Η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου ολοκληρώθηκε χθες βράδυ με μία από τις μαζικότερες πορείες των τελευταίων ετών, τόσο στην πόλη μας όσο και στην πρωτεύουσα και σε άλλες πόλεις της χώρας. Βέβαια τα κανάλια είδαν μόνο 15.000 κόσμο στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη κερδίζουν οι μαζικές προσαγωγές.
Παράλληλα ο Ρουβίκωνας με επικίνδυνες ρίψεις μακαρονιών και με τρικάκια στο σπίτι του λαοφιλούς υπουργού ανάπτυξης εισβάλλει στην πολιτική ατζέντα (;) πολύ πολύ βολικά κάτι σαν σωσίβιο αποπροσανατολισμού της επικαιρότητας που το ψάχναμε, μιας που χειμώνιασε και κανένας σπουδαίος καλλιτέχνης δεν μπορεί να πάει με σαγιονάρα σε κάποια επίσημη εκδήλωση και να ξεκατινιαστούμε με αυτό.
Σχεδόν πενήντα χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, με φιλοχουντικές απόψεις ακόμη να υμνούν τους υπέροχους δρόμους της δικτατορίας εμμένοντας στον ιστορικό αναλφαβητισμό τους και από την κρατική ηδονή των απαγορεύσεων των διαδηλώσεων επί κορωνοϊού να έχουμε περάσει στην ηδονή της αστυνομοκρατίας και της άκρατης καταστολής.
ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Τα συνθήματα του πολυτεχνείου πιο επίκαιρα από ποτέ. Η εικόνα με τα αντικλεπτικά στις σκόνες γάλακτος στα ράφια μάλλον ξέφυγε από τη βόλτα του υπουργού ανάπτυξης επενδύσεων και μεγαλοεταιρειών στα σούπερ μάρκετ πρόσφατα. Κάποιοι γονείς προφανώς μπήκαν στη διαδικασία να κλέψουν για να ταϊσουν τα παιδιά τους που πεινούσαν και αναπόφευκτα ξαναθυμόμαστε τη γιαγιά που έκλεψε κρέας στα Lidl πριν μήνες για να κάνει τραπέζι στην οικογένειά της. Ψωμί υπάρχει, κατά το λεφτά υπάρχουν, αλλά το ροκανίζουν λίγοι. Οι άλλοι είναι οι τεμπέληδες που δεν πάνε να δουλέψουν.
Και παιδεία υπάρχει. Το ισχυρίζεται αυτό μια κυβέρνηση που τάχα χτίζει βιβλιοθήκες στο πανεπιστήμιο ενώ αφήνει δεκάδες βιβλιοθήκες να ρημάζουν, φοιτητές πέφτουν από τα παράθυρα (και τι γύρευε ο φοιτητής στο μάθημα;) και τα ματ ΠΑΝΤΟΥ είναι κάτι που το συνηθίσαμε γιατί τι να τους κάνουμε τους γιατρούς και τους δασκάλους άμα έχουμε αστυνομικούς να μας δέρνουν και να σβήνουν πυρκαγιές.
Ελευθερία. Κι από αυτό έχουμε. Δεν είναι ελευθερία η συγκεντρωτική τακτική ελέγχου στο πρόσωπο του ενός, των κουμπάρων και των ανιψιών αυτού; Η αλλαγή του κανονιστικού πλαισίου σχετικά με την άρση του απορρήτου των επικοινωνιών και της λειτουργίας της ΑΔΑΕ δεν υπηρετεί την λειτουργία μια δημοκρατίας; Ή μήπως το κόστος δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ που κόστισε το σύστημα παράνομων παρακολουθήσεων Predator της Intellexa – ενώ μια ΜΕΘ κοστίζει πάνω κάτω 150.000 ευρώ και πού να τα πετούσαμε – δεν είναι ο ορισμός της ελευθερίας;
Χθες έγιναν επεισόδια και θα ξαναγίνουν τώρα που πλησιάζει η 6η Δεκεμβρίου, μέρα μνήμης της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Είδαμε εικόνες βίας αλλά όχι όπως παρουσιάζονται από τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης. Γιατί η βία είναι χειρότερη όταν προέρχεται από πρόθεση και όχι από αντίδραση. «Σχεδόν πενήντα χρόνια» μετά την εισβολή του τανκς στο πολυτεχνείο, κρατικό χέρι πέταξε δακρυγόνο σε κλειστό χώρο εντός του πανεπιστημίου, στο φουαγιέ της πολυτεχνικής σχολής του ΑΠΘ όπως κατέγραψε η κάμερα του Αλέξανδρου Λιτσαρδάκη.
Είδαμε όμως κι άλλες όμορφες εικόνες. Είδαμε ανθρώπους 5 – 95 χρονών να αποτίουν φόρο τιμής στο μνημείο. Μικρά παιδιά περπάτησαν στην πορεία κρατώντας πανό. Γονείς έφεραν τα μωρά τους σκύβοντας πάνω από τα εκατοντάδες λουλούδια για να τους διδάξουν ιστορία. Μιλήσαμε και δακρύσαμε από συγκίνηση με τα λόγια του κ. Θοδωρή που έκανε εξορία στη Γυάρο και στη Λέρο και μας είπε να μείνουμε αγωνιστές ως τέλους. Καθηγητές του πανεπιστημίου επίσης ήταν εκεί κρατώντας πανό για ένα ελεύθερο δημόσιο πανεπιστήμιο.
Με άλλα λόγια είδαμε αυτό που ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου ονομάζει «ώσμωση του κόσμου». Κι αλήθεια ποιος πιστεύει ότι με τα φράγματα μπορεί να τη σταματήσει…
Δείτε εικόνες από αυτά που ζήσαμε: