Σήμερα, 17 Μαΐου, είναι Παγκόσμια Ημέρα κατά της ομοφοβίας, της τρανσοφοβίας και της αμφιφοβίας. Το πληκτρολογώ στο word και μου βγάζει όλες τις λέξεις «με κόκκινο». Δεν υπάρχουν καν ως έννοιες στους αυτόματους διορθωτές.
Κι όμως, όλοι αυτοί που εκφράζουν αυτές τις φοβίες υπάρχουν και κυριαρχούν στην ελληνική κοινωνία εν έτει 2022, όπως υπάρχουν και κρύβονται, μειονεκτούν, υφίστανται χλευασμό και επιθέσεις όλοι οι άνθρωποι που σήμερα νιώθουν και είναι λεσβίες, γκέι, τρανσέξουαλ, μπαϊσέξουαλ, διεμφυλικοί και πάει λέγοντας (στο μεταξύ αρχίζουν πάλι τα κοκκινάδια στον κορέκτορα και οι προτάσεις διόρθωσης: αντί για διεμφυλικός, να βάλω «μετεμφυλιακός»! Παράνοια).
Είμαστε μια κοινωνία που θέλει «ενημέρωση λογισμικού», περίπου σαν τον διορθωτή κειμένων στον υπολογιστή μας. Μάς προγραμμάτισαν σε παλαιότερες εποχές αλλά οι καιροί αλλάζουν γιατί οι κοινωνίες δεν είναι στατικές, είναι δυναμικές και οι ανθρώπινες μονάδες που τις αποτελούν, «μεταμορφώνονται», αλλάζουν απόψεις, νοοτροπίες, προσαρμόζονται, διεκδικούν πράγματα αδιανόητα για τους προηγούμενους και εν τέλει: ΖΟΥΝ!
Ήρθε, λοιπόν, η ώρα η κοινωνία να δεχτεί την LGBTQ+ κοινότητα… «όπως αυτή θέλει να είναι». Με ροζ φουστάνια και έντονο βάψιμο. Στο δρόμο δυο – δυο τα αγόρια ή τα κορίτσια πιασμένα αγκαλιά. Στα δημαρχεία να ενώνουν τις ζωές τους και την αγάπη τους. Να μεγαλώνουν τα δικά τους παιδιά ή όσα απροστάτευτα τους αναθέτει η ελληνική κοινωνία. Ήρθε η ώρα να το δεχτούμε και να το επικροτήσουμε γιατί, ακόμα κι αν νομίζουμε πως είναι στο χέρι μας να μην το επιτρέψουμε ή να το απαγορεύσουμε, η αλήθεια είναι πως ποτέ κανένας από όλους αυτούς τους γενναίους ανθρώπους δε θα μάς ζητήσει την άδεια, ούτε η ίδια η ζωή θα μάς δώσει λογαριασμό για το ποια συναισθήματα, ποια ερωτικά σκιρτήματα και ποια σεξουαλικά ένστικτα θα ενεργοποιήσει στις ψυχές και τα σώματα των ανθρώπων.
Ήρθε η ώρα η ελληνική κοινωνία να αγκαλιάσει την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα γιατί είναι «σάρκα από τη σάρκα της». Τα παιδιά αυτής της κοινωνίας είναι. Τα παιδιά μας. Κι αφού μάς αρέσει η φράση «φυσιολογικό» και «κανονικό», τότε θα έπρεπε να ξέρουμε πως οτιδήποτε συμβαίνει στη φύση είναι κανονικό, είναι φυσιολογικό.
Μετά από δύο χρόνια όπου αναμετρηθήκαμε με όλες τις βεβαιότητές μας, νομίζω είναι αστείο να θεωρούμε ότι μπορεί να περισσέψει έστω και ένας μέσα στην κοινωνία μας. Εκτιμώντας την επαφή, την αγάπη, την αλληλεγγύη την οποία στερηθήκαμε όλο αυτό το διάστημα, ήρθε η ώρα να αναδείξουμε την μοναδική ανθρώπινη αξία: ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Ελευθερία στις απόψεις και στις επιλογές τις ερωτικές, τις πολιτικές, τις επαγγελματικές.
Σκέφτομαι πόσο πολύ έχει αλλάξει η ελληνική κοινωνία τα τελευταία 70 χρόνια μετά τον πόλεμο. Κάποτε γελούσαμε με τον Βουτσά ως αράπη και με τα τραγούδια του Ζαμπέτα. Γελούσαμε με τον Σταύρο Παράβα (έναν αριστερό ηθοποιό) στο ρόλο του γκέι, γελούσαμε με τον Ψάλτη και τον Σεφερλή όταν ρεζίλευαν στις επιθεωρήσεις τους ανθρώπους υπέρβαρους ή γυναίκες ξανθιές, άντρες νάνους και ομοφυλόφιλους. Αλλά αυτά τελείωσαν. Συνέβαιναν τότε. Δεν έπρεπε αλλά συνέβαιναν γιατί δεν υπήρχε η συλλογική Παιδεία που γεννά τον προβληματισμό, την αμφισβήτηση και την ανάγκη να αλλάξουν. Τώρα, όμως, η συλλογική ενσυναίσθηση που δημιούργησε η ΠΑΙΔΕΙΑ (κοινωνική και εκπαιδευτική) των τελευταίων δεκαετιών, υπάρχει και θα πάρει την πρωτοβουλία.
Συχνά ακούω το τραγούδι του Χρήστου Νικολόπουλου με τη φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη που λέει: «Υπάρχω, κι όσο υπάρχεις θα υπάρχω, σκλάβα τη ζωή σου θα ‘χω κι ας βαδίζουμε σε δρόμους χωριστούς…» Τι ντροπή, τι σεξισμός, τι πατριαρχική επιβολή του άνδρα πάνω στη γυναίκα! Κι όμως, το ακούσαμε κι ακόμα το ακούμε γιατί «έτσι ήταν οι εποχές». «Είμαι της ζωής σου ο ένας, δε με σβήνει κανένας, κι αν με άλλους γυρνάς κι ώρες ώρες γελάς, καταβάθος πονάς γιατί σκέφτεσαι εμένα. Είμαι και αρχή και φινάλε και στη σκέψη σου βάλε πως αν κάνεις δεσμό μέσ σε λίγο καιρό θα χωρίσεις γιατί θα υπάρχω εγώ…» ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ. Και το πιο απίστευτο είναι ότι αυτό το τραγούδι το έγραψε ο σπουδαίος στιχουργός Πυθαγόρας. Ο ίδιος που έγραψε το «Τούρκος εγώ κι εσύ Ρωμιός κι εγώ λαός και εσύ λαός, εσύ Χριστό κι εγώ Αλλάχ όμως κι οι δυο μας αχ και βαχ…».
Ο Πυθαγόρας είναι η ίδια η ελληνική κοινωνία. Είμαι εγώ και είστε κι εσείς. Ικανοί την ίδια ώρα που διατρανώνουμε ένα πατριαρχικό στερεότυπο με το χειρότερο τρόπο να εμπνευστούμε μια ιδέα που γίνεται στίχος για να ενώσει λαούς και κουλτούρες. Ικανοί για το καλύτερο και για το χειρότερο.
Ο Πυθαγόρας αν ζούσε στο σήμερα δε θα έγραφε το «Υπάρχω». Έτσι του έμαθαν τότε. Το θεώρησε «φυσιολογικό» και να σκεφτείτε πως έγραψε συνολικά 800 πανέμορφα τραγούδια. Ας μάθουμε στα σημερινά παιδιά να ζουν έξω από στερεότυπα, πουριτανικές θρησκευτικές πεποιθήσεις, αγκυλώσεις. Ας μάθουμε στα παιδιά μας ότι οι δύο υπέρτατες αξίες της ζωής είναι η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και η ΑΓΑΠΗ.
Το πληκτρολόγιο έχει ένα απίστευτο σύμβολο. Είναι το «παπάκι». Το βάζω συχνά αναφερόμενος σε όλ@ τους ανθρώπους τους «διαφορετικούς». Προσωπικά τους σέβομαι και τους θαυμάζω. Μακάρι να μπορούσα να κάνω την επανάστασή τους. Να πάω κόντρα σε όλα τα βαθιά ριζωμένα στερεότυπα αυτής της κοινωνίας και να επιβάλλω την διαφορετικότητά μου. Και σκεφτείτε ότι δεν εννοώ την σεξουαλική μου διαφορετικότητα γιατί σε αυτό είμαι «με τους πολλούς». Δυστυχώς, ως άνθρωπος αυτής της κοινωνίας δεν έχω καταφέρει να διεκδικήσω την διαφορετικότητά μου ούτε καν σε πολύ απλά πράγματα όπως το να μην καπνίζει ο διπλανός μου μέσα σε ένα μπαρ, να μην βρίζει ο συνοπαδός μου μέσα σε μια κερκίδα, να μην προσβάλλει τη γυναίκα του ο γείτονάς μου ή να μην προσβάλλει εμένα το αφεντικό μου. Για τις μικρές επαναστάσεις που όλοι ονειρευόμαστε κάποια στιγμή να κάνουμε, ας εμπνευστούμε από αυτά τα γενναία, τα διεκδικητικά, τα «διαφορετικά» παιδιά μας. Κι ας μην ξεχνάμε: Χρέος του ανθρώπου είναι μόνον η ΑΓΑΠΗ. Μόνον!