Με το μήνυμα «Η Τέχνη είναι Ειρήνη», του νομπελίστα Νορβηγού συγγραφέα και δραματουργού Jon Fosse, τιμάται φέτος η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου.
Τον Σεπτέμβριο του 2022, έκοψα εισιτήριο -χωρίς, μάλλον, επιστροφή- για αυτό το ατέρμονο πολιτιστικό και γνωσιακό ταξίδι, του οποίου μου πρότειναν να γίνω συνοδοιπόρος.
Και λέω μάλλον, γιατί δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η ζωή. Όσο, λοιπόν, αυτό διαρκεί, υποσχέθηκα ότι θα καρφιτσώνω στον χάρτη μοναδικές εμπειρίες, εκλεκτούς καλεσμένους και όμορφες συνεργασίες. Να, για αυτές τις συνεργασίες θέλω σήμερα, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, να σου μιλήσω…
Είναι όλες κυρίες -ο Μάρτιος, βλέπεις, συνδυάζει και την Ημέρα της Γυναίκας. Τις γνώρισα μέσα στο θέατρο και, αδιαπραγμάτευτα, διεκπεραιώνουν περισσότερα από την πολιτιστική επικοινωνία. Τις ονομάζω «αφανείς ηρωίδες», γιατί, ενώ είναι γνωστές στους καλλιτεχνικούς κύκλους, αναρωτιέμαι κατά πόσο έχει «πέσει» το μάτι του απλού θεατή στο όνομα και τη δουλειά τους.
Κι αν η ερώτηση «Τι σημαίνει θέατρο κι η εμπλοκή με αυτό;» φαντάζει, φαινομενικά, απλή, για τους ανθρώπους του ζωντανού αυτού οργανισμού είναι αρκετά πιο «περίπλοκη»…
«Θα δεις ιστορίες, που θα σε κάνουν να “διαβάσεις” κάπως καλύτερα τους ανθρώπους»
Το θέατρο έγινε πιο σταθερή αναφορά, από τη στιγμή που άρχισα τη δημοσιογραφία. Μέσα από το πολιτιστικό ρεπορτάζ, εδώ και χρόνια, στην εφημερίδα «Τύπος Θεσσαλονίκης» -και πλέον και στο site της, typosthes.gr- προσπαθώ να δίνεται «βήμα» σε ομάδες και καλλιτέχνες της πόλης, που πιστεύω ότι έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από την επικοινωνία με το κοινό. Στις περιπτώσεις των παραγωγών που έρχονται, για παράδειγμα, από την Αθήνα, έχοντας ήδη γράψει μια ρότα, τα πράγματα είναι λίγο πιο εύκολα.
Τα τελευταία χρόνια, ήρθε και η ενασχόληση με το θέατρο και τη μουσική μέσω της επικοινωνίας. Αρχικά, με το «Φεστιβάλ Επταπυργίου». Έπειτα με άλλες παραγωγές του Κέντρου Πολιτισμού της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας (συνάντηση ερασιτεχνικών θεατρικών σχημάτων «Θυμέλη», ComedyFestival κ.ά.), ενώ έχω συνεργαστεί, στο παρελθόν, και με το Metropolitan the Urban Theater και την Παιδική Σκηνή Θεσσαλονίκης.
Το θέατρο είναι μια βιωματική εμπειρία. Τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη ζωντανή θέαση ενός θεατρικού έργου. Το είδαμε και στην περίοδο της πανδημίας. Και, πλέον, το αντιλαμβανόμαστε με τη θέληση του κόσμου να βγει από το σπίτι και να έρθει να δει μια παράσταση για την οποία έχει διαβάσει ή έχει δει ή ακούσει κάτι, που του τράβηξε το ενδιαφέρον.
Στο θέατρο θα προβληματιστείς. Θα ονειρευτείς. Θα δεις ιστορίες, που θα «κουμπώσουν» με βιώματά σου. Θα σε φέρουν, ενίοτε, σε δύσκολη θέση. Θα σε κάνουν να μπορέσεις να «διαβάσεις» κάπως καλύτερα τους ανθρώπους. Είναι ένας χώρος που, μπορεί ως θεατής να βλέπεις λίγα άτομα στη σκηνή, όμως πίσω του υπάρχουν δεκάδες άλλοι οι οποίοι ένωσαν τις δυνάμεις τους, συνεργάστηκαν, ίσως και να διαφώνησαν, αλλά μετέτρεψαν ένα γραπτό σε μια ιστορία που, για λίγες ώρες, «ανοίγει τα φτερά της».
Στο κομμάτι της επικοινωνίας, το «στοίχημα» είναι να μπορέσεις να δώσεις -μέσα από δημοσιεύματα κι αναρτήσεις- μια ιδέα για το τι μπορεί να περιμένει ο θεατής στη σκηνή καθώς και για τη δουλειά που έχει προηγηθεί από όλους τους συντελεστές· από τη στιγμή της σύλληψης της ιδέας μέχρι την υπόκλιση.
Λεμονιά Βασβάνη, Δημοσιογράφος
«Είναι μια δουλειά ανεξάντλητα γοητευτική»
Εργάζομαι είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια στον χώρο της επικοινωνίας, ενώ ανήκω στο δυναμικό του ΚΘΒΕ από το 2009. Αν και η μουσική παραμένει πάντα μεγάλη μου αγάπη, νομίζω ότι τόσο η προσωπική όσο και η επαγγελματική μου διαδρομή οδήγησαν, νομοτελειακά, στην ενασχόλησή μου με το θέατρο.
Είναι ένα αντικείμενο δουλειάς που αγαπώ περισσότερο απ’ ό, τι έχω κάνει μέχρι τώρα, ίσως γιατί ταιριάζει περισσότερο στην ιδιοσυγκρασία μου. Από την άλλη, το Γραφείο Τύπου είναι μια θέση που απαιτεί καλλιέργεια και φαντασία, άριστη γνώση των ανθρώπων των ΜΜΕ και αξιολόγηση των ισορροπιών του χώρου, οξυδερκή κρίση, ψυχραιμία και γρήγορα αντανακλαστικά. Είναι μια δουλειά non-stop, που θέλει υπομονή και γερό στομάχι. Αλλά όσο δύσκολη και απαιτητική είναι, άλλο τόσο, αντίστοιχα, ανεξάντλητα γοητευτική.
«Η παράσταση δεν είναι φώτα/δεν είναι σκηνικό/είναι οι άνθρωποι/εσείς και εγώ», όπως λέει ο Δήμητρης Μυράτ στο θρυλικό ανέβασμα του έργου του Πιραντέλλο «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε», σε μουσική και στίχους του Μάνου Χατζιδάκι. Το θέατρο βασίζεται στη βαθιά ανάγκη του ανθρώπου να αφηγηθεί και να ακούσει μια ιστορία, στην επιθυμία να επικοινωνήσει και να μοιραστεί.
Έτσι, κάθε παράσταση είναι κι ένα διαφορετικό ταξίδι που μοιράζεσαι με εξαιρετικούς συνοδοιπόρους, μπροστά και πίσω από τη σκηνή. Ατέλειωτες πρόβες και παραστάσεις, μέσα από τις οποίες έρχεσαι σε επαφή με λατρεμένους ηθοποιούς, ταλαντούχους σκηνοθέτες, σπουδαίους σκηνογράφους και μουσικούς, ενδύτριες, ηχολήπτες, τεχνικούς, υπεύθυνους παραγωγής: ένα πολύβουο «μελίσσι» διαφορετικών ειδικοτήτων και συντελεστών, που πρέπει να συνεργαστούν για να φτάσει μια παραγωγή να παρουσιαστεί στο κοινό. Όλοι τους μοναδικοί κι ο καθένας τους απαραίτητος, «ζωντανή ψηφίδα» που συμπληρώνει το μαγικό πάζλ της ομαδικότητας του θεάτρου.
Λένα Ευαγγέλου, Γραφείο Τύπου ΚΘΒΕ
«Μου μαθαίνει να έχω μάτια, αυτιά, μυαλό και καρδιά ανοιχτά»
Τα τελευταία δέκα χρόνια στη Θεσσαλονίκη, κινούμαι επαγγελματικά ανάμεσα σε δύο κόσμους: τον κόσμο των επιχειρήσεων και τον κόσμο του θεάτρου. Σήμερα, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, θα γράψω για τον δεύτερο.
Όλα ξεκίνησαν από ένα…μπλε μήλο. Ήταν το κεντρικό θέμα της αφίσας της πρώτης παράστασης, που ανέλαβα να προωθήσω. «Η δημιουργία του κόσμου και άλλες business», ένα άγνωστο έργο του Arthur Miller που αποφάσισε να ανεβάσει ο αγαπημένος φίλος και συνεργάτης μου, Αλέξανδρος Κωχ, στο Vis Motrix· ένας χώρος στην Έδισον, που δεν υπάρχει πια. Μόλις είχα γυρίσει από τη Δανία, δεν ήξερα κανέναν δημοσιογράφο στην πόλη. Οπότε, έπρεπε να βρω έναν τρόπο αφενός για να συστηθώ και αφετέρου για να δημιουργήσω publicity για την παράσταση.
Έφτιαξα, λοιπόν, ένα site. Τύπωσα αυτοκόλλητα με το domain name, τα κόλλησα πάνω σε μήλα (χορηγία του μπαμπά μιας φίλης) και, με τη βοήθεια συζύγου και κουμπάρου, τα μήλα έφτασαν στον προορισμό τους και εκπλήρωσαν τον σκοπό τους: οι δημοσιογράφοι με γνώρισαν, η παράσταση «ακούστηκε». Και, κάπως έτσι, μπήκα στον χώρο του θεάτρου.
Μετά τη…δημιουργία του κόσμου, ακολούθησε η δημιουργία μιας σχέσης που καθόρισε τη μετέπειτα πορεία μου. Ο λόγος για το Θέατρο Τ. Αυτό το μικρό «γαλατικό χωριό», ο σημαντικότερος, για ‘μένα, πυρήνας του ελεύθερου θεάτρου της Θεσσαλονίκης, που έχτισαν από το τίποτα τρεις γυναίκες καλλιτέχνιδες που εκτιμώ απεριόριστα: η Γλυκερία Καλαϊτζή, η Μαρία Καραδελόγλου και η Ευαγγελία Κιρκινέ.
Το Θέατρο Τ είναι το δεύτερο σπίτι μου. Ένας τόπος, όπου νιώθω ασφαλής και ελεύθερη να κάνω ακόμα και την πιο τρελή μου ιδέα, πραγματικότητα. Ένας τόπος, στον οποίο κατοικούν άνθρωποι που αγαπούν αυτό που κάνουν, που αγωνίζονται για να το κάνουν και ξέρουν ότι, ο μόνος τρόπος για να το κάνουν, είναι το «μαζί». Μαζί, λοιπόν, με αγάπη, φροντίδα, εμπιστοσύνη, πείσμα και σκληρή δουλειά, καταφέραμε να κάνουμε το Τ εφαλτήριο (για πολλά νέα καλλιτεχνικά σχήματα της πόλης) και προορισμό (για το θεατρόφιλο κοινό). Και, φυσικά, χάρη στο Τ, γνώρισα και συνεργάστηκα με πολλούς σημαντικούς καλλιτέχνες, «άνοιξα», επαγγελματικά, τα φτερά μου στον χώρο και έφτασα εδώ που βρίσκομαι σήμερα.
Η ενασχόλησή μου με το θέατρο, μού προσφέρει πολλά περισσότερα από τη χαρά του να διαμεσολαβώ για να φτάσει η ουσία μιας παράστασης στο κοινό. Ακονίζει τη σκέψη μου. Πυροδοτεί τη φαντασία μου. Με εμπνέει στην καθημερινότητά μου. Με φέρνει σε επαφή με «το άλλο», με συνδέει με πολλούς διαφορετικούς «άλλους». Με γεμίζει ερωτηματικά. Μου μαθαίνει να έχω μάτια, αυτιά, μυαλό και καρδιά ανοιχτά· να παρατηρώ τους ανθρώπους, να διαβάζω πίσω από τις γραμμές, να είμαι στο «εδώ και τώρα» κάθε συνθήκης και να γίνομαι καλύτερη ως άνθρωπος και ως επαγγελματίας.
Για εμένα, το θέατρο δεν είναι απλώς μια δουλειά. Είναι ένας δρόμος, που οδηγεί σε μια στάση ζωής, σε μια ξεκάθαρη πολιτική θέση ενάντια στον κοινωνικό λήθαργο, την τυποποιημένη σκέψη, τον άκρατο ατομικισμό, την επίπλαστη αριστεία, το μίσος για καθετί διαφορετικό. Ξέρω ότι, αρκετοί άνθρωποι στη Θεσσαλονίκη, το βλέπουν έτσι. Ελπίζω να το δουν ακόμα περισσότεροι, έτσι ώστε μαζί να προσπαθήσουμε να ξεπεράσουμε κάποια από τα προβλήματα που εμποδίζουν την ανάπτυξή του, όπως η παντελής απουσία στρατηγικού σχεδιασμού από πλευράς πολιτείας, η επιλεκτική νωθρότητα από πλευράς τοπικής αυτοδιοίκησης και το τεράστιο δημοσιογραφικό έλλειμμα.
Λία Κεσοπούλου, Communications Specialist
«Πάω σπίτι μου και είναι όλα ανοιχτά και το μυαλό σε εγρήγορση»
Τι να πω εγώ, τώρα, για την ενασχόλησή μου με το θέατρο; Το θέατρο είναι το σπίτι μου. Μεγάλωσα μέσα σε αυτό, δεν μπορώ να με φανταστώ έξω από αυτό. Είμαι παιδί του θεάτρου. Για εμένα, το απολύτως φυσιολογικό, είναι να είμαι μέσα σε αυτό. Έτσι με έχουν μεγαλώσει.
Το να πω ότι κάνω επικοινωνία παραστάσεων είναι ψέμα ή, εν πάση περιπτώσει, είναι μισή αλήθεια. Κάνω τα πάντα, απλώς δεν παίζω πάνω στη σκηνή. Και κάνω τα πάντα, γιατί μας έμαθαν -του αδερφού μου κι εμένα- να δουλεύουμε, από μωρά, σε όλα τα πόστα· εάν δεν δουλέψεις σε όλα τα πόστα, δεν θα μάθεις.
Κι εγώ, με το πολύτιμο επίθετο που κουβαλάω, θέλω να πιστεύω ότι, αξιοπρεπώς, έμαθα. Δεν ήθελα να λένε: «Η κόρη του τάδε ή της τάδε ή η εγγονή της τάδε». Ήθελα να αποδείξω ότι ξέρω, έχω μάθει, έχω σεβαστεί, έχω «χτυπηθεί». Ότι έχω κάνει λάθη και από αυτά έμαθα. Δεν μου αρκούσαν οι κολακείες, δεν μου άρεζαν οι «αυλές». Ήθελα να κερδίζω με το «σπαθί» μου κι όχι επειδή κουβαλάω αυτό το επώνυμο. Μου πήρε πολλά χρόνια να σταματήσω να αποδεικνύω ότι μπορώ, ότι με εκτιμούν και με εμπιστεύονται για εμένα.
Κουσουράκι που απέκτησα από μωρό, γιατί η μία μου γιαγιά ήθελε το πρωτότοκο παιδί να είναι αγόρι και γεννήθηκα εγώ. Δεν της άρεσε και είπα: «Έτσι είσαι; Θα σου πω εγώ πώς ένα κορίτσι μπορεί να “φοράει παντελόνια”». Πέρασα δύσκολα με τη μία γιαγιά. Ήμουν υποδεέστερη, ενώ ο αδερφός μου ήταν «ο καλώς τον πρίγκιπά μου». Ευτυχώς όλα έχουν ισορροπία και πήρα απίστευτη αγάπη από όλους τους άλλους, οπότε είμαι πολύ χορτάτο παιδί.
Και πολύ τυχερό παιδί, γιατί έχω ζήσει μαγικές θεατρικές στιγμές σπουδαίων ηθοποιών, μεγάλων παραστάσεων. Στιγμές χωρίς ίντερνετ, χωρίς προσκλήσεις, χωρίς κινητά, με εντελώς γεμάτα θέατρα, με ρεπό μόνον τη Δευτέρα και διπλές παραστάσεις και Σάββατα και Κυριακές και Τετάρτες. Υπήρχε μια αλληλεγγύη τότε και ένας σεβασμός του ενός απέναντι στον άλλο. Υπήρχαν οραματιστές και «επαναστάτες». Ήταν μια πιο αγαπησιάρικη εποχή, που, μετά τις παραστάσεις, όλοι μαζεύονταν και γίνονταν «ένα»· γλεντούσαν κανονικότατα, γιατί έβγαινε από μέσα τους. Έχουν αλλάξει οι εποχές κι εγώ αισθάνομαι περίεργα με τις αλλαγές, ακριβώς γιατί μεγάλωσα σε εκείνες τις όμορφες, τις αυθεντικές.
Ομολογουμένως, είναι μια δύσκολη χρονιά για τα θέατρα. Πράγμα που με στεναχωρεί, γιατί, εντελώς ρομαντικά, η μεγαλύτερή μου χαρά θα ήταν να είναι όλα γεμάτα. Το γράφω και είμαι σίγουρη ότι ορισμένοι θα ειρωνευτούν και θα πουν: «Έλα τώρα, μας δουλεύει αυτή».
Η αλήθεια είναι ότι δεν σας δουλεύω καθόλου. Αλλά άμα δεν το έχεις πονέσει, δεν το νοιάζεσαι… Άμα δεν ξέρεις τι πάει να πει παραγωγή, τι πάει να πει έχω θέατρο, τι πάει να πει πληρώνω φως για το θέατρο, πληρώνω ΙΚΑ για το θέατρο και έχω μια ομάδα συνεργατών -ορατών ή μη- που καταφέρνουν όλοι μαζί να γίνει μια παράσταση…ε ναι, δεν θα μπορέσεις να με καταλάβεις και θα με ειρωνεύεσαι. Κι εγώ θα σου χαμογελάω, γιατί αν έχεις μεγαλώσει με αγάπη, έχεις μόνον αγάπη. Κι εγώ έχω μόνον αγάπη.
Δεν το βλέπω ως δουλειά. Είναι το σπίτι μου, το σημείο αναφοράς μου. Άλλοι πάνε σπίτια τους και τα κλείνουν όλα. Εγώ πάω σπίτι μου και είναι όλα ανοιχτά και το μυαλό σε εγρήγορση· γιατί, για παράδειγμα, το κοστούμι μπορεί να έχει ελάττωμα, ο φωτισμός στην τάδε ατάκα δεν είναι ο σωστός, το κάθισμα είναι χαλασμένο, ο ήχος δεν είναι παντού ο ίδιος, τα σκαλοπάτια μπορεί να θέλουν βάψιμο, η περούκα δείχνει ψεύτικη, η ταξιθεσία είναι αργή, οι φωτογραφίες δεν έχουν ισορροπία ανάμεσα στους ηθοποιούς, η αφίσα είναι λάθος. Γιατί παίρνουν στο ταμείο και απαντά ο αυτόματος.
Κοινώς, αν δεν με κατάλαβες μέχρι τώρα…είμαι «αρρωστάκι»· είμαι ένα θεατρικό «αρρωστάκι», που δεν υπάρχει περίπτωση να γράψει το βιογραφικό της. Πρώτον, γιατί ντρέπεται και δεύτερον, γιατί το επίθετό μου «μιλάει» από μόνο του. Είναι από μόνο του μια μικρή, θεατρική ιστορία. Είμαι η Νταίζη και είμαι η κόρη της Νινέττας και του Γιώργου. Είμαι η Νταίζη και αγαπάω το θέατρο. Κι όσο εισπράττω ότι το αγαπάνε κι άλλοι, ε αυτοί οι άλλοι γίνονται φίλοι μου.
Νταίζη Λεμπέση, Θεατροπαίδι
«Ποτέ δεν μπορούσα απλώς να δουλέψω, χωρίς να γίνω κομμάτι της ομάδας»
Εγώ και το θέατρο έχουμε μια καρμική σχέση, θα έλεγα. Από πολύ μικρή με θυμάμαι στη γενέτειρά μου, τη Βέροια, να βλέπω αμέτρητες παραστάσεις στις καλοκαιρινές περιοδείες, να ψάχνω τι θέλω να δω, να συζητάω, να προβληματίζομαι με έργα και καταστάσεις.
Μπαίνοντας στη σχολή της Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ, άρχισα να ασχολούμαι ενεργά με το πολιτιστικό ρεπορτάζ. Αυτό με έφερε κοντά με ομάδες της πόλης, στις οποίες ξεκίνησα το κομμάτι της επικοινωνίας. Υπήρξε ένα κενό κάποιων χρόνων σε διαφημιστικές και άλλες δουλειές, αλλά ΕΥΤΥΧΩΣ η ζωή και οι επιλογές μου με γύρισαν πάλι στο θέατρο.
Πέρασα από το Γραφείο Τύπου του Θεάτρου Σοφούλη, όπου και έμαθα πολλά. Και, φέτος, μπορώ να πω ότι είμαι εξαιρετικά ευγνώμων, καθώς έχω αναλάβει τις δημόσιες σχέσεις και την επικοινωνία σε διάφορες και διαφορετικές θεατρικές ομάδες της Θεσσαλονίκης, οι οποίες με οδήγησαν και σε κάποιες άλλες της Αθήνας. Είναι κάτι το οποίο δεν σταματάει όλη την ημέρα, κάθε μέρα! Ξέρεις, όμως, το αγαπώ. Κι αυτό είναι που αλλάζει τα πράγματα.
Όσο κοινότυπο και να ακουστεί, έχει τεράστια διαφορά να αγαπάς πραγματικά αυτό με το οποίο ασχολείσαι. Προφανώς είναι δουλειά και από αυτό ζω, αλλά είναι και πολλά παραπάνω. Πέραν των ασταμάτητων τηλεφωνημάτων και mails όλη την ημέρα, των προβλημάτων που προκύπτουν, των διαδικαστικών, του να έχεις να μιλήσεις, να συντονίσεις, να κατανοήσεις κι έτσι να καταφέρεις να συνεργαστείς με πολλές διαφορετικές προσωπικότητες και εντελώς διαφορετικά προγράμματα -όσοι δουλεύουν με καλλιτέχνες, ξέρουν τι θα πει multitasking και διαχείριση χρόνου- «μπαίνεις» μέσα στην κάθε προσωπικότητα και στη δουλειά που γίνεται.
Δεν ξέρω αν είναι ορθό, αλλά ποτέ δεν μπορούσα απλώς να δουλέψω, χωρίς να γίνω κομμάτι της ομάδας. Για να φτάσουμε να επικοινωνήσουμε όλοι μαζί μια παράσταση, περνάμε πολλά και δύσκολα στάδια· συζητήσεις, διαφωνίες, απόψεις φρέσκες, άγχος, δημιουργικότητα, πρόβες, συνεντεύξεις και δυσκολίες στην εύρεση πόρων. Όσο περισσότερο δουλεύω με τοπικές ομάδες τόσο περισσότερο τις θαυμάζω. Γι’ αυτό δεν σου κρύβω ότι, σε κάθε πρεμιέρα, κλαίω!
Ναι, και κωμωδία να είναι, εμένα θα με δεις σε μια γωνιά να κλαίω. Είναι ο κόπος όλων αυτών των παιδιών, κάνοντας κι άλλες δουλειές παράλληλα, αλλά μη σταματώντας να κυνηγούν το όνειρο. Κι εγώ προσπαθώ, με όλη μου την ψυχή, να είμαι συνοδοιπόρος σε αυτό το «κυνήγι»· να ακουστούν, να βγουν έξω να μιλήσουν, να τους δοθούν ευκαιρίες γιατί πραγματικά τις αξίζουν.
Θέατρο, για ‘μένα, σημαίνει «φως». Κάθε φορά που παρακολουθώ μια παράσταση, μπαίνω σ’ έναν άλλον κόσμο. Πλέον, νιώθω ακόμα περισσότερο ότι, οι άνθρωποι που υποδύονται όλους αυτούς τους ρόλους πάνω στο σανίδι, αξίζουν στο 100% την προσοχή μου, το ενδιαφέρον μου, τον σεβασμό μου. Ακόμα κι αν δε μου αρέσει, τελικά, κάτι που θα δω, δεν έχει σημασία. Γίνονται πολύ τίμιες και σοβαρές δουλειές στη Θεσσαλονίκη κι αν δεν τις (υπο)στηρίξουμε εμείς, τότε ποιος;
Τώρα, είμαστε λίγες μέρες πριν την έναρξη του φεστιβάλ του Δήμου Θεσσαλονίκης «Ανοιχτή Θεατρική Σκηνή 2024» και θα υπάρξει η δυνατότητα για τους φίλους Θεσσαλονικείς να δουν πολλά και διαφορετικά θεάματα. Το σημαντικό είναι το κοινό να τολμάει να βλέπει τα πάντα για να έχει γνώμη και να την εκφράζει, όχι να χειροκροτάει και να φεύγει από μια αίθουσα.
Μαρία Τότσκα, Υπεύθυνη Επικοινωνίας Θεατρικών Παραστάσεων
«Ο θεατρικός χώρος με βοηθάει να “ανασαίνω” πιο ελεύθερα»
Αχ, το θέατρο! Τι «μαγική» τέχνη. Ανοίγει ορίζοντες, δίνει απλόχερα και τόσο αβίαστα πλούσια τροφή για σκέψη. Πάντα με γοήτευε το θέατρο, από μικρό παιδί που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ίσως έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι, με τη μητέρα μου, βλέπαμε πολλές παραστάσεις.
Εργάζομαι στον χώρο της δημοσιογραφίας και της επικοινωνίας (πολιτικής/εταιρικής/πολιτιστικής) περισσότερο από είκοσι χρόνια. Όταν άρχισα να ασχολούμαι με τη δημοσιογραφία, πάντα με γοήτευε το πολιτιστικό ρεπορτάζ. Πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι να το «συναντήσω». Ως αρχισυντάκτρια, στη Βόρεια Ελλάδα, περιοδικών των εκδόσεων Λυμπέρη, στα «χρυσά» χρόνια του Τύπου, απέκτησα μια δημοσιογραφική επαφή με το θέατρο. Είχα την ευκαιρία να το μελετήσω λεπτομερώς και ο «πλούτος» που ανέβλυζε, με γοήτευσε ακόμα περισσότερο.
Η διαδρομή μού τα έφερε έτσι, ώστε κάποια στιγμή άρχισα να εργάζομαι στην επικοινωνία θεατρικών παραστάσεων, με εμπλοκή και στην παραγωγή τους. Το να βλέπεις πώς μια ιδέα ενός καλλιτέχνη σιγά-σιγά πραγματώνεται και γίνεται παράσταση, παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον. Αυτό που με γοητεύει περισσότερο, είναι η αλήθεια που υπάρχει πάνω στη σκηνή αλλά και το γεγονός ότι, το θέατρο, είναι ομαδική δουλειά. Και πάντα μου αρέσει να εργάζομαι με ομάδες. Ακόμα και ένας μονόλογος, είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας πολλών ανθρώπων, τελείως διαφορετικών ειδικοτήτων.
Τα τελευταία χρόνια συνεργάζομαι και με το Γραφείο Τύπου του ΚΘΒΕ, οπότε η επαφή μου με τους καλλιτέχνες και τους ανθρώπους που δίνουν την ψυχή τους μπροστά και πίσω από τη σκηνή, είναι καθημερινή. Πρόκειται για έναν κορυφαίο πολιτιστικό οργανισμό, με τεράστια προσφορά στο θέατρο, που συνεχίζει να καινοτομεί και να αποτελεί στις μέρες μας σημείο αναφοράς.
Στην επικοινωνία των θεατρικών παραστάσεων, παίζει ρόλο το να δώσεις να καταλάβει το κοινό τι είναι αυτό που πρόκειται να παρακολουθήσει. Αυτό που σίγουρα έχω αποκομίσει είναι ότι ο θεατρικός χώρος, τον οποίο αντιμετωπίζω πάντα με απόλυτο σεβασμό, με βοηθάει να «ανασαίνω» πιο ελεύθερα και να αντιμετωπίζω τις τυχόν δυσκολίες που συναντάω. Σε αυτό συντελούν οι άνθρωποι αλλά και τα πνευματικά κείμενα, με τα οποία έρχομαι σε επαφή μέσω της δουλειάς.
Έφη Τσαμπάζη, Δημοσιογράφος