Ο Ταλάλ Ντερκί («Πατέρες και Γιοι» που έφτασε μέχρι την υποψηφιότητα για το OSCAR Ντοκιμαντέρ) επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, μετά την πρεμιέρα της ταινίας του, «Κάτω από τον Ουρανό της Δαμασκού» στο Βερολίνο πριν λίγες ημέρες.
Μαζί του τη σκηνοθεσία υπογράφουν η σύζυγός του Χέμπα Χαλέλ (εξόριστοι κι οι δύο) και ο Αλί Γουαζί (που ανέλαβε το δύσκολο έργο της κινηματογράφησης).
Μία συμπαραγωγή Δανίας, Γερμανίας, ΗΠΑ και Συρίας που τελικά κέρδισε τον Χρυσό Αλέξανδρο και μαζί το εισιτήριο για τα επόμενα OSCAR.
Αξίζει να σημειωθεί πως ο Ντερκί σπούδασε κινηματογράφο στην Αθήνα. Αγαπάει την πατρίδα μας και ήταν παρόντας σε μία συγκινητική συζήτηση μετά το τέλος της προβολής στο κατάμεστο Ολύμπιον. Η νέα του ταινία τεκμηρίωσης ακολουθεί τη διαδρομή μίας ομάδας γυναικών που συλλέγουν μαρτυρίες από συμπατριώτισσές τους, προκειμένου να δημιουργήσουν ένα θεατρικό. Στο σκηνικό που αναπτύσσεται στην οθόνη κυριαρχούν τα συντρίμμια και η διαφθορά. Ο φόβος κυριαρχεί. Ένας ανδροκρατούμενος κόσμος που εξουσιάζει τις ζωές των άλλων. Χαρακτηριστικά αναφέρεται πως μόλις το 25% είναι πλέον άνδρες στον γενικό πληθυσμό κι όμως καταφέρνουν να χειραγωγούν τους πάντες.
Μέσα από αυτήν την ακτιβιστική προσπάθεια οι «γυναίκες ανοίγουν το στόμα τους σε μία χώρα που δεν έχουν φωνή». Υπάρχει ένας ενθουσιασμός. Αναζητούν τον δρόμο προς τη δικαιοσύνη, ωστόσο τις περισσότερες φορές αυτός μοιάζει πολύ μακρινός, αν όχι ουτοπικός. Απειλές, εκβιασμοί, ξυλοδαρμοί, σεξουαλική κακοποίηση. Διαδοχικές παραβιάσεις των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τα τραύματα που μένουν ανεξίτηλα, η ποικιλότροπη βία τις έχει στιγματίσει. Όταν κάποιες οδηγούνται σε ψυχιατρική κλινική εκεί νιώθουν ακόμα χειρότερα και θεωρούν πως είναι καλύτερα στη φυλακή από την κλινική. Δημιουργούνται δρόμοι που χωρίζουν αντί να ενώνουν τους ανθρώπους.
Η Τέχνη έρχεται ως ένας νέος κόσμος ελπίδας και αντίστασης. Εκεί όμως που σκάνε τα πρώτα χαμόγελα, μία παραίτηση έρχεται να ταράξει τα νερά και να κλονίσει τις σχέσεις. Τι έχει συμβεί; Άραγε ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται και το μαύρο κυκλώνει τις ζωές τους; Ο Ντερκί δημιουργεί έναν ύμνο στην ελευθερία και δείχνει έναν δρόμο γεμάτο πόνο, καταπίεση και συνεχείς θυσίες. Το εγχείρημά του αποκτά μεγαλύτερη αξία, αν αναλογιστεί κανείς την απόσταση από την πράξη δημιουργίας, καθώς έχει εξοριστεί από το καθεστώς Άσαντ. Δίκαια ο μεγάλος νικητής του διεθνούς διαγωνιστικού, με την ευχή να έχει ανάλογη πορεία στα Φεστιβάλ που θα ταξιδέψει το προσεχές διάστημα.
