Ζούμε σε μια ευημερούσα και εξελισσόμενη κοινωνία όπου το νέο φαινόμενο της βίας είναι σχεδόν ακατανόητο και παράλογο. Οφείλουμε να φωτίσουμε αυτό το πρόβλημα που φαίνεται πως γεννιέται αναίτια σε μια εποχή αφθονίας και καταναλωτισμού.
Σχεδόν όλοι αποδεχθήκαμε τον ηθικό μύθο ότι η κατανάλωση δικαιολογείται από την ιδέα πως ο άνθρωπος οδηγείται εκ φύσεως προς το ωραίο και το καλό. Η φροντίδα για μια αξιοπρεπή διαβίωση είναι ο πιο θεμιτός στόχος. Ίσως όμως θα πρέπει να επανεξετάσουμε μήπως αυτή η καινούρια μορφή της βίας συνδέεται δομικά με το κόστος που θα χρειαστεί να πληρώσουμε ώστε να βιώσουμε την κοινωνία της αφθονίας.
Αυτή η καινούρια μορφή βίας δεν γεννιέται από την ανέχεια και την φτώχεια αλλά ούτε από ιδεολογικούς λόγους. Είναι μια βία χωρίς αντικείμενο. Πολλές φορές χωρίς σκοπό, όμως έχει μέσα της οργή και μανία και πολλές φορές στρέφεται εναντίον αυτών των ίδιων υλικών της αφθονίας. Μήπως τελικά παρασυρθήκαμε από ένα καθοδηγούμενο σύστημα καταναγκασμών νέου τύπου με πρότυπα υπερκαταναλωτισμού;
Από τις απλές φυσιολογικές ανάγκες που καλείται να καλύψει ο άνθρωπος έχουμε φτάσει στις εμμονές να έχουμε και να κατέχουμε όλο και περισσότερα αγαθά. Οι περισσότεροι καταλάβαμε πως παγιδευτήκαμε σε αυτόν τον φαύλο κύκλο. Μια βασική αιτία αυτού του εγκλωβισμού είναι η ελλιπής παιδεία η οποία καταφέρνει να προσφέρει τα τυπικά πιστοποιητικά που θα μας εξασφαλίσουν την οικονομική δυνατότητα για να συντονιστούμε με την καταναλωτική μανία.
Μέλημα δεν είναι η ηθικότητα και η πνευματική καλλιέργεια αλλά η επίδειξη του άνετου τρόπου ζωής που βασίζεται στα υλικά αγαθά. Ο σύγχρονος άνθρωπος, για να πετύχει αυτούς τους στόχους εξαναγκάζεται να ακολουθήσει έναν γρήγορο και ευκολότερο τρόπο ώστε να διασφαλιστούν οι πόροι που θα του προσφέρουν τον καταναλωτικό τρόπο ζωής . Οι ρυθμοί εργασίας γίνονται όλο και πιο έντονοι προκαλώντας συναισθήματα έντασης, ανταγωνισμού και εσωστρέφειας. Έτσι αρχίζει να διακρίνεται η απουσία ψυχραιμίας, με εκδηλώσεις αγανάκτησης και οργής. Ο άνθρωπος από ένστικτο ενεργοποιεί την αρνητικότητα γιατί αρχίζει να χάνει το νόημα της ζωής διότι το κόστος εκπλήρωσης των υλικών πόθων του είναι μεγάλο και σιγά-σιγά μεταμορφώνεται σε πάθος. Είναι μια άρνηση στην προσταγή για παραγωγικότητα και καταναλωτισμό.
Βέβαια οι κοινωνιολόγοι υποστηρίζουν πως η βία τροφοδοτείται από κοινωνικούς παράγοντες οι οποίοι διαμορφώνουν το κατάλληλο πλαίσιο αποφόρτισης της έμφυτης επιθετικότητας. Μια άλλη θέση είναι αυτή του Καρλ Μαρξ που υποστήριζε ότι η βία είναι η μαμή της ιστορίας. Χωρίς να ξεχνάμε και την πίστη των αρχαίων Ελλήνων ότι η Βία ήταν αδερφή του Κράτους. Έτσι βλέπουμε πως η βία είναι ένα πολυδιάστατο φαινόμενο που εκπορεύεται από πολλές πλευρές και διαφορετικές αιτίες. Πώς όμως γίνεται αυτή η ίδια η βία που συνυπάρχει αιώνες ως όπλο του κράτους και της εξουσίας να γεννάει την ίδια στιγμή μια επανάσταση ;
Ένα είναι σίγουρο. Πως η βία εμποδίζει τον διάλογο. Υποτάσσεται στην δύναμη του κράτους και δεν μπορεί να εγγυηθεί την ελευθερία γιατί η βία γεννά πάντα βία. Κάθε μορφή βίας είναι ένα τραύμα στο σώμα της κοινωνίας και η κάθε σταγόνα αίματος που χύνεται τρέφει μόνο το τέρας του φασισμού. Ενάντια στην βία απ όπου κι αν προέρχεται παρατάσσουμε τα δικά μας όπλα που είναι η δύναμη της αντίστασης και της γνώσης. Αυτό μας δίδαξαν και μας κληροδότησαν κάποιοι νέοι άνθρωποι πριν 49 χρόνια όταν σήκωσαν τη γροθιά τους χωρίς να χτυπήσουν κανέναν. Δημιούργησαν και δεν κατέστρεψαν. Αμφισβήτησαν την κρατική βία και γέννησαν την ελπίδα για ψωμί-παιδεία-ελευθερία. Στο πολυτεχνείο νίκησαν οι “ηττημένοι” φοιτητές. Πίστεψαν σε μια ουτοπία και διάβρωσαν τη βία. Έδωσαν μαθήματα ηθικής και πολιτικής γράφοντας μια καθαρή σελίδα της νεότερης ιστορίας.