Δεν με εκπλήσσει που ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας δυσκολεύεται να δεχτεί το γεγονός πως παιδιά θα μεγαλώνουν πλέον, και με «τη βούλα του νόμου», σε σπιτικά φτιαγμένα από ζευγάρια του ίδιου φύλου. Αλήθεια, μπορεί να διαφωνώ αλλά το θεωρώ φυσικό επόμενο να αρνούνται κάποιοι να το δεχτούν.
Και το θεωρώ φυσικό επόμενο καθώς η κοινωνία στην οποία μεγαλώνουμε είναι βαθιά συντηρητική, φοβική στις αλλαγές, ηθικολόγα και υποκριτική. Το ίδιο «αφύσικο» φαίνονταν πριν μερικές δεκαετίες το δικαίωμα ψήφου των γυναικών, ο πολιτικός γάμος, το σύμφωνο συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών, η επίσημη αναγνώριση ως τρανς ενός ατόμου και άλλα πολλά. Πάντα η πλειοψηφία ήθελε να αποφασίζει για… τη μειοψηφία. Πάντα οι οικογενειάρχες ήθελαν να έχουν γνώμη για το δικαίωμα στην οικογένεια των άτεκνων, πάντα άνδρες ήθελαν να αποφασίζουν για τα δικαιώματα των γυναικών και πλούσιοι για τα δικαιώματα των φτωχών. Έτσι πηγαίνουν αυτά μέσα από συγκρούσεις στο εσωτερικό των κοινωνιών αλλά, ευτυχώς, κάποιοι πιο φωτισμένοι και επιστημονικά καταρτισμένοι άνθρωποι βλέπουν μπροστά και νομοθετούν προετοιμάζοντας τη δικαιοσύνη και την κοινωνική ειρήνη του μέλλοντος κι αυτό σημαίνει ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ.
Έτσι συμβαίνει τώρα και με το νόμο για τη δυνατότητα γάμου και τεκνοθεσίας ομόφυλων ζευγαριών. Η κοινωνική αναγκαιότητα αυτού το νόμου είναι περισσότερο κι από υπαρκτή. Δεν μας γνέφει απλώς. Βοά. Τα ζευγάρια του ίδιου φύλου είναι εδώ, παρόντα και δεν μπορούμε να κάνουμε ότι δεν τα βλέπουμε. Στήνουν τα σπιτικά τους, ζουν τις ζωές του, εργάζονται και πληρώνουν τους φόρους τους, έχουν την ιδιωτική και τη δημόσια συναναστροφή με τους φίλους τους. Την ίδια ώρα στα ιδρύματα υπάρχουν παιδιά που αναζητούν μια οικογένεια, αναζητούν στήριξη, ενθάρρυνση και προπαντώς ΑΓΑΠΗ για να υπάρξουν όπως ακριβώς τους αξίζει: υγιή και ισορροπημένα, δημιουργικά και ευτυχισμένα. Για όλους αυτούς γίνεται ο νόμος κι όχι για τους υπόλοιπους που… δεν τον χρειαζόμαστε όντες οι ίδιοι μέσα στις δικές μας οικογένειες από πάντα.
Δε με ενοχλεί που μια μερίδα του κόσμου θεωρεί πως οικογένεια είναι μόνον το κλασικό «μαμά, μπαμπάς, παιδιά» και οτιδήποτε άλλο είναι ανώμαλο. Γελάω πικρά αλλά καταλαβαίνω τα αίτια αυτής της στάσης. Δε με ενοχλεί που αδυνατούν να κατανοήσουν ότι η κοινωνία προχώρησε δεκαπέντε επεισόδια παρακάτω από αυτό που θεωρούν αποδεκτό και φυσιολογικό. Με ενοχλεί, όμως, που δεν βλέπουν καν τα παρατημένα παιδιά στα ιδρύματα. Με ενοχλεί που δεν έχουν την ενσυναίσθηση να καταλάβουν την ανάγκη των ζευγαριών του ίδιου φύλου να δώσουν και να πάρουν αγάπη. Με ενοχλεί οτιδήποτε αρνείται κάποιος να δώσει ενώ ο ίδιος το έχει αυτονοήτως και σε περίσσεμα.
Και με ενοχλεί και κάτι άλλο: Που όλοι όσοι έχουν αρνητική άποψη για το αν πρέπει ένα παιδί να μεγαλώνει μέσα σε σπίτι με δύο άνδρες ή με δύο γυναίκες δεν έχουν ελεγχθεί ποτέ για το αν αυτοί είναι (είμαστε, δε βγάζω την ουρά μου απέξω) κατάλληλοι για γονείς κι αν τα σπιτικά που έχουν φτιάξει (έχουμε φτιάξει) με κάποιο σύζυγο του αντιθέτου φύλου είναι κατάλληλα για να μεγαλώσει ένα μικρό, απροστάτευτο παιδί. Στην Ελλάδα αλλά και παντού, αρκεί να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί και να το αναγνωρίσεις στο ληξιαρχείο για να σου δοθεί ο απόλυτος έλεγχος και εξουσία επάνω του μέχρι αυτό να ενηλικιωθεί. Κανείς δε σε ελέγχει, κανείς δε σε εξετάζει για να σου δώσει «άδεια κατοχής παιδιού», «δίπλωμα γονιού», «πιστοποιητικό ικανότητας». Κι όμως, παρότι όλοι γνωρίζουμε πόσα προβλήματα κρύβονται επιμελώς κάτω από το χαλί μέσα στις «συμβατικές» οικογένειες και ξέρουμε πόσα παιδιά είναι παρατημένα, ξεχασμένα, απαξιωμένα μέσα στα ίδια τα σπίτια των φυσικών ετεροφύλων γονιών τους, εντούτοις η ανησυχία μας είναι μόνον και αποκλειστικά για το αν δύο άνδρες ή δύο γυναίκες που αγαπιούνται και έχουν παντρευτεί, είναι ικανοί να παρέχουν όσα χρειάζονται τα παιδιά τα δικά τους ή των άλλων που ψάχνουν απλώς ένα σπίτι να μεγαλώσουν και λίγο φροντίδα για να νιώσουν όμορφα.
Αγάπη χρειάζονται τα παιδιά. Αγάπη και ασφάλεια, ενθάρρυνση και ειλικρινές ενδιαφέρον. Νοιάξιμο και συναισθηματική κάλυψη για να νιώσουν σημαντικά και να βρούνε κίνητρα να ζήσουν μια ζωή άξια να βιωθεί. Τα παιδιά χρειάζονται ουσιαστικά όλα αυτά τα στοιχεία που εν πολλοίς απέτυχε σε μεγάλο βαθμό να τους δώσει η «κλασική» οικογένεια την οποία επέβαλλε (δεν θα πω κακώς καθώς αυτή ήταν η αναγκαιότητα μιας άλλης, παλαιότερες εποχής) η ελληνορθόδοξη θρησκεία μας. Θα είναι καλύτερες οι συνθήκες μέσα σε ένα σπιτικό φτιαγμένο από δυο άνδρες; Θα είναι καλύτερο να μεγαλώνει ένα παιδί με δυο μαμάδες; Δεν είμαι καθόλου σίγουρος. Μάλλον θα είναι ακριβώς τα ίδια τα προβλήματα και οι αδυναμίες, τα μειονεκτήματα και οι δυσκολίες. Γιατί; Γιατί δεν είναι καθόλου εύκολο να έχεις μια οικογένεια. Γιατί η οικογένεια είναι η μεγάλη ευλογία και ταυτόχρονα η μεγάλη κατάρα κάθε μελλοντικού ενηλίκου. Το ζήτημα, ωστόσο, δεν είναι αν θα είναι καλύτερη ή χειρότερη μια τέτοια «νέου τύπου» οικογένεια σε σχέση με την κλασική. Το ζήτημα είναι ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΙΔΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ τα άτομα του ίδιου και του αντιθέτου φύλου ώστε να την δημιουργήσουν και μέσα της να βάλουν παιδιά για να τα μεγαλώσουν. Όποιος διαφωνεί, η αντίρρησή του θα καταγράφει. Όποιος αρνείται να το δεχτεί, απλώς θα ξεβολεύει. Όποιος δεν μπορεί να το κατανοήσει, έχει από καιρό ξεπεραστεί από την ίδια την εξέλιξη της ζωής κι από τις ανάγκες των κοινωνιών. Ο νόμος θα ψηφιστεί, έστω και με απλή πλειοψηφία επί των παρόντων και αυτό θα συμβεί διότι στην Ελλάδα, ευτυχώς, υπάρχει ακόμα μια μεγάλη μερίδα προοδευτικών πολιτικών στο κοινοβούλιο, κυρίως στα κόμματα της αριστεράς. Δεν θα είναι ένας τέλειος νόμος. Είναι όμως μια αυτονόητη αρχή.
Προχωράμε.
Υ.γ.: Ο νέος νόμος για τον γάμο και την τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια θα ψηφιστεί κάπου τον Μάρτιο. Αυτό δε σημαίνει πως από την επόμενη μέρα, τα ζευγάρια του ίδιου φύλου πλέον θα μπορούν απρόσκοπτα να φτιάχνουν τις δικές τους οικογένειες με παιδιά. Ο νόμος απλώς θα τους δίνει το δικαίωμα. Από εκείνη τη στιγμή θα ξεκινήσουν άλλα (ανυπέρβλητα κάποιες φορές) προβλήματα που τα δημιουργεί η ίδια η κοινωνία με τον συντηρητισμό της, την ηθικολογία της, τον ιδιότυπο ρατσισμό της. Διότι σήμερα στην Ελλάδα για να υιοθετήσεις ένα παιδί πρέπει σχεδόν να εξευτελιστείς. Να μπλέξεις σε γραφειοκρατεία ετών, να παρακαλέσεις, να «ζητιανέψεις». Και πάλι άκρη δε βρίσκεις. Το ίδιο και για τη διαδικασία γεννάς με παρένθετη μητέρα. Είτε είναι ετερόφυλο είτε (πολύ περισσότερο) ομόφυλο ένα ζευγάρι, οι δυσκολίες στη χώρα μας για να αποκτήσεις ένα παιδί είναι ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ τη στιγμή που τα παιδία χάσκουν παρατημένα σε ιδρύματα κυριολεκτικά στα… αζήτητα. Αυτή είναι η πραγματική αδικία / το σκάνδαλο / ο ευτελισμός της έννοιας της οικογένειας και ταυτόχρονα η ΚΑΤΑΠΑΤΗΣΗ των πραγματικών δικαιωμάτων των γεννημένων παιδιών: Ενώ τα ζητάνε τόσοι άνθρωποι για να τους δώσουν οικογένεια, αυτά παραμένουν «ορφανά» στα αζήτητα επειδή η κοινωνία αδιαφορεί και επειδή ένα κομμάτι της αρνείται να δεχτεί πράγματα που την ξεβολεύουν και συνθήκες νέες. Αν αυτό δεν είναι… «αμαρτία», ας μας πούνε οι υπερασπιστές του «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια» τι πραγματικά είναι!