Με πρωτοβουλία της κυβέρνησης άνοιξε το θέμα του δημογραφικού, το οποίο είναι σοβαρό και στρατηγικής σημασίας για τη χώρα. Μια χώρα με μικρότερο και γηραιότερο πληθυσμό είναι σαφές πως έχει μικρότερο «ανάστημα» από μια άλλη με νεαρό και μεγάλο πληθυσμό.
Αυτό αφορά το προφανές, την ίδια την ύπαρξη της χώρας στο χώρο και στο χρόνο, αλλά και άλλες πτυχές της ταυτότητας ενός λαού και ενός κράτους. Η οικονομία και η ικανότητα της χώρας να παράγει πλούτο, η σταθερότητα των δημόσιων οικονομικών, η βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος, η περιφερειακή ανάπτυξη, η πολιτική ανανέωση είναι πεδία τα οποία επηρεάζονται καθοριστικά από την ηλικιακή σύσταση και το μέγεθος του πληθυσμού.
Συνεπώς, καλά κάνει και θέτει το ερώτημα η κυβέρνηση. Το πρόβλημα είναι στις απαντήσεις που έδωσε. Και κυρίως, το κυριότερο πρόβλημα είναι πως η κυβέρνηση ανήκει στον πυρήνα εκείνο των αιτιών που συντελούν στην εμβάθυνση του δημογραφικού προβλήματος. Δεν είναι άσχετο από την πολιτική γεγονός η φυγή χιλιάδων νέων ανθρώπων στο εξωτερικό, αλλά ούτε και το απαγορευτικό για όνειρα βιοτικό επίπεδο.
Υπάρχει κανείς που πιστεύει πως οι Έλληνες και οι Ελληνίδες δεν κάνουν παιδιά επειδή τα σχολεία δεν είναι ανοιχτά μέχρι τις 18:00 το απόγευμα; Υπάρχει κανείς που πιστεύει πως τα 1000 ευρώ αφορολόγητο για κάθε παιδί θα δημιουργήσουν ουρές στα μαιευτήρια;
Ειδικά το πρώτο, είναι δείκτης για να καταλάβουμε ότι η κυβέρνηση δεν καταλαβαίνει καν τη συγκυρία και τις συνθήκες. Όλος ο κόσμος πηγαίνει σε επιλογές μείωσης του χρόνου εργασίας και μια ευρωπαϊκή κυβέρνηση το 2022, αποδέχεται πως οι γονείς θα δουλεύουν μέχρι τις 18:00 και ότι θα τους λύσει τα χέρια διευρύνοντας το ωράριο του σχολείου.
Μα αν ο άλλος δουλεύει δέκα και δώδεκα ώρες, δεν έχει κουράγιο να ακούσει κλάμα μωρού ούτε στην τηλεόραση, όχι να σκεφτεί να μεγαλώσει ένα δικό του.
Η κυβέρνηση δεν καταλαβαίνει τη συγκυρία και δεν καταλαβαίνει και την κοινωνία. Ένας νέος αποφεύγει να κάνει οικογένεια γιατί δεν έχει στέγη και βλέπει το ενοίκιό του να αυξάνεται χρόνο με το χρόνο. Βλέπει ότι στην αγορά εργασίας, οι απολαβές του είναι οικτρές, οι προσδοκίες του για το μέλλον είναι απαισιόδοξες και κανείς δεν έχει διάθεση να βάλει τέλος στην επισφάλεια.
Βλέπει ότι έρχεται ο λογαριασμός της ΔΕΗ και η ρήτρα αναπροσαρμογής, αναπροσαρμόζει τις σκέψεις και τις βλέψεις του για το μέλλον. Βλέπει ότι ακόμα και όταν ένα ζευγάρι ζει μαζί και μοιράζεται τα έξοδα του σπιτιού, το σούπερ μάρκετ είναι εβδομαδιαίο μαρτύριο χωρίς καν να χρειάζεται να αγοράσει πάνες, γάλα, κρέμες, προσεγμένα είδη διατροφής.
Βλέπει τα χρόνια του να περνάνε και ο ίδιος δεν προφταίνει να «χορτάσει» ως προσωπικότητα πριν φτάσει να επιλέξει να γίνει μητέρα ή πατέρας, γιατί η Ελλάδα ζει από το 2008 τη διαρκή διολίσθηση του βιοτικού της επιπέδου.
Αλλά δεν είναι μόνο η οικονομία. Ένας νέος άνθρωπος σήμερα στην Ελλάδα, βλέπει πως όλες αυτές οι αδικίες δεν προβλέπεται να αντιμετωπιστούν γιατί εκείνοι που έχουν επιφορτιστεί με αυτό το ρόλο, κερδίζουν από αυτό. Βλέπει ότι για όσες αδικίες βιώνει στο πετσί του, δεν υπάρχει κάποιος στον οποίο να μπορεί να απευθυνθεί γιατί η Δικαιοσύνη, οι θεσμοί και το κράτος δεν είδαν, δεν άκουσαν, δεν ξέρουν. Στην καλύτερη γιατί κατά πάσα πιθανότητα ξέρουν και συμμετέχουν σε όλο αυτό το παιχνίδι.
Κυρίως όμως, όλα αυτά τα βλέπει και τα ξέρει όλη η Ελλάδα. Και έχει συλλογικά παραιτηθεί.
Επομένως, όσο η Ελλάδα είναι ένα μέρος για να ζήσουν 20 μέρες οι τουρίστες, για να αγοράσουν Ευρωπαίοι συνταξιούχοι ωραία σπίτια δίπλα στη θάλασσα, τα οποία κάποτε έχτισαν με ιδρώτα και αίμα κάποιες οικογένειες και μετά τους τα πήρε η τράπεζα και τα πλειστηρίασε, είναι ένα μέρος για να ζει το όνειρό του με τα λεφτά μας ο κάθε CEO και manager, είναι ένα μέρος για να βασιλεύει η αδικία, η ανισότητα και η ασυδοσία και είναι ένα μέρος όπου κανένας δεν θα νοιάζεται που κάποιοι μισθοί τελειώνουν από τις 10 του μήνα, το δημογραφικό δεν θα λυθεί.
Γιατί όλοι θα λοξοκοιτάνε να φύγουν από την Ελλάδα και στην πρώτη ευκαιρία θα το κάνουν. Γιατί κανείς δεν μπορεί να ανεχθεί αυτό το βιοτικό επίπεδο, τον πλουτισμό λίγων εις βάρος του και το να σε βγάζουν τρελό όλη μέρα κάθε μέρα άνθρωποι που τρώνε με χρυσά κρατικά κουτάλια από τα λεφτά που μαζεύονται επειδή η βενζίνη κάνει σχεδόν 3 ευρώ το λίτρο.
Όταν η Ελλάδα γίνει ένα μέρος όπου κάποιος μπορεί να νιώσει ασφαλής για να ζήσει, τότε θα νιώσει και έτοιμος να κάνει παιδιά. Αλλά «ασφαλής» σημαίνει πολλά περισσότερα και δυσκολότερα από την αστυνομία στα Πανεπιστήμια. Σημαίνει εργασιακή ασφάλεια, σημαίνει υγειονομική ασφάλεια, σημαίνει σιγουριά πως θα βρω γιατρό στο νοσοκομείο, δάσκαλο στο σχολείο, θα έχω μπορώ να πάω διακοπές, θα έχω ελεύθερο χρόνο, θα μπορώ να τον αξιοποιήσω όπως θέλω εγώ, θα έχω φάρμακα, γιατρούς και μια σύνταξη αν κάτι κακό μου συμβεί και δεν θα πεθάνω δουλεύοντας μέχρι τα 70.
Όλα τα υπόλοιπα είναι επικοινωνία. Και όταν η επικοινωνία αφορά ένα τόσο σημαντικό θέμα, είναι χυδαιότητα.