Το πιο εμβληματικό έργο του νεοελληνικού θεάτρου, «Η Αυλή των Θαυμάτων» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, έρχεται, στη μουσικοθεατρική εκδοχή του, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Από τις 19 Ιανουαρίου και λίγες μόνον παραστάσεις.
Η «εκπάγλου ταλέντου» ηθοποιός, όπως την είχε χαρακτηρίσει κάποτε η αείμνηστη Μαλβίνα Κάραλη, Φιλαρέτη Κομνηνού, επιστρέφει και πάλι στην πόλη της, τη Θεσσαλονίκη· αυτήν την φορά υποδυόμενη την Καίτη, της λαϊκής γειτονιάς του Καμπανέλλη.
«Το έργο του Καμπανέλλη έχει “κριθεί” πια. Είναι η τρίτη φορά που συμμετέχω στην «Αυλή των Θαυμάτων». Ξεκίνησα από το ΚΘΒΕ, παίζοντας την Ντόρα. Μετά, στο Θέατρο Βεάκη, την Όλια. Και τώρα την Καίτη. Το έργο του Καμπανέλλη έχει τέτοια δύναμη και είναι γραμμένο με τέτοια μαστοριά, που οι άνθρωποι του θεάτρου επανέρχονται συνέχεια σε αυτό.
Νοσταλγώ εκείνες τις παραστάσεις, τις θυμάμαι με πολλή τρυφερότητα, με μια γλύκα… Ανήκουν, όμως, στο παρελθόν. Πλέον, έχεις να κάνεις με το πώς είσαι τώρα, πώς ο χρόνος έχει καταγράψει πάνω σου. Άλλες διαθέσεις και άλλα συναισθήματα», εξομολογείται η κυρία Φιλαρέτη Κομνηνού στο TheOpiniοn.
«Η Αυλή των Θαυμάτων – Το Μιούζικαλ»
Το διαφορετικό στοιχείο της συγκεκριμένης παράστασης αφορά στη μουσικοθεατρική υπόστασή της, υπό τη μορφή, δηλαδή, μιούζικαλ.
Αναφέρει η κυρία Κομνηνού στο TheOpinion: «Υπάρχει η ιστορία, υπάρχουν οι σχέσεις των ανθρώπων μέσα στην αυλή σε μια πιο σύγχρονη μορφή. Με την έννοια ότι έχει γίνει μία προσαρμογή στο σήμερα, έχει φύγει λίγο από τη δεκαετία του ’50. Όχι, όμως, ριζικές αλλαγές.
Αυτό που κυριαρχεί στο έργο είναι η ανάγκη του Νεοέλληνα για μια καλύτερη ζωή και το μόνο όνειρο και διέξοδος είναι η μετανάστευση. Τότε έφευγαν στην Αυστραλία, τώρα φεύγουν σε άλλες χώρες, ευρωπαϊκές.
Αυτό κατά κάποιον τρόπο, δηλαδή, κάνει το έργο επίκαιρο και έχει την εικόνα αυτήν των ανθρώπων που ξεσπιτώνονται. Φεύγουν, γιατί στην αυλή που μένουν όλοι γύρω γύρω, στα σπιτάκια τους, έρχεται η στιγμή που τους κάνουν έξωση και μαζεύουν τα μπογαλάκια τους. Κι αυτή η εικόνα, μιας ομάδας ανθρώπων -με τα μπογαλάκια τους και τις βαλίτσες τους- να ξεκινούν πάλι για καινούρια ζωή, είναι η εικόνα της προσφυγιάς, της αγωνίας και της ανησυχίας για αυτό που έρχεται».
Αναφορικά με τον ρόλο της Καίτης, τον οποίο και ενσαρκώνει, επισημαίνει: «Είναι ένας ρόλος που εμπνεύστηκαν ο Χρήστος Σουγάρης και η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, που κάνει τη διασκευή. Ο ρόλος ο δικός μου, δηλαδή της Καίτης, και του Λάσκου, τον οποίον παίζει ο Δημήτρης Πιατάς, δεν είναι στο αρχικό κείμενο του Καμπανέλλη.
Η Καίτη έχει και μία -επειδή είναι και χορτασμένη απ΄ τη ζωή- κυνικότητα. Και παρατηρεί, ουσιαστικά, αυτά που γίνονται στα ζευγάρια της αυλής, τους καβγάδες, και σχολιάζει με έναν ιδιαίτερα καυστικό τρόπο και, καμιά φορά, γίνεται και δηκτική. Είναι ένα πλάσμα, δηλαδή, που έχει κάνει τον κύκλο της ζωής της· έχει ζήσει, έχει δει και τώρα, πια, έχει μια άλλη σοφία».
«Αν δεν έκανα αυτή τη δουλειά, θα το σκεφτόμουν να φύγω»
Ερχόμενοι από τη δεκαετία του ’50 στο σήμερα, λοιπόν, και στο φαινόμενο της μετανάστευσης, που καλά κρατεί, σχολιάζει στο TheOpinion:
«Αυτό το πράγμα είναι εξαιρετικά ανησυχητικό για τον κοινωνικό ιστό της χώρας μας. Γιατί οι νέοι είναι το μέλλον και είναι αυτοί που θα δημιουργήσουν και θα κυριαρχήσουν μέσα από το ταλέντο τους, τις γνώσεις τους, μέσα από την επιστήμη που έχουν εκπαιδευτεί και σπουδάσει. Σαν να “αιμορραγεί” η χώρα και αυτό το πολύ δυναμικό στοιχείο, το εκμεταλλεύεται, το χαίρεται και το αξιοποιεί μία από τις χώρες της Ευρώπης.
Κι εγώ, προσωπικά, αν δεν έκανα αυτή τη δουλειά που έχει τόσο άμεση εξάρτηση από τη γλώσσα, θα το σκεφτόμουν να φύγω… Αυτό είναι που με φρενάρει και μένω εδώ. Την καταλαβαίνω την ανάγκη, αλλά όταν το βλέπεις και το παρατηρείς, είναι ανησυχητικό».
«Η τέχνη ως αντίδοτο στην ανθρώπινη αγωνία και στη δυσπραγία της καθημερινότητας»
Πριν την εκπνοή του 2022, ο καλλιτεχνικός κόσμος ήρθε αντιμέτωπος με ένα Προεδρικό Διάταγμα που ξεσήκωσε «θύελλα» αντιδράσεων. Η κυρία Φιλαρέτη Κομνηνού, ως εκπρόσωπος του κλάδου, αλλά και με την ιδιότητα της Αναπληρώτριας καθηγήτριας του Τμήματος Θεάτρου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, τονίζει στο TheOpinion:
«Υποτίθεται ότι κάθε φορά προχωράμε, υπάρχει μια εξέλιξη. Αυτή τη στιγμή έχουμε κάνει ένα βήμα πίσω. Δηλαδή, από ‘κει που οι δραματικές σχολές ήταν Ανώτερες Δραματικές Σχολές, τώρα το πτυχίο έχει χρηστεί ως πτυχίο Λυκείου.
Υπάρχει κάτι παράλογο. Ένα παιδί για να μπει σε μια δραματική σχολή –επειδή υπήρξα και στη Δραματική του Εθνικού για εννέα χρόνια- θεωρείται απαραίτητο, στα χαρτιά που υποβάλλει, να υπάρχει οπωσδήποτε το απολυτήριο Λυκείου. Δηλαδή, ουσιαστικά, πάει με το απολυτήριο Λυκείου, για να ξαναπάρει ένα δεύτερο πτυχίο Λυκείου μετά από τρία χρόνια φοίτησης και πολύ σκληρής δουλειάς. Ώρες ατελείωτες σπουδών. Μας έχει αφήσει άναυδους όλους εμάς τους καλλιτέχνες και τους ανθρώπους του θεάτρου.
Ξέρουμε ότι σε άλλες χώρες τους καλλιτέχνες και, γενικότερα, σε ό, τι έχει σχέση με την τέχνη, η πολιτεία, το κράτος και τα υπουργεία το σέβονται και το αποδεικνύουν. Χορτάσαμε τα λόγια και τις διακηρύξεις κι όλα αυτά τα λογύδρια περί τέχνης κι ότι είμαστε κοιτίδα του πολιτισμού…φτάνει πια! Τα ‘χουμε ακούσει, χορτάσαμε τα λόγια τα παχιά και τα μεγάλα. Είναι καιρός αυτά τα πράγματα να αποδεικνύονται από συγκεκριμένες κινήσεις που γίνονται και μέσα από την προστασία του πολιτισμού».
Και καταλήγει: «Την τέχνη, μην τη βλέπουμε σαν έναν χώρο που κάποιος διασκεδάζει, ψυχαγωγείται και περνάει καλά. Είναι και αυτό. Αλλά, βασικά, είναι ένα αντίδοτο, μια παρηγοριά στην ανθρώπινη αγωνία και στη δυσπραγία που υπάρχει στην καθημερινότητά μας. Φέτος τα θέατρα γεμίζουν. Ο κόσμος λες και έπαθε ένα στερητικό σύνδρομο αυτά τα δύο χρόνια εγκλεισμού· τέτοιον δραστικό ρόλο έχει στη ζωή και στην καθημερινότητα. Την έχουμε ανάγκη την τέχνη. Το λέει πολύ ωραία η Δημουλά: “Η τέχνη είναι ένα άτοκο δάνειο σε κάθε χρεωκοπημένο θάρρος”».
Πληροφορίες
«Η Αυλή των Θαυμάτων – Το Μιούζικαλ», του Ιάκωβου Καμπανέλλη
Μια παραγωγή του Πολιτιστικού Οργανισμού «Λυκόφως» του Γιώργου Λυκιαρδόπουλου
Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Πέμπτη 19/01 & Παρασκευή 20/01 στις 21.00, Σάββατο 21/01 στις 17.30 & 21.00, Κυριακή 22/01 στις 19.00, Τετάρτη 25/01 στις 19.00, Πέμπτη 26/01 στις 21.00
Τιμές εισιτηρίων: Vip ΖΩΝΗ: 35€, Α ΖΩΝΗ: 30€, Β ΖΩΝΗ: 25€ (20€ φοιτητές, άνεργοι, ΑμεΑ), Γ ΖΩΝΗ: 20€ (15€, άνεργοι, ΑμεΑ), Δ ΖΩΝΗ: 15€ & 12€
Προπώληση εισιτηρίων: Εκδοτήρια Μεγάρου Μουσικής (τηλ.: 231 089 5838), viva.gr
Η παράσταση τελεί υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, στο πλαίσιο του Έτους Ιάκωβου Καμπανέλλη.
Ταυτότητα παράστασης
Σκηνοθεσία: Χρήστος Σουγάρης
Πρωτότυπη μουσική – ενορχήστρωση: Στέφανος Κορκολής
Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Δραματουργία: Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου
Χορογραφίες: Φωκάς Ευαγγελινός
Σκηνικά – κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέκος Αναστασίου
Μουσική διδασκαλία – επιμέλεια μουσικού υλικού: Σάββας Ρακιντζάκης
Hair design: Daniel Αθανασίου
Σχεδιασμός ήχου – ηχοληψία: Ανδρέας Γεωργαλλής
Βοηθοί σκηνοθέτη: Έλλη Κατσιναβάκη και Βαγγέλης Βογιατζής
Βοηθός σκηνογράφου – ενδυματολόγου: Έμιλυ Κουκουτσάκη
Β΄ Βοηθός σκηνογράφου – ενδυματολόγου: Ελίνα Αλουπογιάννη
Φωτογραφίες promo: Πάνος Γιαννακόπουλος
Φωτογραφίες παράστασης: Μιχάλης Γκούμας
Βίντεο Παράστασης: Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος
Βίντεο promo: Φώτης Φωτόπουλος
Σχεδιασμός αφίσας: Διονύσης Ανδριανόπουλος
Διεύθυνση Παραγωγής: Κωνσταντίνα Αγγελέτου
Οργάνωση Παραγωγής: Μαρία Κακάρογλου
Διεύθυνση ορχήστρας: Αναστάσιος Συμεωνίδης
Διανομή
Γιώργος Γάλλος (Στέλιος)
Αλέξανδρος Μπουρδούμης (Μπάμπης)
Κατερίνα Παπουτσάκη (Όλγα)
Ρούλα Πατεράκη (Αννετώ)
Στεφανία Γουλιώτη (Βούλα)
Ειρήνη Καράγιαννη (Αστά)
Μαρία Διακοπαναγιώτου (Ντόρα)
Μαρίζα Τσάρη (Μαρία)
Γιώργος Τσιαντούλας (Στράτος)
Ντίνος Γκελαμέρης (Γιάννης)
Σόνια Καλαϊτζίδου (Ματίνα)
Γιώργος Ντάβος (Ραφαέλα)
Βαγγέλης Βογιατζής (Άνδρας)
Ζαχαρίας Γουέλα (Άνδρας)
Γιάννης Σοφολόγης (Άνδρας)
Στον ρόλο της Καίτης, η Φιλαρέτη Κομνηνού
Στον ρόλο του Λάσκου, ο Δημήτρης Πιατάς