Ο πολιτιστικός σύλλογος «Κωμ-οδύνη» παρουσιάζει «Τα κορίτσια της Οδού Ασπασίας», για τρεις τελευταίες παραστάσεις, στο Θέατρο Αμαλία.
Με ανανεωμένη σύνθεση πια, ο πολιτιστικός σύλλογος «Κωμ-οδύνη» επαναφέρει στα θεατρικά δρώμενα της Θεσσαλονίκης τη βραβευμένη παράσταση «Τα κορίτσια της Οδού Ασπασίας», σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπά.
Εν μέσω του Ελληνικού Εμφύλιου Πολέμου, ένα αιρετικό τάγμα θρησκόληπτων καταλαμβάνει την εξουσία, με σκοπό να εξαλείψει τα «σιχαμερά» στοιχεία της κοινωνίας. Και πραγματοποιεί εφόδους σε οίκους ανοχής. Στο στόχαστρο μπαίνει και αυτός της Οδού Ασπασίας· μια ονοματοδοσία που μας παραπέμπει, συνειρμικά, στην Αρχαία Αθήνα του Περικλή.
«Είναι μια παράσταση, που τα έχει όλα. Περνάει από πάρα πολλά συναισθήματα ο θεατής. Θα φύγει φορτισμένος, προβληματισμένος, αλλά θα έχει γελάσει κιόλας», επισημαίνει η Άννα Παρούση στο TheOpinion.
Τι λέτε; Θα καταφέρουν να επιβιώσουν «Τα κορίτσια της Οδού Ασπασίας»;
Άννα, ο χορός προϋπήρξε του θεάτρου στη ζωή σου, αν κι αυτά τα δύο συνδυάζονται κάπως. Σύστησέ μας τις καλλιτεχνικές σου πλευρές.
Από μικρή, από εννέα χρονών περίπου, χορεύω. Στην αρχή ξεκίνησα, γνωρίζοντας πολλά είδη. Στην πορεία κατέληξα ότι, αυτό που με εκφράζει περισσότερο και καλύτερα, είναι το Oriental, οι Αραβικοί χοροί. Οπότε, αποφάσισα να το ακολουθήσω και επαγγελματικά· χορεύω αλλά και διδάσκω.
Πέραν, λοιπόν, του χορού, ο οποίος ήρθε σε αρκετά νεαρή ηλικία και με ακολουθεί μέχρι τώρα, υπάρχει και το κομμάτι του μακιγιάζ. Μπήκε στη ζωή μου πριν έξι ή επτά χρόνια, κυρίως λόγω του χορού. Όταν χρειαζόταν να ανέβω σε μια σκηνή για να κάνω μια εμφάνιση, έπρεπε να έχω ένα αρκετά περιποιημένο μακιγιάζ. Λίγο πιο επαγγελματικό. Και μπήκα στη διαδικασία να το κάνω μόνη μου. Όσο ασχολούμουν με αυτό, άλλο τόσο μου άρεζε. Και τελείωσα και δύο σχετικές σχολές. Κάπως έτσι, έχω αναλάβει και το μακιγιάζ της συγκεκριμένης παράστασης.
Το θέατρο, μπήκε επίσης στη ζωή μου μέσω του χορού. Ήθελα πάρα πολύ να ξεκινήσω θέατρο, γιατί ήξερα ότι θα με βοηθήσει και στην εκφραστικότητα και στην αντίληψη χώρου και στη χορογραφία∙ στο πώς, δηλαδή, θα χορογραφήσω την κινησιολογία ενός τραγουδιού. Μόνον να σου ανοίξει τους ορίζοντες μπορεί το θέατρο…
Πώς, λοιπόν, προέκυψε η γνωριμία σου με τη θεατρική ομάδα «Κωμ-οδύνη»; Και, κατ’ επέκταση, η συνεργασία;
Γνωρίζομαι με μια εκπληκτική κοπέλα και καταπληκτικό ταλέντο, τη Χαρίκλεια τη Μαρή, η οποία κάνει απίστευτα πολλά καλλιτεχνικά πράγματα. Αυτή ήταν, ουσιαστικά, ο συνδετικός κρίκος της γνωριμίας μου με τον Βασίλη Παπά, τον σκηνοθέτη μας, ο οποίος βρισκόταν, τότε, σε αναζήτηση ηθοποιών για να υλοποιήσει το έργο του.
Θα μας μεταφέρεις στην Οδό Ασπασίας και στα γεγονότα που εκτυλίσσονται εκεί;
Βρισκόμαστε στο 1949. Δύσκολη εποχή για την Ελλάδα. Αλλά το θαυμάσιο που έχει καταφέρει ο Βασίλης είναι, τα κοινωνικο-πολιτικά ζητήματα που υπήρχαν τότε στην Ελλάδα, να μας απασχολούν και σήμερα. Μιλάμε για αυτήν την ομοιότητα ανάμεσα στις εποχές, η οποία είναι εκπληκτικά «τρομακτική».
Είμαστε στο κέντρο της Αθήνας, σε έναν οίκο ανοχής όπου δουλεύουν πέντε κορίτσια. Γίνεται ένα πραξικόπημα και ανεβαίνει στην εξουσία ένα τάγμα θρησκόληπτων, το οποίο θέλει να αφανίσει τα βδελυρά στοιχεία της κοινωνίας. Μέσα σε αυτά ανήκουν τα πέντε κορίτσια του οίκου ανοχής, ένα εκ των οποίων είμαι κι εγώ. Η Θεοπίστη. Όταν κάνουν έφοδο, λοιπόν, το παίζουμε…«κατηχητικό» για να μπορέσουμε να γλυτώσουμε.
Μου φάνηκε, εξαρχής, ενδιαφέρον το σενάριο. Αλλά αυτό που μου άρεσε περισσότερο είναι ότι, μέσα από αυτόν τον πολύ οξύμωρο και κωμικό τρόπο, μεταφέρονται τρομερά μηνύματα για την κοινωνία. Κυρίως για την υποκρισία που υπάρχει μέσα σε αυτήν.
Έκανες, μόλις, λόγο για την υποκρισία που υπάρχει μέσα στην κοινωνία. Εσύ θα ανεχτείς μια υποκριτική συμπεριφορά;
Γενικά, σιχαίνομαι πάρα πολύ την υποκρισία σε όλα τα επίπεδα. Αλλά αυτό που με στενοχωρεί περισσότερο, είναι η υποκρισία απέναντι στον εαυτό μας. Από ‘κεί ξεκινούν όλα.
Όταν δεν μπορούμε να αποδεχτούμε τον ίδιο μας τον εαυτό, πώς γίνεται να τον βγάλουμε προς τα έξω και να είναι αληθινός;
Και «Τα κορίτσια τη Οδού Ασπασίας» υποκρίνονται πως είναι κάτι άλλο, όμως, για να σωθούν. Τα καταφέρνουν στο τέλος;
Τα καταφέρνουν, με έναν πολύ δυνατό και βαθύ τρόπο. Ενδεχομένως και να εκλείπει, σήμερα, αυτή η ενότητα με την οποία λειτουργούμε ως μια ομάδα…
Πληροφορίες
«Τα κορίτσια της Οδού Ασπασίας»
Θέατρο Αμαλία (Αμαλίας 71, Θεσσαλονίκη)
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή 08/03 στις 21.00, Σάββατο 09/03 στις 21.00, Κυριακή 10/03 στις 20.00
Εισιτήρια: 13€ Γενική Είσοδος – 10€ Μειωμένο (ανέργων – φοιτητών – ΑμεΑ)
Προπώληση εισιτηρίων: more.com, ταμείο Θεάτρου Αμαλία
Πληροφορίες – Κρατήσεις: 231 084 2509
Διάρκεια: 100’
Συντελεστές
Σενάριο – Σκηνοθεσία: Βασίλης Παπάς
Οργάνωση παραγωγής: Στέλιος Δουλγερίδης
Σκηνικά – Κοστούμια: Αθηνά Βαρτσάκη
Γραφιστικά – Βοηθός Σκηνογράφου: Άννα Βλαχογεωργακοπούλου
Μακιγιάζ: Άννα Παρούση
Κομμώσεις: Παναγιώτης Χαφάγκα
Ερμηνεύουν
Νάνσυ Γισγάκη
Μπάμπης Καλτσίδης
Λίζα Μιμιλίδου
Βασίλης Παπάς
Ζαφείρης Παρασχάκης
Άννα Παρούση
Σωσώ Ταφίλη
Μαρίνα Τσιλαλή
Αρετή Τσιτσάκη