Η πρώτη stand up comedy παράσταση για παιδιά, υπό την επιμέλεια του Γιώργου Χατζηπαύλου, επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, το Σάββατο 28 και την Κυριακή, 29 Ιανουαρίου, στο θέατρο Φαργκάνη Art.
Ο Γιώργος Χατζηπαύλου ασχολείται επαγγελματικά με το Stand Up Comedy από το 2007. Αξίζει να επισημανθεί, μάλιστα, ότι ήταν αυτός ο οποίος παγίωσε τέτοιου είδους θεάματα στο θεατρικό σανίδι. «Το θέατρο έδωσε μεγαλύτερη ευκολία σε αυτούς που δύσκολα θα πήγαιναν σε ένα μπαρ. Έτυχε κάποια στιγμή να κάνω παράσταση στο θέατρο και είδα ότι ήταν πάρα πολύ ωραία. Και μετά το επεδίωξα σταθερά», αναφέρει, μεταξύ άλλων, στο TheOpinion.
Το «Comedy Club για παιδιά!», τέσσερα χρόνια μετά την πρώτη παρουσίασή του στη Θεσσαλονίκη, έρχεται και πάλι στη συμπρωτεύουσα για να αναδείξει, με χιούμορ, όλα όσα αποτελούν την καθημερινότητα των μικρών μας φίλων.
Stand up comedy παράσταση για παιδιά. Δεν έχει συμβεί ξανά κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα. Πώς γεννήθηκε η ιδέα και ποιο το πλαίσιο γύρω από το οποίο κινείσαι;
Στην Ελλάδα συμβαίνει για πρώτη φορά. Καταρχάς, είναι μια κανονική stand up comedy παράσταση σαν δομή, σαν format, για τα παιδιά και τους γονείς τους.
Η ιδέα ξεκίνησε από έναν πολύ προσωπικό λόγο. Λίγο πριν μείνει έγκυος η γυναίκα μου, είχαμε συζητήσει για τη στιγμή που το παιδί θα έρθει στη δουλειά να δει τους γονείς του και συνειδητοποίησα ότι δεν μπορεί να δει παράσταση ενηλίκων στα επτά ή στα οκτώ του. Εκεί ήρθε αυτή η ιδέα, να κάνουμε μία παράσταση για γονείς και παιδιά.
Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι γενικότερα τα θεάματα που υπάρχουν και απευθύνονται σε παιδιά, αφήνουν, τις περισσότερες φορές, τους γονείς απ’ έξω. Με ενδιέφερε πάρα πολύ να φτιάξω μια παράσταση όπου και οι μεγάλοι και οι μικροί θα γελάνε με το ίδιο πράγμα, χωρίς να υποτιμήσω τη νοημοσύνη των παιδιών, «κλείνοντας» το μάτι στους μεγάλους∙ ότι αυτό είναι ένα «μεγαλίστικο» αστείο, δεν το κατάλαβαν τα παιδιά. Όχι, απαγορεύεται. Ήταν κόκκινη γραμμή. Ήθελα να μην μιλήσω στα παιδιά με έναν τρόπο που να τα φέρνει αντιμέτωπα με τους γονείς τους, παίρνοντας το μέρος τους. Με ενδιέφερε να γελάσουν και οι μεν και οι δε, με το ίδιο πράγμα.
Τα παιδιά μέχρι τώρα ξέρουν πώς είναι να είσαι παιδί, αυτή είναι η πραγματικότητά τους. Οι γονείς ξέρουν και τα δύο, και πώς είναι να είσαι παιδί και πώς είναι να είσαι μεγάλος. Κι αυτό είναι τέλειο. Γιατί, στην παράσταση, δεν είναι ότι γελάνε μόνον με αυτά που οι ίδιοι κάνουν ως γονείς. Γελάνε, γιατί έκαναν τα ίδια που κάνουν τα παιδιά τους.
Οι γονείς έχουν έναν διπλό ρόλο∙ είναι και γονείς και παιδιά. Θυμούνται τους δικούς τους γονείς, τι ‘καναν, πώς το είπαν, πώς το έχουν μεταφέρει στα παιδιά τους… Κι, επίσης, η καθημερινότητα των παιδιών, αν εξαιρέσει κανείς το κομμάτι της τεχνολογίας, δεν έχει αλλάξει καθόλου. Δηλαδή, εγώ ως παιδί, τη δεκαετία του ’80, έκανα τα ίδια πράγματα -παίζοντας, τρέχοντας, διαφωνώντας- με αυτά που ο γιος μου κάνει τώρα.
Συμβουλεύτηκες, ίσως, ειδικούς για το πώς να χειριστείς κάποια συγκεκριμένη θεματολογία στην παράστασή σου;
Ναι. Είχα τη βοήθεια παιδοψυχολόγου σε κάποια σημεία, τα οποία, όμως, ήταν κυρίως γενικές κατευθύνσεις που τις υποψιαζόμαστε, τις ξέρουμε όλοι. Ο παιδοψυχολόγος απλώς θα σε κατευθύνει πιο συγκεκριμένα. Δεν είναι ο δημιουργός.
Αυτό, για ‘μένα, ήταν πάρα πολύ χρήσιμο στον βαθμό της χρήσης της γλώσσας. Για παράδειγμα, δεν υπάρχει ξεκάθαρη αναφορά στην παράσταση στο σχήμα της οικογένειας μαμά-μπαμπάς-παιδί. Υπάρχει αναφορά σε μαμά, υπάρχει αναφορά σε μπαμπά, υπάρχει αναφορά σε γονείς μαμάδες-μπαμπάδες, δεν υπάρχει αναφορά στο σύνολο. Γιατί ξέρουμε ότι υπάρχουν οικογένειες με έναν γονιό, υπάρχουν πολλές περιπτώσεις. Αυτό ήταν κάτι που το ήξερα, το εισέπραξα ως πληροφορία από τον παιδοψυχολόγο. Τώρα το πώς θα το χειριζόμουν εγώ στα αστεία, στα κείμενα δηλαδή, ήταν μια δική μου υπόθεση.
Αλλά από ‘κει και πέρα, όλο αυτό διαμορφώθηκε και στην πορεία, γιατί έγιναν κάποιες δοκιμές στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Δοκίμασα πράγματα και, πρακτικά, αυτό που είδα ήταν ο χειρισμός των αστείων πάνω σε μία όσο γίνεται politically correct λογική. Όχι γιατί η εποχή είναι τέτοια, αλλά γιατί απευθύνεσαι σε πολύ διαφορετικές ψυχοσυνθέσεις και οικογένειες. Αυτό ήταν πάρα πολύ σημαντικό για εμένα.
Κάτι άλλο ήταν το παιδαγωγικό κομμάτι, το οποίο είναι κάτι στο οποίο καταλήγει η παράσταση και έχει μια ανατροπή. Μου αρέσει να υπάρχουν κάποια μηνύματα στην κωμωδία μου. Εννοείται ότι υπάρχει και εδώ, αλλά έρχεται οργανικά. Δηλαδή, έρχεται μέσα από τα αστεία όλο αυτό. Είναι σαφές ποιο είναι το σημείο αυτό.
Και στο τέλος, γίνεται και προσωπικό. Με ενδιαφέρει τα παιδιά να με ξεχωρίζουν απ’ τους μεγάλους που έχουν δίπλα. Υπάρχουν τρεις ηλικίες στην αίθουσα: τα παιδιά, οι γονείς τους κι εγώ. Που φαίνομαι μεγάλος, αλλά στην ουσία είμαι ένας από αυτούς.
Γίνεσαι, δηλαδή, κι εσύ ο ίδιος και πάλι παιδί…
Ναι, βέβαια. Καταρχάς τους παρουσιάζω πώς ήμουν εγώ ως παιδί, το βλέπουν στη σκηνή. Αυτό είναι το ωραίο. Ας είμαστε ειλικρινείς. Με αυτή τη δουλειά ωριμάζεις, αλλά κρατάς μία καλή επαφή με την πλευρά του εαυτού σου που παίζει. Οπότε, είναι κάπως χρήσιμο για την παράσταση αυτή η ιδιότητα.
Ετοιμάζεις και μία νέα παράσταση, για τους ενήλικους αυτήν τη φορά, η οποία αναμένεται να ανέβει τους πρώτους μήνες του 2023.
Σε γενικές γραμμές, είναι στο στάδιο των δοκιμών τώρα. Στο stand up κάνουμε πολλές δοκιμές σε κόσμο. Δηλαδή, είναι παραστάσεις work in progress, όπου έρχεται κόσμος, με ένα χαμηλού κόστους εισιτήριο, και βλέπει τις δοκιμές των κειμένων.
Είναι η πέμπτη solo παράσταση, η οποία θα ξεκινήσει, φέτος, μέσα στην Άνοιξη· αν όχι τον Μάρτιο, αμέσως μετά το Πάσχα.
Ως stand up comedian που προκαλείς το γέλιο, εσένα τι σε κάνει να γελάς; Ή, μάλλον, θα γελάσεις εύκολα;
Γελάω πάρα πολύ με κάποιες σειρές που βλέπω ή παραστάσεις άλλων κωμικών. Δεν είμαι δύσκολος, απλώς τι γίνεται… Όταν είναι παράσταση stand up, αναγκαστικά δεν βλέπω μόνον την παράσταση. Δεν μπορώ να μην σκέφτομαι τι κάνει, πώς το κάνει, βλέπω κι άλλα πράγματα. Οπότε, με τις ταινίες ή τις σειρές γελάω πάρα πολύ.
Γελάω με τον γιο μου, με τις ιστορίες που φτιάχνει και μου λέει. Επειδή έφτιαχνα εγώ δικές μου ιστορίες, με δικούς μου χαρακτήρες για να κοιμηθεί, τώρα το κάνει κι αυτός. Και γελάω με την πλοκή. Είναι τέλειο, γιατί είναι ιστορίες που είμαι μέσα εγώ, αυτός, ένας δεινόσαυρος, o Batman… Δηλαδή, το καστ είναι καταπληκτικό. Γελάω πάρα πολύ με τις ιστορίες που μου λέει. Είναι και αστείες, δηλαδή ο σκοπός του είναι να βγουν αστείες.
Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια τάση παγκοσμίως, με κάποια βιβλία μυστήριου τα οποία είναι στο όριο της κωμωδίας. Ο Ρίτσαρντ Όσμαν είναι ένας εκπρόσωπος, κυκλοφορούν και στα ελληνικά βιβλία του. Πεθαίνω. Επειδή μου αρέσει η αστυνομική λογοτεχνία, αυτό είναι ένα βήμα που συνδυάζει και τα δύο. Οι χαρακτήρες του Όσμαν, ας πούμε, είναι κάτι τύποι σε ένα γηροκομείο που μπλέκουν σε υποθέσεις της αστυνομίας. Τα τελευταία χρόνια υπάρχουν αρκετά τέτοια μυθιστορήματα, τα διαβάζω. Μ’ αυτά πάνω κάτω γελάω. Νομίζω είναι αρκετά πάντως, ανοιχτόκαρδος άνθρωπος είμαι.
Καθώς αναφέρθηκες και στον γιο σου, μου δίνεις πάσα να ρωτήσω το εξής: υπήρξε κάτι που να σου έχει πει, από το οποίο να «πιάστηκες» και να το ανέπτυξες στην παράσταση;
Έχει κάνει, μάλλον. Μια μέρα γύρισε από το σχολείο, έβγαλε την μπλούζα του και την επόμενη φορά που ήταν να τη φορέσει, η μπλούζα ήταν 4-5 νούμερα μεγαλύτερή του. Και του λέω «Αυτή είναι η δικιά σου μπλούζα;» Μου λέει «Ναι». Είχε πάρει τη μπλούζα κάποιου άλλου, ούτε ο ένας το κατάλαβε ούτε ο άλλος. Κι αυτό το περιστατικό -επειδή δεν τον ενδιέφερε κιόλας, μια μπλούζα είναι- το τροποποίησα λίγο και το έχω εντάξει σαν ιστορία στην παράσταση· ως κάτι που έχει τύχει σε ‘μένα όταν ήμουν μικρός.
Πληροφορίες
«Comedy Club για παιδιά!», με τον Γιώργο Χατζηπαύλου
Θέατρο Φαργκάνη Art (Αγίου Παντελεήμονος 10, Θεσσαλονίκη)
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Σάββατο 28 Ιανουαρίου στις 16.00 & 18.00, Κυριακή 29 Ιανουαρίου στις 11:30
Τιμές εισιτηρίων: 10€
Προπώληση: Στα ταμεία των κινηματοθεάτρων ΦΑΡΓΚΑΝΗ ART και ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ, viva.gr
Διάρκεια: 70 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Κείμενα, ερμηνεία, σκηνοθεσία: Γιώργος Χατζηπαύλου
Παραγωγή: Αλέξανδρος Ζώης