προπώληση Εισιτηρίων: viva.gr