Πόνος, δυστυχία και χιλιάδες χαμένες ζωές ο καταστροφικός απολογισμός του φονικού σεισμού που έλαβε χώρα τα ξημερώματα της Δευτέρας στην Τουρκία και στη Συρία, πολλές εικόνες απόγνωσής μεταδίδονται μέσα από τα χαλάσματα την ώρα που τα διασωστικά συνεργεία παλεύουν ενάντια στον χρόνο για να σώσουν έστω κι έναν άνθρωπο.
Πολίτες και κράτη εκφράζουν την θλίψη και τα συλλυπητήρια τους μέσω των κοινωνικών δικτύων και ετοιμάζονται να συνδράμουν με όποιο τρόπο μπορούν, παντού ανακοινώνονται συγκεντρώσεις ανθρωπιστικής βοήθειας, χρήματα, τρόφιμα, ρούχα, νερό γιατί στα θύματα δεν έμεινε τίποτα.
Τα έχασαν όλα και δεν προσπαθώ να δραματοποιήσω κι άλλο την κατάσταση, μια φυσική καταστροφή τέτοιου μεγέθους σου παίρνει όλα σου τα υπάρχοντα κι όχι μόνο, αφαίρεσε τόσες ζωές, κάποιος έχασε τα παιδιά του, κάποιος τους γονείς του, κάποιος άλλος τη δική του ζωή.
Αξίζει να θυμηθούμε και κάποιες εγχώριες πρόσφατες καταστροφές, η φωτιά στο Μάτι, ο σεισμός στην Κρήτη και η πλημμύρα στην Μάνδρα όλες στην Ελλάδα κι μόνο μέσα σε πέντε χρόνια γιατί κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τη Μητέρα Φύση, ειδικά όταν εκείνη μας δείχνει το άσχημo πρόσωπο της.
Όμως όλες αυτές οι καταστροφές έχουν μια κοινή συνιστώσα, ξυπνάει κάτι μεγαλύτερο κι πιο σημαντικό από όλα τα συναισθήματα μας, την ανθρωπιά μας. Όλοι σπεύδουν να βοηθήσουν, όλοι στεναχωριούνται και μέσα από όλη αυτήν την οδύνη θυμόμαστε την προσφορά και την αλληλεγγύη.
Η χαμένη αξία της ανθρωπιάς αναδύεται μέσα από τις στάχτες της καμένης γης που έχει μείνει πίσω, τέτοια καταστροφή λυγίζει ακόμη και την πιο κρύα καρδιά. Παρακολουθώντας τις εικόνες που μεταδίδονται από τα ΜΜΕ κόβεται η αναπνοή μου κι όμως κάτω από τα χαλάσματα εντοπίζεται ένα άτομο και όλοι τρέχουν να το σώσουν και μόλις εμφανίζεται πάνω στο φορείο, βρώμικο, ταλαιπωρημένο και χτυπημένο όλοι ξεσπούν σε κλάματα και χειροκροτήματα και η ελπίδα αναζωπυρώνεται.
Εθελοντικές ομάδες προετοιμάζονται για να φτάσουν στην Τουρκία, ξαφνικά όλοι οι κρατικοί μηχανισμοί παραπέμπονται και γίνεται ευκολότερο να βοηθήσεις, με ένα οικονομικό ποσό, μια σακούλα τρόφιμα, ρούχα και κουβέρτες που δεν χρησιμοποιείς πλέον.
Κι μένω εγώ μετά να αναρωτιέμαι γιατί αυτό το φαινόμενο πρέπει να συμβαίνει μόνο σε περιπτώσεις έκτακτων αναγκών; Γιατί να μην δείχνουμε τον ίδιο ζήλο όταν συναντάμε έναν άνθρωπο που έχει ανάγκη; Ίσως επειδή δεν ξέρουμε αν είναι ανήκει όντως σε ευπαθή ομάδα και δεν παριστάνει τον ζητιάνο ή τον άστεγο, το δέχομαι.
Όμως υπάρχουν αρμόδιες υπηρεσίες που μπορούμε να απευθυνθούμε για να στηρίξουμε ανάλογες προσπάθειες για άτομα που πραγματικά έχουν ανάγκη, που μπήκαν στο περιθώριο λόγω δυσχερειών στις ζωές τους.
Θαυμάζω τους ανθρώπους που παλεύουν να φέρουν ένα καλύτερο αύριο και για τους ίδιους αλλά και για τους γύρω τους, έχουν καθαρό βλέμμα και γεμάτη την καρδιά. Γιατί το μεγαλύτερο όπλο μας είναι η ανθρωπιά μας, η αγάπη για τον διπλανό μας.
Αυτή η ανθρωποφαγία που επικρατεί είναι απαραίτητο να σταματήσει, αρνητικά σχόλια ακόμη και για τον θάνατο, τον βιασμό και στην εν λόγω περίπτωση της εθνικότητας και της θρησκείας. Οι τεκτονικές πλάκες όπως είδαμε όλοι δεν γνωρίζουν σύνορα. Άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, το σπίτι τους, τα υπάρχοντα τους, αυτά για τα οποία παλεύουμε όλοι καθημερινά, κανείς δεν ξέρει το μέλλον.
Στην κυριολεξία τους έπιασε στον ύπνο αυτήν την φορά, η επόμενη παραμένει μυστήριο, μπορεί να αργήσει, μπορεί να γίνει δίπλα μας κι αύριο να είμαστε εμείς το πρώτο θέμα στις τηλεοπτικές εκπομπές. Δεν αναφέρομαι μόνο στις φυσικές καταστροφές, οι δυσκολίες της ζωής είναι μέρος της πραγματικότητας μας. Ο καθένας από εμάς μπορεί να χάσει το σπίτι του, το αμάξι του ή ακόμη χειρότερα κάποιον κοντινό του.
Γιατί πρέπει να δείχνουμε το πραγματικό μας πρόσωπο μόνο στις καταστροφές κι όχι κάθε μέρα; Είναι τόσο εύκολο, με μικρές καθημερινές πράξεις αλλάζει το μέλλον κι εμείς γινόμαστε μέρος ενός μεγαλύτερου θεωρήματος. Μόνο ενωμένοι έχουμε τη δυνατότητα να βελτιώσουμε την κοινωνία μας, να γίνουμε λίγο καλύτεροι από ότι ήμασταν χθες, να αφήσουμε την καρδιά μας να γεμίσει βλέποντας ένα απλό χαμόγελο από το άτομο που βοηθήσαμε. Είναι ένα συναίσθημα απερίγραπτης χαράς να συνεισφέρεις, έστω κάτι ελάχιστο, ένας φόρος τιμής ανεκτίμητης αξίας.
Είναι όπως τα λέει ένας γνωστός Ινδός λογοτέχνης «με τη δύναμη της θέλησης ο άνθρωπος αλλάζει τον εαυτό του. Με τη δύναμη της αγάπης αλλάζει τους άλλους. Με τη δύναμη της σκέψης αλλάζει τον κόσμο» κι όταν η αγάπη συνδυάζεται με την προσφορά τότε γεννιέται ένα θαύμα.