«Ένιωθα σαν μελλοθάνατη – Θέλω να στηρίξω όσους νόσησαν ή έχασαν δικούς τους ανθρώπους»
Η Θεσσαλονικιά που ήταν το πρώτο καταγεγραμμένο κρούσμα κορονοϊού στην Ελλάδα μιλά στο TheOpinion για τις δύσκολες ημέρες στο νοσοκομείο, τον φόβο, τις κατάρες, αλλά και το σωματείο που ίδρυσε
Άρης Κουτσιούκης
Η Δήμητρα Βουλγαρίδου, η γυναίκα από τη Θεσσαλονίκη η οποία έγινε γνωστή ως το κρούσμα «μηδέν» στη χώρα μας, όταν πρώτη διαγνώστηκε θετική στον κορονοϊό, δημιούργησε ένα σωματείο, με στόχο, όπως λέει στο TheOpinion, τη στήριξη ανθρώπων που νόσησαν ή έχασαν συγγενείς και φίλους.
Βίωσε και η ίδια με σκληρό τρόπο το στίγμα που ακολουθούσε όσους νόσησαν στην αρχή της πανδημίας και μίλησε στο TheOpinion για τις δυσκολίες που πέρασε και την οδήγησαν στη δημιουργία του «Ξανά Μαζί».
«Ακόμα και τώρα θυμάμαι τη στιγμή που μπήκε ο γιατρός μέσα στο δωμάτιο και μου ανακοίνωσε ότι είμαι το πρώτο κρούσμα κορονοϊού στην Ελλάδα, κάτι για το οποίο και εκείνοι δεν ήξεραν τι είναι» μας λέει και θυμάται τις δύσκολες στιγμές στον θάλαμο αρνητικής πίεσης του νοσοκομείου, όπου βρισκόταν η ίδια, αλλά και ο 9χρονος γιος της.
Ο φόβος για το άγνωστο ήταν μεγάλος. «Ένιωθα σαν μελλοθάνατη, νόμιζα ότι κάθε μέρα που περνάει δεν ήξερα αν την επομένη θα ζω, γιατί παράλληλα είχε πεθάνει κι ένας άνθρωπος που νοσηλευόταν και είχε μπει στο ΑΧΕΠΑ λίγες μέρες μετά από μένα» αναφέρει χαρακτηριστικά.
Από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκε στο στόχαστρο σκληρών διαδικτυακών επιθέσεων.
«Δεχόμουν και μηνύματα στο κινητό, στα social media, να πεθάνω, εγώ και το παιδί μου και όλα τα σχετικά. Τώρα πια είναι πολύ εύκολο μέσα από ένα Facebook ή ένα Instagram να βγεις και να πεις κάτι, γιατί είσαι κρυμμένος πίσω από αυτό» λέει η κ. Βουλγαρίδου.
Όσα έζησε την οδήγησαν στην απόφαση να δημιουργήσει ένα σωματείο, με σκοπό να βοηθήσει εκείνους που νόσησαν, αλλά και όσους έχασαν συγγενείς και φίλους και δυσκολεύτηκαν να το διαχειριστούν, καθώς κάποιοι ακόμη έχουν «ανοιχτές πληγές».
«Το σωματείο απευθύνεται σε ανθρώπους οι οποίοι μετά την πανδημία έχασαν συγγενείς και φίλους, που δεν τους χαιρετήσαμε ποτέ, λόγω των μέτρων που ίσχυαν το πρώτο διάστημα και αποκτήσανε φοβίες» δηλώνει. Μάλιστα δεν κρύβει ότι αναζήτησε και η ίδια στήριξη από ειδικούς. «Αρκετό καιρό μετά και εγώ και σε σχέση με το παιδί μου, πήγα ζήτησα συμβουλή και από παιδοψυχολόγο και από ψυχολόγο, γιατί δεν ήξερα πως να το χειριστώ όλο αυτό, ήταν πολύ δύσκολο γιατί δεν περίμενα ποτέ ότι η κοινωνία μας θα είναι τόσο ανθρωποφαγική» λέει με παράπονο.
Μοναδικό κίνητρό της ήταν να μετατρέψει τα βιώματά της σε κάτι θετικό. Να βοηθήσει να νικηθεί ο κοινωνικός ρατσισμός και το στίγμα και να δώσει διέξοδο σε συνανθρώπους της που δυσκολεύονται.