«Την λένε Εύα» και επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο Αμαλία, για δύο παραστάσεις στις 13 και 14 Μαρτίου.
Η Θεσσαλονίκη έχει αποδείξει ότι, όλα αυτά τα χρόνια, αγαπάει την Εύα Κουμαριανού και στηρίζει την παράστασή της. Κι η ίδια, βέβαια, ανταποδίδει κάθε φορά την αγάπη αυτήν.
Στην επί σκηνής εξιστόρηση του βίου της -βασισμένη στη συνέντευξη που παραχώρησε στον δημοσιογράφο και σκηνοθέτη Αντώνη Μποσκοΐτη, ο οποίος υπογράφει και τη θεατροποίησή της- έχουν προστεθεί και γεγονότα που αφορούν στο σήμερα· στην Εκκλησία, στην ψήφιση του Νομοσχεδίου για το οποίο δηλώνει χαρούμενη, εκφράζοντας, παράλληλα, τις μικροαντιρρήσεις της…
Κυρία Κουμαριανού, πόσα χρόνια πριν έγινε η πρώτη επαφή με τον Αντώνη Μποσκοΐτη;
Πάνω από δέκα. Κι όταν μου το πρότεινε, δεν το πίστευα. Ούτε και τον θυμόμουν, γιατί είχαμε κάνει κι ένα ντοκιμαντέρ για την Κατερίνα Γώγου.
Δύο μήνες αργότερα, με ξαναπήρε τηλέφωνο κι αρχίσαμε πρόβες. Ήταν δύσκολο. Έπρεπε να κλαίω και μετά να γελάω. Δύο άνθρωποι σε ένα σώμα ήμουν.
Τότε τον ρώτησα τι θα γινόταν, αν δεν μπορούσα να κλάψω. Μου έδειξε μια τεχνική, αλλά δεν χρειάστηκε να τη χρησιμοποιήσω. Κάθε φορά που κάνω την παράσταση αυτήν είναι σαν να κάνω ψυχοθεραπεία. Πάω στο σπίτι μου «άδεια».
Τότε, την πρώτη φορά που σας προσέγγισε, ήταν εύκολο για εσάς να «εμπιστευτείτε» τη ζωή σας σε έναν δημοσιογράφο;
Με πλησίασε με πολύ ωραίο τρόπο. Φιλικό. Μετά, κάναμε πρόβες σπίτι του. Τρώγαμε. Κάναμε συνέχεια παρέα.
Και τώρα έχει γίνει, πια, οικογένειά μου ο άνθρωπος αυτός.
Ξέρετε, σκέφτομαι όσα έχετε βιώσει και αφηγείστε επί σκηνής και…
Αφού έχεις δει την παράσταση, καταλαβαίνεις… Τώρα, όμως, είμαι μια χαρά. Ο κόσμος έχει προχωρήσει. Κάνω διάφορα πράγματα.
Είμαι στις «Κούκλες». Κάνω μια ταινία, μια κωμωδία. Έκανα ένα ντοκιμαντέρ για την Πλάκα, σε ρόλο ξεναγού· ξεναγώ σε διάφορα μαγαζιά που ήταν, τότε, ξενυχτάδικα. Πάω πολύ καλά. Και θα επιθυμούσα να παίξω και σε ένα σίριαλ.
Έχετε κάνει το πέρασμά σας και από τη «μικρή» οθόνη, βέβαια. Σας θυμόμουν από τα «Εγκλήματα».
Αυτό είναι το πιο χαρακτηριστικό. «Δύο Ξένοι». «Παράλληλοι Δρόμοι». Την ταινία μικρού μήκους «Μαμά γύρισα», που πήρα το δεύτερο βραβείο…
Για να πιάσουμε το «κουβάρι» της ιστορίας σας από την αρχή, πότε συνειδητοποιήσατε ότι είστε κάτι άλλο από αυτό που, φαινομενικά, ήσασταν προορισμένη;
Από παιδάκι, δεν καταλάβαινα ακριβώς τι ήθελα. Δεν ήμουν πονηρό παιδάκι, προκλητικό. Ήμουν πολύ ντροπαλό. Στα δεκαπέντε μου, εκεί άρχισα να συνειδητοποιώ ότι σαν να συμβαίνει κάτι με τον εαυτό μου…
Και στο θέατρο, που χόρευα, ήμουν πάρα πολύ σοβαρό. Και μ’ αγαπούσαν όλοι. Οι χορογράφοι με έπαιρναν στις δουλειές τους, γιατί ήμουν πολύ συνεσταλμένο παιδί.
Βέβαια, όλη αυτήν την αθωότητά μου την πλήρωσα πολύ άσχημα, αργότερα, με τον βιασμό μου.
Πώς αντιδράτε, έχοντας ζήσει η ίδια τη βία, σε όλα αυτά τα μαζικά περιστατικά που βλέπουμε να συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια;
Δεν ξέρετε πόσο μισώ αυτούς τους ανθρώπους, που απλώνουν το χέρι τους στη γυναίκα, στο παιδάκι… Γιατί να γίνεται αυτό το πράγμα; Με τι σκεπτικό απλώνουν χέρι να χτυπήσουν το παιδί; Να βιάσουν τη γυναίκα; Όταν τα ακούω, τρελαίνομαι!
Από εννέα χρονών ήμουν στην Τρούμπα. Ξυπόλυτο παιδάκι. Οι παράνομοι, οι νταβατζήδες με προστάτευαν. Οι πουτάνες, οι πόρνες με προστάτευαν. Ένα παιδάκι, τώρα, θα το είχαν «κατακρεουργήσει».
Εμείς καλά τα λέμε, αλλά είμαι σίγουρη ότι, οι μικρότεροι, δεν έχουν ιδέα τι εστί Τρούμπα.
Στην Τρούμπα έβρισκα τη θαλπωρή και τη ζεστασιά, που δεν είχα στο σπίτι. Μ’ αγαπούσαν όλες οι κοπέλες εκεί. Τους έκανα θελήματα. Τους έπαιρνα τσιγάρα. Μια κοπέλα με είχε φιλοξενήσει και μέσα στο σπίτι της.
Έλεγαν, για εκείνα τα χρόνια, ότι ήταν επικίνδυνα. Τώρα είναι τα επικίνδυνα. Βλέπω την Τρούμπα και λέω ότι ήταν «παράδεισος», τώρα που ζούμε στη «ζούγκλα».
Οι οικογένειες εξακολουθούν, όμως, να μην αποδέχονται τα παιδιά τους…
Πιστεύω ότι, τώρα, οι οικογένειες αρχίζουν να «μαλακώνουν». Το βλέπω, γιατί έρχονται και στην παράσταση οι μανάδες με τα παιδιά. Έχει, βέβαια, ακόμη δρόμο…
Για να φτάσουμε να μιλάμε σήμερα, με αφορμή την παράστασή σας, έπρεπε, μάλλον, να περάσετε μέσα από όλες αυτές τις καταστάσεις. Υπήρξε κάποια στιγμή που να μετανιώσατε για κάτι;
Όχι. Αν ερχόταν ο χρόνος πίσω, θα ήμουν λίγο πιο συγκρατημένη ως προς τα χρήματα.
Βγάλατε, δηλαδή, χρήματα;
Πάρα πολλά! Δυστυχώς δεν έχω μια «τρύπα» δική μου, μένω στο νοίκι. Δεν πειράζει, πέρασα καλά!
Έχω τη δουλειά μου. Ακόμη είμαι γερή. Παναγία μου, αυτό θέλω! Να μην χρειαστεί τίποτα, ρε παιδάκι μου…
Σε όλη αυτήν τη διαδρομή, λοιπόν, σας ερωτεύτηκαν; Ερωτευτήκατε;
Ναι. Και ερωτεύτηκα και με ερωτεύτηκαν. Πέρασα πολύ ωραία. Όμορφα! Λατρεύτηκα από ωραία παιδιά. Μπήκα σε χώρους, που ούτε καν το φανταζόμουν. Φόρεσα τα ακριβότερα ρούχα, γι’ αυτό δεν έχω και λεφτά. Ωραία χρόνια!
Αλλά πρέπει να έρχονται να παρακολουθούν την παράσταση, για να δουν τι τραβήξαμε εμείς… Η αστυνομία μας έλεγε: «Τι είσαι; Γυναίκα;». Κι έπαιρναν τη βελόνα και μας τσίμπαγαν στις ρώγες για να δουν αν θα βγάλουμε γάλα, γιατί είμαστε γυναίκες.
Στους ανθρώπους με τους οποίους συναναστραφήκατε, υπάρχει κάποιος που να του το «φυλάτε»;
Όχι. Καμιά φορά νευριάζω με έναν συγκεκριμένο παρουσιαστή στην τηλεόραση…
Είστε ειλικρινής ως άτομο;
Πάρα πολύ. Αυτό που θέλω να πω, το λέω!
Τον όρο «misgendering» τον γνωρίζετε;
Ναι. Αυτή η νέα μόδα…
Έχει τύχει να βρεθείτε κάπου και να μην ξέρουν πώς να σας προσφωνήσουν;
Όχι, δεν μου έχει τύχει να πάω κάπου και να μην ξέρουν πώς να μου μιλήσουν.
Τα πράγματα αλλάζουν. Μερικές κοπέλες αρχίζουν και δουλεύουν, πλέον, και σε κάποιες υπηρεσίες. Γίνονται δεκτές.
Απευθυνόμενη προς τις γυναίκες, θα μοιραστείτε ένα μυστικό για τον έρωτα;
Προσωπικά σου είπα, πέρασα πολύ ωραία! Εκτός από την πρώτη φορά, που ήταν, ας πούμε, τραυματική εμπειρία. Είμαι χορτασμένη. Τώρα, έχω «κατεβάσει» τα ρολά.
Να έχετε τα μάτια σας δεκατέσσερα. Να μην έχετε εμπιστοσύνη σε κανέναν. Να προσέχετε! Με την παραμικρή περίεργη συμπεριφορά, να φεύγετε κατευθείαν. Οπωσδήποτε οι γυναίκες πρέπει να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους.
Μην κάθεσαι! Μην είσαι θύμα! Μην φοβάσαι! Ο κόσμος είναι μαζί σου. Υπάρχουν νόμοι. Εκείνα τα χρόνια σε ‘μας, αγάπη μου, δεν ήταν έτσι. Τη σέβονταν τη γυναίκα.
Να διαλέγεις τον σύντροφο, που σου ταιριάζει. Πάνω απ’ όλα, να είσαι πονηρός άνθρωπος. Εμπιστοσύνη ούτε στον αέρα που αναπνέεις.
Πληροφορίες
«Την λένε Εύα»
Θέατρο Αμαλία (Αμαλίας 71, Θεσσαλονίκη)
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη 13 & Πέμπτη 14 Μαρτίου στις 21.00
Εισιτήρια: 15€ Γενική είσοδος, 13€ Μειωμένο
Προπώληση εισιτηρίων: more.com, ταμείο Θεάτρου Αμαλία
Τηλέφωνο κρατήσεων: 231 084 2509
Διάρκεια: 80’
Συντελεστές
Σκηνοθεσία – Συγγραφή: Αντώνης Μποσκοΐτης
Τραγούδι: Τάνια Τσανακλίδου
Μουσική: Λένα Πλάτωνος
Στίχοι: Ελένη Φωτάκη
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσινάρης (REJECTED.GR)
Παίζουν
Εύα Κουμαριανού
Αντώνης Μποσκοΐτης