Η παράσταση «Αινιγματικές Παραλλαγές», σε σκηνοθεσία Σωτήρη Τσαφούλια και Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, κάνει πρεμιέρα, σήμερα, στο Θέατρο Αριστοτέλειον.
Τα τελευταία χρόνια κατάφεραν να «τραβήξουν» το τηλεοπτικό μας βλέμμα, κάνοντάς μας να περιμένουμε, με αμείωτο ενδιαφέρον, το επόμενο επεισόδιο.
Ο Σωτήρης Τσαφούλιας «συναντά» και πάλι τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, αυτήν τη φορά στο πρώτο τους κοινό σκηνοθετικό εγχείρημα, με τον τελευταίο να «μοιράζεται» τη θεατρική σκηνή με τον Γιάννη Μπέζο.
Μια συνέντευξη που οδηγεί σε ένα «σκληρό» παιχνίδι της αλήθειας και, παράλληλα, φανερώνει έναν τρυφερό και ευαίσθητο κόσμο…
Κύριε Δαδακαρίδη, πού σας πετυχαίνουμε, επαγγελματικά, αυτήν την περίοδο; Μεταξύ της παράστασης «Αινιγματικές Παραλλαγές» και τι άλλο;
Συμμετέχω σε μια υπέροχη σειρά εποχής, τις «Ψυχοκόρες», στον ANT1. Είναι μια ιστορία, βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, για τα κορίτσια που έφευγαν από το σπίτι τους όταν τα προβλήματα πολλαπλασιάζονταν και δεν μπορούσαν να επιβιώσουν. Με αποτέλεσμα να ζουν σε σπίτια ανθρώπων που έχουν τη δυνατότητα να τις μεγαλώσουν.
Τέσσερα κορίτσια, αδερφές μεταξύ τους, οι οποίες χωρίζονται και προσπαθούν, ουσιαστικά, μέσα από διάφορες ιστορίες που περνούν, έχοντας έναν πυρήνα τρία βασικά σπίτια –ένα στην Τρίπολη και δύο στην Αθήνα- να ξαναβρεθούν και να ενωθούν.
Αδιαπραγμάτευτα, με τον Σωτήρη Τσαφούλια είστε ένα αγαπημένο κινηματογραφικό και τηλεοπτικό «δίδυμο». Και τώρα συναντάστε και σκηνοθετικά, στις «Αινιγματικές Παραλλαγές», για πρώτη φορά;
Είχαμε τη χαρά να ξαναβρεθούμε μαζί σ’ αυτό το υπέροχο έργο, το οποίο είχαμε στα «σκαριά» 11 χρόνια. Απλώς έπρεπε να…γεράσω λίγο.
Πριν 11 χρόνια, λοιπόν, μια πολύ καλή μου φίλη έφερε το έργο. Τότε κάναμε τον «Κοινό Παρονομαστή» με τον Σωτήρη. Του έδωσα το έργο και μου είπε: «Οπωσδήποτε πρέπει να το κάνουμε ταινία». Του απάντησα ότι αν μας τα φέρει έτσι ο Θεός και είμαστε καλά, θα ήταν όμορφο να διηγηθούμε, θεατρικά, μια ωραία ιστορία.
Είναι ναι, η πρώτη φορά που βρισκόμαστε. Επί της ουσίας, όταν βρίσκεσαι με έναν άνθρωπο και συναντιέσαι πολλές φορές -επειδή είναι, σχεδόν, πολύ κοντά τα πράγματα- καμιά φορά μπορεί να σου «ανοίξει» μια πόρτα σε κάτι άλλο. Αυτό έκανε και ο Σωτήρης σε ‘μένα. Το ότι είμαστε φίλοι, συγκεκριμένα, βοηθάει πολύ στον τρόπο επικοινωνίας και στον τρόπο λειτουργίας που έχουμε στα πράγματα.
Και από τη θέση του συνεντευξιαζόμενου που βρίσκεστε συνήθως, περνάτε τώρα -επί σκηνής πάντα- στη θέση του δημοσιογράφου…
Η αλήθεια είναι ναι, αυτό προσπαθώ να κάνω… Καταρχάς, πρόκειται για ένα υπέροχο έργο. Δύο άντρες μιλούν, ουσιαστικά, για τον ορισμό της αγάπης. Για τον τρόπο που οι άνθρωποι αγαπούν και, τελικά, κατά πόσο τα πράγματα πρέπει να τα ζούμε τη στιγμή που συμβαίνουν κι όχι σε έναν άλλον, υποθετικό χρόνο. Πολλές φορές είμαστε αναβλητικοί ή προσπαθούμε να κάνουμε πράγματα, πιστεύοντας ότι έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου.
Ένας νομπελίστας συγγραφέας έχει εκδώσει το 21ο του βιβλίο, το οποίο έχει γίνει best seller σε όλον τον κόσμο. Και από όλους τους δημοσιογραφικούς οίκους και τα πιο γνωστά κανάλια δέχεται έναν δημοσιογράφο για συνέντευξη από μια τοπική εφημερίδα, σ’ ένα χωριό της Νορβηγίας.
Μισεί τους δημοσιογράφους και τους κριτικούς. Έχει αποσυρθεί και ζει μόνος του, τα τελευταία 15 χρόνια, σε ένα σπίτι. Δεν συναντά άνθρωπο. Και εμπλέκονται με έναν πολύ ιδιαίτερο αλλά και «αστείο» τρόπο. Έχουν κάποια κοινά βιώματα τα οποία μοιράζονται και φτάνουν στο να δημιουργήσουν αυτήν τη σχέση που τελικά δημιουργούν οι ήρωες στο θεατρικό.
Είναι κάτι τόσο λιτό αλλά και σύνθετο συνάμα αυτό που συμβαίνει, που δύσκολα δεν σε «αγγίζει». Αυτό ήταν και το σημαντικό, όταν διάβασα κι εγώ πρώτη φορά το κείμενο. Φαντάζομαι ότι ισχύει και για τον Σωτήρη το ίδιο. «Ακουμπάει» τόσο πολύ μέσα σου, ανεξαρτήτως ηλικίας και βιωμάτων. Η ιστορία, από μόνη της, είναι μεγαλειώδης.
Αναφερθήκατε στο κομμάτι της μοναχικότητας. Κάτι που, συχνά, επιζητούμε οι άνθρωποι, ειδικά με αυτούς τους ρυθμούς της καθημερινότητας, παρότι είμαστε φύσει κοινωνικά όντα. Μπορεί να ζήσει, τελικά, κάποιος μόνος;
Νομίζω ότι αυτό το επιζητούν όσοι έχουν τη βεβαιότητα ότι περιτριγυρίζονται από κόσμο. Οι άνθρωποι που είναι πραγματικά μόνοι τους, ξέρουν ακριβώς πόσο «κοστίζει».
Δεν είναι εύκολος δρόμος η μοναξιά. Όπως είπατε, πρέπει να κοινωνικοποιούμαστε. Με τα πράγματα που συμβαίνουν, με αυτό που βιώνουμε όλοι, με τον φόβο που έχει δημιουργηθεί με όλα όσα έχουμε περάσει και θα συνεχίσουμε να περνάμε ως ανθρωπότητα, τουλάχιστον στα μεγάλα αστικά κέντρα θεωρώ ότι, οι άνθρωποι, επιζητούν τη μοναξιά, ίσως, γιατί ζουν με πολύ «σκοτάδι» γύρω τους.
Οι περισσότεροι είναι ευαίσθητοι, πιστεύω. Εξαιρώ, βέβαια, μερικούς άλλους. Αυτήν η ευαισθησία, όμως, αν «πατηθεί» με τον λάθος τρόπο, έχει σαν καθρέφτη της να απομονώνεσαι από τα πράγματα γιατί φοβάσαι να ξαναπλησιάσεις κάπου αλλού.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, έτσι είναι. Δεν είναι πάντα «ρόδινα». Οι άνθρωποι πρέπει να «πολεμάμε» και να διεκδικούμε τον χώρο και τον χρόνο, τα όνειρά μας, τη ζωή μας. Όσο δύσκολα κι αν είναι.
Αυτήν την αντρική, λοιπόν, θεατρική τριάδα συμπληρώνει ο κύριος Μπέζος…
Ο κύριος Μπέζος, εκτός από ένας κύριος με «Κ» κεφαλαίο, εκτός από ένας σπουδαίος Έλληνας ηθοποιός, είναι ένας πραγματικά υπέροχος άνθρωπος. Η δοτικότητα και ο χώρος που έχει…
Για ένα πράγμα που είμαι βέβαιος στη συνεργασία μου και στη σχέση μου με τον Σωτήρη είναι ότι, αν μας συναντήσεις μια φορά μαζί ή και χώρια, δεν έχεις να φοβάσαι πολλά πράγματα εκτός από τη χειρότερη πλευρά του εαυτού σου. Οπότε, είναι πολύ σίγουρο ότι αν συνταξιδέψεις με την τρέλα μας, την αγάπη μας, το πάθος μας, την παιδεία μας, θα συνταξιδέψεις με αξίες πολύ σημαντικές· ποιότητες, δηλαδή, σοβαρές που διέπουν τα όνειρα που θέλουμε να υλοποιούνται και να γίνονται πράξη. Όταν ήρθε ο κύριος Μπέζος, νομίζω ήταν, απλώς, ένας ακόμα άνθρωπος ο οποίος έχει τις ίδιες αξίες μέσα του. Οπότε, ήταν απόλυτα φυσιολογική και φυσική λειτουργία.
Εν έτει 2023 που όλα καταστρέφονται, πωλούνται ή αγοράζονται -και, νομίζω, αυτό το εμπεριέχει και η τέχνη σε όλες τις μορφές- κάποια πράγματα υπάρχουν αυτόφωτα. Καταλαβαίνω το «σκοτάδι» και την ύπαρξή του γύρω μας. Αλλά για να υπάρχει «σκοτάδι», σίγουρα υπάρχει και καλοσύνη. Νομίζω, εμείς, αυτό ακολουθήσαμε.
Όσο κι αν τα πράγματα εξελίσσονται με έναν τρόπο, ακολουθούμε με την ίδια αθώα παιδική διάθεση, η οποία έχει και μια περίεργη χαρά όταν βγαίνει ήλιος κι όταν βγαίνει νύχτα κι όταν μαθαίνεις μια καινούρια ιστορία και προσπαθείς να τη διηγηθείς. Έχει μια υπέροχη ενέργεια, μια αθωότητα παιδική, μια βαθύτερη αγάπη. Αυτό είναι και το σημαντικό. Και χαίρομαι όταν συναντάω -ευτυχώς υπάρχουν αρκετοί- ανθρώπους με την ίδια στάση και συμπεριφορά.
Το 2023 μπήκε μια «τελεία» στο «Έτερος Εγώ». Λίγους μήνες μετά, τι κουβαλάτε από όλο αυτό; Γενικά από το έργο αλλά και πιο ειδικά από τον ακαδημαϊκό Δημήτρη Λαΐνη, τον οποίο και υποδυθήκατε;
Καταρχάς, κάτι που ονειρευτήκαμε δύο άνθρωποι, έγινε. Πραγματοποιήθηκε. Δεν έμεινε σε μια ονειρική διάθεση. Ένας μικρός σπόρος έγινε αυτό το υπέροχο δάσος!
Κουβαλάω μόνον θετικά συναισθήματα και μόνον υπέροχες στιγμές. Ευτυχώς είμαστε ακόμη εδώ, οπότε το «τέλος» δεν ξέρω πότε μπαίνει. Θα μπορούσε και μετά από 3-5 χρόνια να ξαναγίνει μια σύμπραξη… Θα μπορούσε και να μην ξαναγίνει… Το ότι μπορείς και ζεις και φτιάχνεις τέτοιες ωραίες σχέσεις στη ζωή σου, νομίζω ότι αυτό από μόνο του, ανεξάρτητα από την τροπή που παίρνουν τα πράγματα -πόσω μάλλον όταν είναι και μια τέτοια σπουδαία επιτυχία- μόνον υπερήφανο και συναισθηματικά «ανοιχτό» μπορεί να σε κάνει.
Οπότε, κουβαλάω όσα είχε ο κύριος Λαΐνης… Κουβαλάω τα πάντα σε σχέση με τη δουλειά και τη συνεργασία με όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους. Αλλά κι εκείνη την πρώτη φορά που μου είπε ο Σωτήρης: «Έχω γράψει το πρώτο μου κείμενο και θα ‘θελα να το διαβάσεις». Και μου άφησε το πρώτο draft του «Έτερος Εγώ».
Κουβαλάω την αρχή, δηλαδή από τη στιγμή της σκέψης, έως το τέλος. Με πολλή αγάπη. Για ‘μας έχουν περάσει 12 χρόνια, ξέρετε. Είναι μια αγαπημένη και πολύ σημαντική στιγμή μέσα μου.
Πληροφορίες
«Αινιγματικές Παραλλαγές», του Eric-Emmanuel Schmitt
Θέατρο Αριστοτέλειον (Εθνικής Αμύνης 2, Θεσσαλονίκη)
Από 27 Σεπτεμβρίου έως 15 Οκτωβρίου: Τετάρτη στις 19.00, Πέμπτη – Παρασκευή στις 21.00, Σάββατο – Κυριακή στις 18.00 & 21.00
Εισιτήρια: Α ΖΩΝΗ 20€ & 25€, Β ΖΩΝΗ 15€ & 20€, ΘΕΩΡΕΙΟ 20€, ΕΞΩΣΤΗΣ 15€ & 17€
Προπώληση εισιτηρίων: more.com, στο ταμείο του Θεάτρου Αριστοτέλειον
Τηλέφωνο επικοινωνίας: 231 026 2051
Συντελεστές
Μετάφραση: Εύα Κοτανίδη
Σκηνοθεσία: Σωτήρης Τσαφούλιας, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης
Σκηνογράφος: Kωνσταντίνος Ζαμάνης
Ενδυματολόγος: Άγις Παναγιώτου
Σχεδιασμός φωτισμού: Λευτέρης Παυλόπουλος
Μουσική σύνθεση: Θοδωρής Οικονόμου
Επιμέλεια κίνησης: Μπίλιω Μαρνέλη
Βοηθός σκηνοθέτη: Παναγιώτα Παπαδημητρίου
Βοηθός ενδυματολόγου: Εύα Καμπερίδου
Παίζουν
Γιάννης Μπέζος
Πυγμαλίων Δαδακαρίδης
Σοφία Καλπενίδου
