Υπάρχει στη Θεσσαλονίκη μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα από καιρό, από την διάλυση της συναυλίας του Θανάση Παπακωνσταντίνου λόγω αναίτιας χρήσης δακρυγόνων συγκεκριμένα, πως στον φετινό εορτασμό του Πολυτεχνείου και στην αυριανή απογευματινή πορεία… «θα γίνουν επεισόδια».
Δεν ξέρω αν ευσταθεί όντως κάτι τέτοιο. Κι άλλες φορές υπήρξαν κινδυνολογίες και τελικά δεν έγινε το παραμικρό. Σίγουρα το κλίμα είναι τεταμένο με τόσα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα σε εξέλιξη αλλά όλοι οι συμμετέχοντες στην πορεία είναι έμπειροι από τέτοιες μεγάλες συγκεντρώσεις. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, πως πρόκειται για ακόμα έναν εορτασμό σε τεταμένο κλίμα (όπως πολλούς στο παρελθόν). Τι κάνεις εσύ σαν πρύτανης του πανεπιστημίου για να προστατέψεις ανθρώπους και εγκαταστάσεις; ΚΛΕΙΝΕΙΣ ΤΟ ΑΠΘ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ!
Ρίχνεις δηλαδή λάδι στη φωτιά! Λες ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να μπεις στο πανεπιστήμιο τέτοιες μέρες συμβολικές, επετειακές. Τέτοιες μέρες που ανήκουν σε όσους αγωνίστηκαν για την ελευθερία και σκοπό έχουν την διατήρηση της ιστορικής μνήμης. Τέτοιες μέρες που συνειδητοποιούμε το πραγματικό νόημα του ασύλου και υμνούμε την αντίσταση της νεολαίας και του φοιτητικού κινήματος. Δηλαδή πριν από 49 χρόνια οι φοιτητές κλείστηκαν μέσα στο πανεπιστήμιο και τώρα… κλείνονται απ’ έξω! Απίστευτο.
Και δεν αρκείσαι μόνον ως πρύτανης στο να κατεβάσεις προκλητικά τα ρολά στο ΑΠΘ. Όχι! Επιλέγεις να κατέβεις στην Αθήνα και να συναντήσεις τον πρωθυπουργό στο Μέγαρο Μαξίμου ώστε να τον ενημερώσεις «για την πορεία κατασκευής της περίφημης βιβλιοθήκης». Να τον ενημερώσεις για την αφορμή δηλαδή να γίνουν τόσα και τόσα ντροπιαστικά τους τελευταίους μήνες στο πανεπιστήμιο με αποτέλεσμα να ξυλοκοπηθούν φοιτητές, να πέσουν χημικά σε κλειστές αίθουσες, να αποσυντονιστεί όλη η λειτουργία του campus στα καλά καθούμενα.
Δηλαδή, εδώ που τα λέμε, καθόλου στα καλά καθούμενα δεν έγιναν όλα αυτά αλλά απολύτως μεθοδευμένα και σχεδιασμένα ώστε να αλλάξει η ατζέντα από την κυβέρνηση και να αρχίσουμε να συζητάμε για «την ασφάλεια», για την «φύλαξη» και για την επιβολή της πανεπιστημιακής αστυνομίας μέσα στο ΑΠΘ στο τέλος τέλος.
Μέχρι χθες θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ήταν δικαίωμα ενός φιλοκυβερνητικού πρύτανη να παίζει το επικοινωνιακό παιχνίδι του πρωθυπουργού. Να του δίνει «σωσίβια» κάθε φορά που ήταν επικοινωνιακά «πνιγμένος» προκαλώντας εκκενώσεις καταλήψεων και γκρεμίσματα στεκιών. Αρέσει στους συντηρητικούς ψηφοφόρους ο «πόλεμος στην αναρχία». Θέλουν «ησυχία, τάξη και ασφάλεια» στο πανεπιστήμιο κι ας μην ξέρουν το παραμικρό για το τί σημαίνει ελευθερία της νιότης, αμφισβήτηση, άσυλο. Φυσικά έκαναν μια τρύπα στο νερό οι θιασώτες των ΜΑΤ και των δακρυγόνων. Το μοντέλο επιβολής της πανεπιστημιακής αστυνομίας κρίθηκε στην πράξη και αποδοκιμάστηκε από την ευρεία πλειοψηφία του κόσμου και τρανή απόδειξη αποτελεί το γεγονός πως το νέο σώμα δεν έγινε στιγμή αποδεκτό και δεν εμφανίζεται πλέον πουθενά (αν υπάρχει ακόμα).
Αν λοιπόν, είχες μέχρι τώρα το δικαίωμα ως θεσμοθετημένος παράγοντας (από τους σημαντικότερους στην πόλη) να βάζεις τις δικές σου προτεραιότητες στη διοίκηση του ΑΠΘ και να εκτιμάς ότι η ανομία θα παταχθεί με κάποιες ένστολες περιπολίες, τουρνικέ και την κατεδάφιση μιας παράγκας, αυτό που κάνεις τώρα ξεφεύγει από κάθε έννοια συντηρητισμού. Το να κλείσεις το ΑΠΘ προκαλώντας τους φοιτητές και το να επαναφέρεις στην επικαιρότητα διά του ίδιου του πρωθυπουργού την αστεία συζήτηση περί βιβλιοθήκης (λες και δεν έχει ήδη βιβλιοθήκες και μάλιστα αφημένες στο έλεος της φθοράς το ΑΠΘ) είναι σχεδόν προβοκατόρικο. Με κλειστές τις σχολές και λουκέτα στις πόρτες και με προκλητική επαναφορά του χτισίματος (με την φύλαξη των ΜΑΤ) αυτής της περιβόητης βιβλιοθήκης στο στέκι του Βιολογικού, γίνεσαι κι εσύ ένας ακόμα παράγοντας ώστε να γίνει ακόμα πιο τεταμένο το κλίμα ενόψει της πορείας μέσα στην πόλη.
Ξέρουμε πλέον καλά γιατί συμπεριφέρεται έτσι ο κύριος Παπαϊωάννου. Ήδη η κάθοδος του στις εκλογές με το ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας συζητιέται έντονα. Λογικό είναι μέχρι στιγμής οι κυβερνητικοί πολιτευτές να τον «αγαπάνε». Στοχοποιεί τους φοιτητές, μιλάει για νόμους και τάξη, κλείνει τις σχολές κατά το δοκούν αφού μάλλον μπελάς είναι γι’ αυτόν η λειτουργία των σχολών. Τι θα γίνει, όμως, όταν και επίσημα θα θεωρείται υποψήφιος της Νέας Δημοκρατίας; Ελπίζουμε να μην τον θυμόμαστε μόνον για την επιλογή του να εμβολιαστεί μήνες νωρίτερα από την ηλικιακή του ομάδα με τη δικαιολογία πως «ήταν επικεφαλής του έργου ανίχνευσης του κορονοϊού στα λύματα της Θεσσαλονίκης». Ελπίζουμε κάποια στιγμή να κάνει και κάτι περισσότερο από το να διχάζει και να προκαλεί.
Ευχόμαστε μια ήσυχη πορεία με σύνεση και σωστή περιφρούρηση ώστε να μη γίνει το παραμικρό μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο αλλά και σε όλη τη Θεσσαλονίκη. Είναι κρίμα να αμαυρωθεί μια τόσο σημαντική μέρα που υμνεί την ίδια την ιδέα του πανεπιστημίου καθώς και τους διαρκείς αγώνες της νεολαίας απέναντι σε κάθε μορφή ανελευθερίας. Όσο για τους κατέχοντες υψηλών θέσεων στο ΑΠΘ, ας συναισθανθούν το μέγεθος των ευθυνών τους και ας θυμηθούν τη στάση πολλών προκατόχων τους.