«Βουλιάζουμε, δεν αλλάζουμε». Αυτός ήταν ο κεντρικός τίτλος στο Βήμα της Κυριακής. Περιγράφει με μόλις τρεις λέξεις την επικράτηση μίας νέας ηγεμονίας με νεοφιλελεύθερους όρους κι άνοιγμα σε όλο το φάσμα από το κέντρο, με μία λογική «alternative right».
Ο πρωθυπουργός αποφεύγει στις δημόσιες τοποθετήσεις του τον όρο «Δεξιά». Για αρκετούς αυτό αποτελεί δείγμα προόδου και πολιτικής ωριμότητας, ωστόσο αποτελεί κομμάτι του επικοινωνιακού πλαισίου που επιβεβαιώνει την μη ύπαρξη εναλλακτικής. Με αυτόν τον τρόπο εδραιώνεται η επικρατούσα τάση και σε συνδυασμό με την μιντιακή παντοδυναμία αποδυναμώνεται κάθε φωνή που προσπαθεί να ακουστεί, αλλά η δύναμή της δεν είναι αρκετή.
Ευνοϊκή συγκυρία για να επισπευσθούν όλα τα παραπάνω ήταν η πανδημία. Η υγειονομική κρίση παρουσιάστηκε ως μία ιδανική ευκαιρία στη λογική του «δόγματος του ΣΟΚ». Ήταν το σημείο κλειδί για την επικράτηση στην κοινωνία όσων αποτυπώθηκαν στη διπλή κάλπη των Εθνικών εκλογών. Σε μία εποχή μειωμένων προσδοκιών, τα επιδόματα κι οι αναστολές εργασίες έπαιξαν καταλυτικό ρόλο. Ο κ. Γεροτζιάφας ερχόμενος από τη Γαλλία στην Ελλάδα είχε την ευκαιρία να αντιληφθεί την οικοδόμηση της «ηγεμονίας» με alt-right όρους. Πιθανώς κι οι κ.Όθων Ηλιόπουλος και Στέφανος Κασσελάκης που ήρθαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Σε όλη αυτή τη στροφή όμως της κοινωνίας που δε συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε αρκετές χώρες της Ευρώπης που έχουν εκκολάψει τον «σπόρο του Μπάνον», βλέπουμε έναν αδύναμο κρατικό μηχανισμό σε όλα τα επίπεδα, εγκλήματα που έχουν τα αίτιά του στην Πατριαρχία και μία συνέχεια του «πελατειακού κράτους» που προσωπικά δεσμεύτηκε να καταργήσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήδη από τις προεκλογικές του εξαγγελίες το 2019. Η καθολική επικράτηση αυτής της νοοτροπίας αποδυναμώνει φυσικά και το πολιτικό μας σύστημα. Είναι γεγονός πως η δύναμη της αξιωματικής αντιπολίτευσης συρρικνώθηκε σημαντικά μετά το αποτέλεσμα του Ιουνίου.
Η πολιτική όμως δεν έχει αδιέξοδα. Πρέπει να αναζητηθεί η λύση, ώστε να υψωθεί ένα Προοδευτικό ανάχωμα απέναντι στην επέλαση αυτού του φαινομένου. Με τον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ και τον ΠΑΣΟΚ να αναζητούν την πυξίδα τους, αρκετοί πολίτες που έχουν δει όλα παραπάνω είναι ικανοί να συμβιβαστούν τη δεδομένη χρονική στιγμή με ένα κόμμα που θα μοιάζει με το αντίστοιχο των Δημοκρατικών στις Ηνωμένες Πολιτείες προκειμένου να γίνει η πολυπόθητη αλλαγή στον τόπο. Μένει να φανεί ποιο θα είναι το πρόσωπο που θα εμπνεύσει, θα συσπειρώσει και θα δείξει ικανό να γυρίσει τον τροχό και πάλι στη «σωστή» κατεύθυνση. Η ένδεια πολιτικού στελεχιακού δυναμικού σε αυτήν την κρίσιμη συγκυρία είναι εμφανής.
Αδιαμφισβήτητα επομένως στόχος πρέπει να είναι η ανατροπή αυτής της «ηγεμονίας» και στη θέση της να υιοθετηθεί μία νέα συνθήκη με σαφείς διαχωριστικές γραμμές και ξεκάθαρο πρόσημο. Για να συμβεί αυτό πρέπει να υπάρξει το ανάλογο αφήγημα που θα δώσει ελπίδα και προοπτική. Αυτό θα φέρει την πολυπόθητη αλλαγή κι όποιος ακόμα αρνείται να το δει, εθελοτυφλεί και παραμένει εγκλωβισμένος στο αδιέξοδό μας.