* Του Θόδωρου Ζερβουδάκη
Η είδηση ότι άνοιξε για τους Θεσσαλονικείς ο σταθμός του Μετρό «Παπάφη» όχι μόνο μεταδόθηκε με ταχύτητα αντίστοιχη με αυτή που υπόσχεται η κατασκευάστρια εταιρία ότι θα χαρακτηρίζει τους συρμούς της, αλλά έφερε μαζί της και μπόλικη συγκίνηση… και θύμησες… και νοσταλγία. Μια νοσταλγία γλυκιά για μια εποχή γλυκιά… γλυκιά σαν όνειρο καλοκαιριού!
Μεγαλωμένος από τον παππού τον Θόδωρο και τη γιαγιά Τασούλα, μετά τους πρώτους έξι μήνες της ζωής μου, σ’ ένα στενάκι κάθετο στην Παπάφη, με όνομα (Κρέσνας) παλιό, αγωνιστικό και ένδοξο, σαν τη μάχη που κέρδιζε στα στενά της Κρέσνας ο ελληνικός στρατός κατακαλόκαιρο του ’13 … σαν τον τελευταίο απόγονο του Γέρου του Μοριά – Θόδωρος και κείνος- τον Γιώργη τον Κολοκοτρώνη, που έπεφτε νεκρός στην ίδια μάχη.
Μέσα δεκαετίας του ΄80 η γειτονιά ήταν γειτονιά με όλη την έννοια της λέξης. Το καλοκαιρινό πρωινό περνούσε βαρετά… 2 η ώρα όλοι πίσω για το φαγάκι της γιαγιάς… σοφές κουβέντες και λίγο κήρυγμα από τον παππού και μετά τις 5… έξωωωωω
«Λεωνίδα, θα κατέβεις;»
«Κυρία Ειρήνη, σας παρακαλώ, αφήστε τον να κατέβει, σήμερα παίζουμε με τη Λιτοχώρου». Λιτοχώρου – Κρέσνας: η μητέρα των μαχών! Ποιο ΠΑΟΚ-ΑΡΗΣ, ποιο Σάλκε – Ντόρτμουντ, ποιο Μίλαν – Ίντερ… το Λιτοχώρου – Κρέσνας ήταν ο ορισμός του τοπικού ντέρμπι. Με όλες τις άλλες γειτονιές παίζαμε στον δρόμο. Αμάξια περνούσαν αραιά, αλλά κι όταν πλησίαζαν και μας έβλεπαν περίμεναν καρτερικά να πάει η μπάλα στα πλάγια και μετά περνούσαν. Με «εκείνους», όμως, παίζαμε πάντα σε ουδέτερη έδρα, σε γήπεδο κανονικό… στο Παπάφειο!
Γέννημα-θρέμμα Αγιοφανουριώτης, τη διαδρομή του λεωφορείου «12» την ήξερα καλά. Με το που έπαιρνε τη δεξιά στροφή, ο εισπράκτορας φώναζε: «Παπάφειο, θα κατέβει κανείς;»
Πλήθος κόσμου κατέβαινε εκεί, αφού βόλευε το σημείο … κοντά στην Κονίτσης, 200 μέτρα από τον Ευκλείδη, δίπλα στο Λοιμωδών, πλήθος μεγάλο σαν αυτό που σήμερα πήρε μια πρώτη γεύση από έναν σταθμό του πολυπόθητου και χιλιοταλαιπωρημένου Μετρό, που πρωτοξεκίνησε να κατασκευάζεται εκείνα ακριβώς τα χρόνια … στα μέσα του ’80.
Από εκεί, από την περιοχή που σήμερα δεσπόζει ένας επιβλητικός σταθμός ενός υπερσύγχρονου μετρό ξεκινούσαν όλες οι ιστορίες μας, ποδοσφαιρικές, φιλικές, συναισθηματικές. Ιστορίες που εκτυλίσσονταν κατακαλόκαιρο, αλλά μας συντρόφευαν όλο τον χειμώνα, διογκωμένες καταλλήλως, ώστε να εντυπωσιάζουν τα πλήθη. Από εκεί, σε τρία χρόνια η Αθηνά, η φοιτήτρια θα παίρνει τον συρμό, για να πάει να συναντήσει τον ακαδημαϊκό της έρωτα… και όταν θα ανεβαίνει, ίσως ακόμα να αντηχεί μια φωνή από το παρελθόν που θα λέει: «Παπάφειο, θα κατέβει κανείς;»
* Ο Θόδωρος Ζερβουδάκης είναι φιλόλογος.
