Αρθρογραφεί στο TheOpinion για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022 που ξεκινά σήμερα στο Κατάρ o Σύρρης Κωνσταντίνος, Φιλόλογος.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Μουντιάλ του Κατάρ έχει, εκ προοιμίου, «κατορθώσει» να γίνει η πιο πολυσυζητημένη διοργάνωση…πριν καν αρχίσει. Τόσο οι λάτρεις του βασιλιά των σπορ, όσο και η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας οικουμενικά, φαίνεται να αντιδρούν μαζικά στα γεγονότα που συνοδεύουν τη γιορτή του ποδοσφαίρου.
Θάνατοι εργατών (υπολογίζεται ότι έχουν χάσει τη ζωή τους παραπάνω από 6.000 εργάτες κατά τη διάρκεια της κατασκευής των γηπέδων και των εγκαταστάσεων), κατηγορίες για διαφθορά από δημοσιογράφους, δηλώσεις κατά των διοργανωτών από ποδοσφαιρικούς και καλλιτεχνικούς αστέρες συνθέτουν ένα σκηνικό που κάθε άλλο παρά γιορτή των λαών θυμίζει.
«Όπλο για την επανάσταση» χαρακτήρισε ο Τσε Γκεβάρα το ποδόσφαιρο και δεν είχε άδικο. Σε κάθε Μουντιάλ, σε κάθε ραντεβού των λαών με σκοπό την ανάδειξη του καλύτερου, σκέφτεται κανείς πόσους και ποιους έχει μαγέψει η θεά της ηδονής, η μπάλα. Όταν όμως κόσμος χάνει τη ζωή του για να παιχθεί…ποδόσφαιρο, ποιο είναι το νόημα; Ο μεγάλος Ερικ Καντονά δήλωσε πριν λίγο καιρό στα Μέσα Ενημέρωσης ότι «Στο Κατάρ δεν υπάρχει τίποτα, μόνο το χρήμα. Όλα γίνονται για τα λεφτά. Ο τρόπος που συμπεριφέρθηκαν και συμπεριφέρονται στους ανθρώπους που συμμετείχαν στην κατασκευή των γηπέδων είναι φρικτός. Χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν. Και όμως εμείς θα πάμε να γιορτάσουμε το Παγκόσμιο Κύπελλο». Και έτσι είναι. Ο ανθρωπιστικός χαρακτήρας της διοργάνωσης έχει χαθεί προ πολλού. Ίσως από την ημέρα ανάθεσής της στη συγκεκριμένη χώρα. Δεν έχω τίποτα με το Κατάρ, δεν το έχω επισκεφτεί ποτέ. Παρακολουθώντας, όμως, τον τρόπο με τον οποίο προσέγγισε το Μουντιάλ ως χώρα, από την πρώτη ημέρα κιόλας της ανάληψης της διοργάνωσής του, δεν μπορώ παρά να δυσφορώ. Μία κουλτούρα πολύ μακριά από αυτό που εκπροσωπεί το ποδόσφαιρο σε όλο τον κόσμο, πολύ μακριά από αυτό που πρεσβεύει και από αυτό που υμνήθηκε από πολλές προσωπικότητες παγκοσμίως.
«Ό,τι ξέρω περί ηθικής και καθήκοντος μου τα έμαθε το ποδόσφαιρο» εξομολογείται ο Καμί και δεν έχει άδικο, αν αναλογιστεί κανείς τι περιέχει το μαγικό κουτί του ποδοσφαίρου.
Ο Μάνος Χατζηδάκις, εμπνευσμένος από τον θρυλικό Τζορτζ Μπεστ, γράφει το «Αιώνιο πάθος» μια μπαλάντα για τον βρετανό άσο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και της Εθνικής Αγγλίας, φανερώνοντας έτσι ότι κανένας καλλιτεχνικός ελιτισμός δεν μπορεί να καταργήσει τη μαγεία του ποδοσφαίρου και ότι το πάθος είναι χαρακτηριστικό των μεγάλων καλλιτεχνών.
Ο Πιέρ-Πάολο Παζολίνι χαρακτήρισε το ποδόσφαιρο μια υπέροχη πρόζα με κεραυνοβόλους στίχους.
Μανώλης Αναγνωστάκης, Νίκος Εγγονόπουλος, Γιάννης Ρίτσος: ποτέ δεν έκρυψαν την αγάπη τους για το ποδόσφαιρο.
Ο Σερ Τόμας Μπίτσαμ, κορυφαίος μαέστρος παγκοσμίως έχει απερίφραστα δηλώσει ότι όταν κέρδιζε η Φούλαμ, τα κομμάτια έβγαιναν πιο εύκολα και πιο όμορφα.
Πόσα τραγούδια έχουν γραφτεί για τον Πελέ, για τον Μαραντόνα… Για τον Γκαρίντσα μάλιστα έχει γραφτεί και ολόκληρο θεατρικό έργο.
Να θυμίσω ότι η «αραβική άνοιξη», που άλλαξε τον πολιτικό χάρτη των βορειοαφρικανικών χωρών, εκφράστηκε με τον χειρότερο τρόπο σε έναν ποδοσφαρικό αγώνα μεταξύ Αλ Μασρί και Αλ Αχλί. Από εκείνη την αναμέτρηση και ύστερα ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για τον Μουμπάρακ.
Όπως είπε και η Ντόροθι Σέλε, κορυφαία κοινωνιολόγος και θεολόγος, «αν θες να εξηγήσεις σε ένα παιδί τι είναι ευτυχία, δώσ’ του μια μπάλα να παίξει…»
Τι σχέση, άραγε, έχουν όλα τα παραπάνω με την ουσία της διοργάνωσης που ξεκινάει σήμερα; Μάλλον καμία…