Θέλει μεγάλη προσπάθεια για να στρέψεις ως εξουσία όλους τους καλλιτέχνες εναντίον σου. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη το έχει καταφέρει με μια κλιμακούμενη απαξίωση των ανθρώπων των Τεχνών από τη μέρα που εκλέχτηκε, το καλοκαίρι του 2019. Είναι τόσο μεγάλο πια το κύμα αντιδράσεων που αναρωτιόμαστε: Έχει μείνει και κανένας καλλιτέχνης που να στηρίζει αυτήν την κυβέρνηση;
Τελευταίο «ανδραγάθημα», με υπογραφή Αικατερίνης Σακελλαροπούλου, είναι το προεδρικό διάταγμα που εξισώνει τα πτυχία των ανώτατων δραματικών σχολών θεάτρου και χορού με απολυτήρια Λυκείου, μια πολιτική απόφαση που στερείται κάθε λογικής καθώς, έτσι κι αλλιώς, για να φοιτήσει κάποιος σε μια δραματική σχολή… απαιτείται να έχει απολυτήριο Λυκείου!
Σαν να προσπαθούν να μας πείσουν, λοιπόν, οι φωστήρες των υπουργείων Παιδείας και Πολιτισμού πως μέσα στα τέσσερα χρόνια σπουδών με πολύωρες καθημερινές πρόβες, εργασίες, εξετάσεις, παρουσίαση διπλωματικών παραστάσεων, ένας καλλιτέχνης «βγαίνει» ακριβώς αυτό που ήταν όταν μπήκε. Τίποτα περισσότερο. Τίποτα «ανώτερο».
Το γεγονός καθίσταται ακόμα πιο γελοίο αν αναλογιστούμε πόσα «πτυχία» αναβάθμισε αυτή η κυβέρνηση επί των ημερών της. Να μιλήσουμε για Κολλέγια με εξ αποστάσεως φοίτηση; Να θυμηθούμε τα διετούς εκπαίδευσης ΙΙΕΚ; Επί τρία χρόνια προσπαθεί να εξισώσει ιδιωτικές σπουδές με πτυχία πανεπιστημίων αβαντάροντας επιχειρηματίες της εκπαίδευσης και στρέφοντας σε αυτήν τους πελάτες σπουδαστές αλλά στην περίπτωση των ηθοποιών, σκέφτηκε πως οφείλει να ξεκαθαρίσει με προεδρικό διάταγμα ότι το δικό τους πτυχίο δεν αποτελεί κανένα εκπαιδευτικό επίτευγμα και αξίζει ακριβώς όσο και το πτυχίο που έτσι κι αλλιώς είχαν πριν φοιτήσουν.
Γιατί το κάνει, άραγε, αυτό η κυβέρνηση Μητσοτάκη; Είναι τόσο μεγάλο το μένος της για τους ανθρώπους των Τεχνών; Έχει καταλάβει πως είναι σχεδόν οι μόνοι που «μιλάνε» και που μπήκαν μπροστά στην περίοδο της πανδημίας ή στην εποχή του metoo; Είναι, ίσως, απλώς ένα χάσμα «ψυχικό» μεταξύ της δικής της συντηρητικής ματιάς σε σχέση με το «προοδευτικό» πνεύμα των καλλιτεχνών; Ο ιστορικός του μέλλοντος θα έχει πολλή δουλειά να κάνει για να βγάλουμε κάποτε μια άκρη.
Θλιβερή λεπτομέρεια στην ιστορία με την απαξίωση των πτυχίων των αποφοίτων δραματικών σχολών η «άχαρη» θέση της προέδρου της Δημοκρατίας. Η Αικατερίνη Σακελλαροπούλου, δυστυχώς, αποδεικνύεται ότι αποτελεί μια τυπική θεσμική οντότητα χωρίς κανέναν ρόλο και ουσία σε όσα συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία. Η υπογραφή άνευ αντίρρησης αυτού του διατάγματος σε συνδυασμό με την δημόσια παραδοχή της ότι «αυτή απλώς υπέγραψε και δε φέρει ευθύνη, ούτε μπορούσε να αλλάξει κάτι», αποτελεί πλήγμα στο κύρος της, ειδικά αν σκεφτεί κανείς την κριτική που της ασκήθηκε για τις φωτογραφίες της στο φράγμα του Έβρου, την αποφυγή βράβευσης του Ιάσονα Αποστολόπουλου (επειδή το θέλησε ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος), την αιγίδα της Προεδρίας στο επαίσχυντο συνέδριο Γονιμότητας, την βράβευση του Νίκου Ευαγγελάτου, ακόμα και την έμμεση παρέμβασή της στην υπόθεση Λιγνάδη.
Η προσπάθεια υποτίμησης των καλλιτεχνών φαίνεται πως γύρισε μπούμερανγκ σε όσους την μεθόδευσαν. Κυβερνητικοί παράγοντες και η κυρία Σακελλαροπούλου βρίσκονται στο μέσο ενός κύματος αντιδράσεων μέσα σε θεατρικές αίθουσες αλλά και στους δρόμους. Το κοινό κατάλαβε και στηρίζει τους ανθρώπους των Τεχνών. Το φανερώνει αυτό το παρατεταμένο χειροκρότημα μετά από κάθε ανάγνωση των ανακοινώσεων των ηθοποιών στο τέλος των παραστάσεων. Αυτό που μένει τώρα, είναι η αναδίπλωση της κυβέρνησης και η δημιουργία ενός πλαισίου που θα βάζει σε σειρά τα είδη καλλιτεχνικών σπουδών ξεκαθαρίζοντας την αξία τους. Για να μην τρελαθούμε εντελώς με τόσους «άριστους» που κουνάνε το δάχτυλο πάνω σε υπουργικούς θώκους.