Η Εθνική Ελλάδος έχασε χθες στη Τιφλίδα πολλά παραπάνω από μία πρόκριση σε τελική φάση του Euro. Το μεγαλύτερο λάθος που μπορούμε να κάνουμε όλοι είναι να ψάξουμε για δικαιολογίες.
Ο αποκλεισμός από τη Γεωργία αποτελεί μία τεράστια αποτυχία και έτσι πρέπει να αντιμετωπιστεί από όλους. Γιατί μόνο αν δούμε κατάφατσα το πρόβλημα και αναλύσουμε τα αίτια που μας οδήγησαν στον αποκλεισμό θα μπορέσουμε να πάμε παρακάτω και να σηκώσουμε κεφάλι.
Μπορεί κανείς – και δικαιολογημένα ως ένα σημείο – να πει πως σε ματς όπως το χθεσινό που τα πάντα κρίνονται σε ένα παιχνίδι, δεν υπάρχουν φαβορί και πως η τύχη μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο.
Σωστό ως έναν βαθμό.
Υπάρχει και ο αντίλογος που στα δικά μας μάτια είναι και πιο ορθολογικός που αναφέρει πως τέτοια παιχνίδια που ο αντίπαλος είναι κατώτερος σε πολλά στοιχεία από εσένα, δεν τα αφήνεις να φτάσει στη διαδικασία των πέναλτι. Και η Εθνική μας έκανε ακριβώς αυτό. Οδήγησε το παιχνίδι εκεί όπου η Γεωργία απέκτησε το απόλυτο πλεονέκτημα.
Η Ελλάδα χθες ήταν άτολμη, νευρική σε πολλά σημεία, είχε σε κακό βράδυ τους παίκτες που έπρεπε να βγουν μπροστά για να την «κουβαλήσουν», ενώ και από τον πάγκο ο Πογέτ δεν πήρε ποτέ ρίσκα, έπεσε στην «παγίδα» που έστησε ο Σανιόλ, δεν ανακάτεψε την τράπουλα (με την είσοδο δεύτερου επιθετικού ή την μετατόπηση του Μασούρα σε ρόλο πίσω από τον Ιωαννίδη) και δεν έβαλε σε κανένα σημείο του αγώνα πίεση στον αντίπαλο.
Το παιχνίδι κυλούσε στο ίδιο τέμπο, με μια Ελλάδα που είχε την κατοχή της μπάλας, δεν είχε όμως τον τρόπο να απειλήσει και όταν το έκανε αυτό από στημένη φάση σημάδεψε δοκάρι.
Για να φτάσουμε όμως εκεί, υπήρξαν άλλα επτά τουλάχιστον κόρνερ και πόσες ακόμα στημένες μπάλες που τις πετάξαμε στον κάλαθο των αχρήστων. Ακόμα και εκεί ο τρόπος που επιλέγαμε να φέρουμε την μπάλα στην αντίπαλη περιοχή ήταν λάθος, αφού ουδεμία φορά παίξαμε πχ με πάσα για να σπάσουμε την πολυπρόσωπη άμυνα των γηπεδούχων που έπαιζαν με τρεις στόπερ.
Φοβικοί από την αρχή μέχρι το τέλος.
Τα πέναλτι είναι μία άλλη ιστορία που φάνηκε και πως εκεί ήμασταν απροετοίμαστοι. Για παράδειγμα – χωρίς να ξέρουμε ποιος ήταν ο πέμπτος εκτελεστής – πέναλτι εκτέλεσαν οι Μπουχαλάκης και ο Μασούρας. Δύο παίκτες δηλαδή που συνολικά είχαν εκτελέσει ένα πέναλτι στην καριέρα τους. Σημειωτέον χωρίς να αποτελεί το παραπάνω σχόλιο μομφή σε αυτούς ήταν κι αυτοί που ευστόχησαν με τους Μπακασέτα και Γιακουμάκη να είναι οι μοιραίοι.
Η ιστορία έγραψε πως η Γεωργία θα πάει στη Γερμανία στην πρώτη φορά που θα συμμετάσχει στην ιστορία της σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης και πως η Ελλάδα θα δει κι αυτό το Euro από την τηλεόραση.
Το πλήγμα είναι μεγάλο. Όχι, τόσο γιατί μένουμε εκτός από μία ακόμα διοργάνωση και μεγαλώνει αυτή η μαύρη τρύπα, αλλά διότι χάσαμε μία δική μας ευκαιρία. Μία «χρυσή» ευκαιρία να τα αλλάξουμε όλα.
Γιατί και καλή ομάδα έχουμε και ρόστερ είχαμε και τις προϋποθέσεις. Τούτη την ώρα είναι μάταιο να μιλήσουμε για την επόμενη ημέρα. Αυτή είναι δουλειά άλλων. Το σίγουρο είναι πως όπως και χθες τονίζαμε στο σημείωμά μας χάσαμε ή χάσανε αυτή η φουρνιά παικτών (ίσως) μία από τις μεγαλύτερες ευκαιρίες της καριέρας τους.
Σίγουρα, η ζωή δεν τελειώνει σε μία αποτυχία, όπως και το ποδόσφαιρο. Ευκαιρίες θα υπάρξουν ξανά και μακάρι να τα καταφέρουμε στην επόμενη ευκαιρία μας, αλλά αυτή η αποτυχία δεν μακιγιάρεται…