Το θέμα είναι σοβαρό. Και ηθικό και πολιτικό. Όσο κι αν προσπαθούν να το υποβαθμίσουν στην κυβέρνηση με τους γνωστούς επικοινωνιακούς χειρισμούς, αυτό μιλάει από μόνο του.
Πάτσης, Μαραβέγιας, Χειμάρας και τώρα Κουτούπης. Ταυτόχρονα Σπυράκη και Ευθυμίου. Και όλα αυτά μόνον τους τελευταίους μήνες. Δεν είναι λίγα.
Και δεν είναι λίγα γιατί αυτή η χώρα δεν βρίσκεται στο 1997, ούτε στο 2004. Η χώρα αυτή «βογκάει». Όχι πως κάθε οικονομικό σκάνδαλο στο οποίο εμπλέκονται πολιτικοί δεν είναι σοβαρό από μόνο του ακόμα και όταν αφορά λίγα ευρώ, αλλά όταν συνδυάζεται με την πρωτοφανή φτωχοποίηση του κοινωνικού ιστού και αφορά εκατομμύρια, γίνεται πρόκληση με ανυπολόγιστες συνέπειες. Ανυπολόγιστες.
Είναι, όμως, και κάτι άλλο που κάνει την πρόκληση ακόμα μεγαλύτερη: Δεν μπορεί να προκύπτει θέμα εκατοντάδων αναθέσεων (μία ανά δυόμιση μέρες επί κυβερνήσεως Νέας Δημοκρατίας) και εκατομμυρίων ευρώ και ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης να ειρωνεύεται τους καταγγέλοντες αρνούμενος «να ζητάει πιστοποιητικά κοινωνικών φόρο ημερών». Είναι θράσος αυτή η τοποθέτηση. Δεν είναι απάντηση. Στην υπόθεση Κουτούπη δε μιλάμε για έναν ψηφοφόρο της Νέας Δημοκρατίας αλλά για τον «συντονιστή της Γραμματείας Στρατηγικού Σχεδιασμού και Επικοινωνίας της ΝΔ». Θα περίμενε κανείς ένα συγνώμη τουλάχιστον και μια παραδοχή «ηθικού ασυμβίβαστου».
Ωστόσο η κυβέρνηση συνεχίζει τον χαβά της. Την ώρα που οι ΜΕΘ είναι και πάλι ασφυκτικά γεμάτες εν μέσω έξαρσης της γρίπης και του Κορονοϊού. Την ώρα που πεθαίνουν παιδιά στα ασθενοφόρα της ντροπής ταξιδεύοντας 350 χιλιόμετρα ή στο προαύλιο σχολείων την ώρα του μαθήματος. Μια χώρα με την υγεία και την Παιδεία στον αυτόματο πιλότο με μόνο τομέα που λειτουργεί άψογα τις «απευθείας αναθέσεις».
Θα περίμενε κανείς μία συγνώμη. Αλλά ουκ αν λάβεις πάρα του μη έχοντος.