Πολλοί φίλοι μου δημοσιογράφοι, μουσικοί, καθηγητές, που βρέθηκαν την περασμένη Παρασκευή στα γρασίδια της φιλοσοφικής, στη συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου, έζησαν για πρώτη φορά την εμπειρία των δακρυγόνων και των βολών κρότου λάμψης. Δηλώνουν σοκαρισμένοι και δικαίως.
Η μέθοδος αυτή των ΜΑΤ δεν είναι καινούργια. Εφαρμόζεται εδώ και χρόνια, λιγότερο ή περισσότερο ανάλογα με το μέρος, τον λόγο διαμαρτυρίας, τον όγκο του κόσμου και το είδος του κινδύνου που θεωρούν ότι διατρέχουν οι αστυνομικές δυνάμεις. Οι φίλαθλοι στα γήπεδα έχουν μάθει να ζούνε με αυτήν την απειλή. Το ίδιο και πολλοί συνδικαλιστές σε πορείες. Έχουν πέσει χημικά σε συγκεντρώσεις, καταλήψεις. Τώρα και σε συναυλία.
Πρόκειται για μια (το λιγότερο) επικίνδυνη πρακτική. Νόμιμη, όπως αρέσκονται να διατρανώνουν στο υπουργείο, αλλά πάρα πολύ επικίνδυνη, όχι τόσο γιατί σκοτώνει η εισπνοή δακρυγόνων (που μπορεί να συμβεί και αυτό σε άτομα με αναπνευστικά προβλήματα) όσο επειδή προκαλεί κάτι τρομακτικό: ΠΑΝΙΚΟ.
Έχω ζήσει στα γήπεδα πάρα πολλά γεγονότα με χημικά και κρότου λάμψης. Εχω δει ηλικιωμένους να ξερνάνε σαν γατιά, πιτσιρίκια να κλαίνε και να ψάχνουν τους γονείς τους, γυναίκες να τους παίρνει το ασθενοφόρο. Γιατί; Γιατί κάπου στη θύρα 4 ένας έριξε πέτρες στα ΜΑΤ κι αυτά αντί να τον μπουζουριάσουν, άδειασαν όλα τα πυρομαχικά τους βάλλοντας επί δικαίων και αδίκων. Τα αέρια δεν σταματούν σε λίγα τετραγωνικά. Πηγαίνουν και σε άλλες θύρες, σε μπαλκόνια με γιαγιάδες, σε καταστήματα όπου ο κόσμος πίνει τον καφέ του. Παραλογισμός.
Είναι ξεκάθαρο πως οι αστυνομικές δυνάμεις νομιμοποιούνται να φέρουν οπλισμό και μέσα που απωθούν επίδοξους παραβάτες. Τα δακρυγόνα και οι βολίδες κρότου λάμψης δε θα έπρεπε να είναι νόμιμες. Αν είναι, που δεν το ξέρω αλλά βλέπω να το σημειώνουν στα δελτία τύπου, πρέπει να καταργηθούν άμεσα γιατί κάποια στιγμή θα έχουμε νεκρούς. Από θαύμα δεν είχαμε ως τώρα.
Την περασμένη Παρασκευή είδαμε 4.000 ανθρώπους να προσπαθούν να αποχωρήσουν από το ΑΠΘ από κάτι στενά σκαλάκια που δεν γνώριζαν καν γιατί πρώτη φορά βρέθηκαν εκεί και γιατί τα σκαλάκια αυτά δεν ήταν σχεδιασμένα για μαζικές αποχωρήσεις εκτάκτου ανάγκης. Ποιος έδωσε την εντολή να πέσουν όλα αυτά τα χημικά εκεί ή λίγο παραπέρα; (λες και δε θα πήγαιναν εκεί αν έπεφταν 200 μέτρα ανατολικότερα)
Εδώ γεννιέται μια δυσάρεστη διαπίστωση: Οι δυνάμεις των ΜΑΤ (που επαναλαμβάνω νομιμοποιούνται να υπερασπίζονται την ακεραιότητα τους και να απαντούν σε επιθέσεις) δεν είναι σωστά εκπαιδευμένες, δεν ξέρουν με τί κλιμάκωση πρέπει να χρησιμοποιούν τα όπλα που έχουν πάνω τους. Το λέω διότι δεν μπορώ να φανταστώ πως ο οποιοσδήποτε αστυνομικός το βράδυ της Παρασκευής θεώρησε ασφαλές για τους 4.000 θεατές της συναυλίας του Θανάση Παπακωνσταντίνου το να ρίξει άπειρα χημικά και κροτίδες σε έναν χώρο περικυκλωμένο από κτίρια.
Δεν είναι, όμως, μόνον τα χημικά που έπεσαν εκείνο το 20λεπτο και προκάλεσαν την διακοπή της συναυλίας και την εγκληματική εκκένωση του χώρου. Το ίδιο μένος επέδειξαν οι δυνάμεις και αμέσως μετά βγάζοντας δύο αύρες να «ποτίσουν» όλη την Εγνατία ως το άγαλμα του Βενιζέλου. Προς τί αυτή η βία; Αυτή η επίδειξη ισχύος. Δεν γνωρίζουν οι αστυνομικοί και οι επιτελείς τους ότι η βία γεννά βία;
Εδώ και λίγα χρόνια η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη επιμένει να ονομάζει το υπουργείο της δημόσιας τάξης «υπουργείο προστασίας του πολίτη». Το λες και οξύμωρο. Ποιος από τους 4.000 πολίτες της συναυλίας στο ΑΠΘ προστατεύθηκε την Παρασκευή; Ποιος από τους 30.000 φιλάθλους της Τούμπας ή τους 50.000 των τελικών κυπέλλου (όπου τα ΜΑΤ ξεστοκάρουν όσα χημικά διαθέτουν επειδή 100 αλήτες δέρνονται μεταξύ τους) προστατεύεται όταν εκτρέπεται σε φυγή μέσα σε πανικό; Κανένας!
Η αστυνομία, λοιπόν, υπάρχει, έχει εκπαιδευτεί και έχει εξοπλιστεί για να προλαβαίνει τις παραβατικές πράξεις. Όχι για να απειλεί τη ζωή όλων των πολιτών που είναι… κάπου εκεί γύρω. Σήμερα η αστυνομία έχει κάμερες παντού, έχει ασφαλίτες παντού, ξέρει ακριβώς ποιοι κάνουν τί στα γήπεδα, στις πορείες, στα πανεπιστήμια. Ρόλος της είναι να προλαβαίνει τις παραβατικές πράξεις. Μετά είναι αργά.
Υ.γ.: Ήθελα να πάω κι εγώ την Παρασκευή στα γρασίδια. Έτσι, με το πόδι στο γύψο όπως είμαι εδώ και εφτά εβδομάδες. Δυστυχώς δεν πήγα γιατί στο τέλος υπερίσχυσε η λογική από την λαχτάρα μου να ακούσω μουσική, να συναντηθώ με κόσμο, να φωνάξω κι εγώ ως πολίτης ότι «η αστυνομία δεν έχει θέση στο ΑΠΘ και τα τουρνικέ δεν προστατεύουν από τίποτα». Λέω «δυστυχώς» γιατί το νιώθω σαν μια μεγάλη ήττα να μην μπορώ να είμαι εκεί που θέλω. Σαν ανελευθερία. Όπως ήττα της ίδιας της λογικής είναι και το να είμαι/είμαστε τόσο σίγουρος/σίγουροι ότι εκεί στα γρασίδια, παρά την παρουσία χιλιάδων ανθρώπων, θα γίνουν επεισόδια. Τόσο πολύ συνηθίσαμε στη βία και στον παραλογισμό.