Ένα υπέροχο και πλήρες διήμερο τέχνης μας χάρισε η Λογοτεχνική σκηνή που διοργανώθηκε ενδέκατη φορά.
Για δύο απογεύματα με φόντο το αστικό τοπίο των πολυκατοικιών του Φαλήρου, στο Θέατρο Άνετον σχεδόν τριάντα συγγραφείς, στην πλειοψηφία τους νέοι, παρουσίασαν κυρίως αδημοσίευτα έργα από το υλικό τους.
Γνωστοί λογοτέχνες με διαρκή παρουσία στα πράγματα τούς προλόγισαν με συντομία. Κάποιους τους γνωρίζαμε, κάποιους τους αγαπάμε λίγο παραπάνω, κάποιους τους ανακαλύψαμε για πρώτη φορά και όλα αυτά χάρη στην υπέροχη φιλοξενία του Εντευκτηρίου που αποτελεί έντυπο χώρο πνευματικής συνάντησης και συμπόρευσης από το 1987 – πόσο δύσκολη αυτή η επιβίωση σε μια εποχή ψηφιακής κυριαρχίας κι εν μέσω μακροχρόνιας οικονομικής κρίσης.
Το λογοτεχνικό περιοδικό Εντευκτήριο με επικεφαλής τον κ. Κορδομενίδη έχοντας κάνει πολλά αφιερώματα για τους μεγάλους μας λογοτέχνες όπως τον Ελύτη, τον Αναγνωστάκη, τον Κακναβάτο, τον Ασλάνογλου και άλλους, κι έχοντας τακτικούς συνεργάτες πολλούς από τα γνωστότερα ονόματα όπως τον Μέσκο, τον Μαρωνίτη, τον Χιόνη, τον Χριστιανόπουλο, αφήνει χώρο για όλες τις εικαστικές τέχνες και αγκαλιάζει πολλούς νέους δημιουργούς.
Με την όμορφη αυτή πρωτοβουλία της Λογοτεχνικής Σκηνής το περιοδικό Εντευκτήριο έγινε και φυσικός «τόπος» ελευθερίας έκφρασης και μοιρασιάς. Ο θεσμός της Λογοτεχνικής Σκηνής λειτουργεί από το 2012 ξεκινώντας το ταξίδι από το «Παρά θίν’ αλός» του δήμου Καλαμαριάς και μέχρι σήμερα σε αυτόνομο πλαίσιο, δίνει βήμα κι ευκαιρία έπειτα από την ατομική διαδικασία της δημιουργίας, η έμπνευση και το όραμα κάποιων ανθρώπων να επι- κοινωνηθεί δια ζώσης. Άνθρωποι – και όχι υπεράνθρωποι – οι λογοτέχνες «εκτίθενται» διπλά, μία με τα γραφόμενά τους μία και ως αναγνώστες αυτών. Άλλοτε συνεσταλμένοι και σεμνοί, άλλοτε ορμητικοί και θυελλώδεις, σύγχρονοι δημιουργοί σε μια εποχή πιο ανόητη από ποτέ, πολωμένη μακριά από κεκτημένα ιδεώδη και ιδανικά, αρρωστημένη κι άρρωστη με βαριά καπιταλιστικά συμπτώματα, κάποιοι ονειροπόλοι λοιπόν θέλουν να συμμετέχουν στην πνευματική ανάρρωσή της με φάρμακο το μελάνι και το χαρτί.
Την επιμέλεια φέτος για πρώτη φορά ο κ. Κορδομενίδης την ανέθεσε σε δύο «άσχετους» όπως μου είπε με ένα γλυκό μειδίαμα ο κ. Τέλλος Φίλης, στον ίδιο και τον Άκη Παραφέλα, οι οποίοι βεβαίως μόνο άσχετοι δεν είναι. Βασικός στόχος του φετινού ανταμώματος ήταν ένα ευρύ καλλιτεχνικό άνοιγμα. Έτσι όπως το βιώσαμε στην ουσία καταργήθηκαν τα όρια ανάμεσα στη μουσική, την ανάγνωση, την περφόρμανς, την κίνηση, την θεατρικότητα και την χορογραφία. Καταργήθηκαν και τα φυσικά όρια με ανταποκρίσεις από εξωτερικό και μεταφράσεις. Υπερέβησαν οι συντελεστές ακόμη και τα όρια αυτών καθ΄ αυτών των δημιουργών, συντάσσοντας εργαστήρια γραφής σε συνεργασία με το ΚΕΘΕΑ και δίνοντας τον χώρο σε νέους να εισπράξουν το πρώτο τους χειροκρότημα επί σκηνής, όπως συνέβη με τους φιλοξενούμενους φοιτητές του Κρατικού Θεάτρου που μας παρουσίασαν την δική τους «Guernica».
Με πολλή ενέργεια και οργάνωση παρά τον εν γένει αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα του ο πλουραλισμός του διημέρου, μια συγχώρηση ετερόκλητων καταβολών σαν ρέων ποταμός από ανάσες, λέξεις και εικόνες άφησε στα χέρια μας ποίηση και μουσική και με αυτές πλύναμε τα μάτια και τα πρόσωπά μας από την ασχήμια των καιρών. Γλυπτά χέρια σε αερικά σώματα λεπτών ψυχών στο ημίφως παρουσίασαν έναν κόσμο τόσο υπαρκτό όσο και ανύπαρκτο όπως θα δείτε σε επιλεγμένο φωτογραφικό αφιέρωμα.
Πολλά όμορφα ειπώθηκαν. Θα ήθελα να κλείσω με έναν στίχο μια ψυχής από το ΚΕΘΕΑ.
«Δεν θέλω να αφήσω τίποτα στην τύχη μου».
Αυτή η μικρή πρόταση, περικλείει όλο το σθένος της αντίστασης που πιστεύω πως πρέπει μέσα μας να διατηρούμε. Γιατί κάθε τι που κάνουμε είναι μια πράξη αντίστασης, μια πράξη ερωτική με την έννοια που προσέδιδε ο Μάνος Χατζηδάκις στον έρωτα. Αυτήν της υπαρξιακής τοποθέτησης απέναντι στην εφήμερη ζωή.
Αξίζει να ανατρέξετε στην σελίδα της Λογοτεχνικής Σκηνής για όλες τις πληροφορίες των συμμετεχόντων.
Δείτε το φωτορεπορτάζ του TheOpinion