Σήμερα η μέρα ξεκίνησε με μια (ακόμα) γυναίκα νεκρή. Μια 29χρονη. Μια νεαρή γυναίκα. Μια μητέρα τριών παιδιών. Μια γυναίκα που ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου, κυριολεκτικά, από τον ίδιο της τον άντρα. Από τον άνθρωπο που ζούσε μαζί του στο ίδιο σπίτι, που μοιραζόταν τη ζωή της και τον φρόντιζε καθημερινά. Το «ευχαριστώ» του ήταν να τη σκοτώσει.
Η γυναίκα νοσηλεύτηκε, αφού έφτασε στο νοσοκομείο με τη δικαιολογία της πτώσης από σκάλα (συνηθισμένη δικαιολογία), έκανε κάποια χειρουργεία, πάλεψε με τα τραύματα της, με τον κορονοϊό, για την ίδια τη ζωή της μαζί με τους γιατρούς αλλά δεν τα κατάφερε. Μια ακόμα γυναικοκτονία και η μαύρη λίστα μεγαλώνει…
Σχεδόν κάθε μήνα το 2021 μια γυναίκα δολοφονήθηκε από το χέρι του συζύγου της, του συντρόφου της, νυν ή πρώην. Τα σημάδια υπήρχαν στις περισσότερες περιπτώσεις, όμως πολλά από τα θύματα γνώρισαν την απαξίωση και δεν ακούστηκαν ποτέ. Όπως και η 29χρονη, που σύμφωνα με πληροφορίες κακοποιούνταν συστηματικά από τον σύζυγο – τέρας. Μάλιστα κάποιος συγγενής είπε σε δηλώσεις του ότι δεν ήξερε γιατί έμενε μαζί του το θύμα, παρόλη την άθλια συμπεριφορά.
Πόσες γυναίκες θα δολοφονηθούν ακόμα;
Πόσες γυναίκες θα πέσουν από «σκάλες»;
Πόσες γυναίκες θα χάσουν τη ζωή τους ακόμα, επειδή δεν τις ακούσαμε ή δεν τους δώσαμε την προσοχή που έπρεπε;
Πόσες γυναίκες θα «σπρώξουμε» σε σχέσεις και γάμους, γιατί έτσι «πρέπει»;
Πότε θα σταματήσουμε να κλείνουμε τα μάτια σε πατριαρχικές συμπεριφορές και μισογυνίστικες αντιλήψεις;
Πότε θα σταματήσουμε να φοβόμαστε οι γυναίκες και μόνο που αναπνέουμε;
Πότε επιτέλους θα δράσει αυτή η κοινωνία συλλογικά; Πέρα από κόμματα, θρησκείες και κοινωνικές τάξεις.
Καμία μόνη, καμία λιγότερη! Το οφείλουμε στον εαυτό μας και σε όλες εκείνες που δεν είναι πια εδώ.
Και κάτι τελευταίο: δεν είναι άτυχες, είναι δολοφονημένες!