Ξημερώνει εκείνη η ημέρα που κανείς δε θα ήθελε να ξημερώσει. Έχει προηγηθεί λίγες ώρες πριν το δυστύχημα των Τεμπών.
Η πρώτη μου αντίδραση είναι να θέλω να πάρω το αυτοκίνητό και να πάω στο μέρος της τραγωδίας. Να βοηθήσω με κάθε τρόπο. Η αλληλεγγύη και το αίσθημα ευθύνης αποτελούν άλλωστε αντίδοτο στην εποχή μας. Παρακολουθώ τα πρακτορεία ειδήσεων και παράλληλα έναν μηχανισμό που καλείται από το πρώτο κιόλας λεπτό να διαχειριστεί πρώτα απ΄όλα επικοινωνιακά το “ανθρώπινο λάθος”. Για αρκετές ημέρες στο κάδρο υπάρχει μονάχα αυτό. Έχω μάθει στα μεγάλα να εκπαιδεύω το μυαλό μου και να μη ξεχνώ κόντρα στο ρεύμα της εποχής.
Δεν μπορώ να βγάλω από μέσα μου μία ραδιοφωνική επικοινωνία με τον εξαιρετικό συνάδελφο Δημήτρη Συρμάτση. Υποστηρίζει τότε πως ο χρόνος μας έκανε να ξεχάσουμε τα Τέμπη. Συνειδητοποιώ στον αέρα πως έχει δίκιο, αλλά αρνούμαι να το δεχτώ και να συμβιβαστώ. Για ώρες με βασανίζει η κουβέντα μας εκείνη. Λίγες ημέρες μετά στις εκλογές του Μάη επιβεβαιώνεται η επικοινωνιακή γραμμή του επικοινωνιολόγου Γκρίνμπεργκ πως ο κόσμος ξεχνάει ακριβώς στις πέντε εβδομάδες νωπά χτυπήματα της μοίρας. Η λέξη ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ πραγματικά με στοιχειώνει.
Έναν χρόνο μετά στη δημόσια συζήτηση κυριαρχεί η λέξη ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ. Σε όλες τις δημοσκοπήσεις και στα ποιοτικά χαρακτηριστικά αυτών υπάρχει δυσαρέσκεια που αγγίζει το 90%. Όσα δεν κατάφερε η αντιπολίτευση, που το προοδευτικό της κομμάτι βρίσκεται σε περιδίνηση τα έκανε η Μαρία Καρυστιανού και φυσικά το σύνολο των πονεμένων συγγενών από τους οποίους ξεχωρίζω και τον Βαγγέλη Βλάχο. Η υπόθεση μένει ανοιχτή σε επίπεδο Κομισιόν (Ευρωπαϊκής Επιτροπής) και ανοίγει εκ νέου στο ελληνικό Κοινοβούλιο με την πρόταση δυσπιστίας που θα κατατεθεί αύριο μέχρι το μεσημέρι.
Αυτό που διακρίνω είναι πως ο μέσος Έλληνας που θεωρούσε μέχρι την τελευταία ημέρα του περσινού Φεβρουαρίου ασφαλέστερο μέσο το τρένο δε νιώθει καλά. Όταν κοιτάει τον καθρέφτη αφενός σκέφτεται πως μπορεί να ήταν αυτός στη μοιραία αμαξοστοιχία κι αφετέρου δημιουργείται η ανάγκη να στηρίξει την προσπάθεια διαλεύκανσης της υπόθεσης. Δεν είναι μία συζήτηση για λίγους, δεν είναι για ρομαντικούς. Οι 1.350.000 υπογραφές είναι μία ισχυρή αποδοκιμασία στο πολιτικό σύστημα σε όλο του το φάσμα και μία προειδοποίηση στη Δικαιοσύνη πως οφείλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Σημείωνα σε διάφορες εκπομπές που κάναμε με τον καλό φίλο Άκη Σακισλόγλου πως πέρυσι το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης που ακολούθησε την τραγωδία αρκετοί θεατές έμπαιναν βουβά στις αίθουσες για να πνίξουν το αίσθημα ενοχής. Σήμερα δεν έχουν όμως που να κρυφτούν. Οφείλουν να δράσουν. Οι αποκαλύψεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας σε αντιδιαστολή με το αποτέλεσμα των επιτροπών της Βουλής φέρνουν τη μεγάλη σύγχυση που αναλύσαμε. Ο κόσμος νιώθει πως ΔΕΝ είναι ΑΣΦΑΛΗΣ και τον αντιμετωπίζουν ως αναλώσιμο. Η αβεβαιότητα φουντώνει επίσης θεωρίες συνομωσίας που σε παγκόσμια κλίμακα έχουμε δει πως φέρνει αποσταθεροποίηση.
Οι Ευρωεκλογές πιθανώς να δώσουν μία διέξοδο εκτόνωσης. Μπορεί όμως να σηματοδοτήσουν και μία νέα μεγάλη δοκιμασία για τη Νέα Δημοκρατία. Την πρώτη αληθινή από το 2019. Αθροιστικά εδώ έρχεται να δράσει για πρώτη φορά η οικονομία (ακρίβεια) που καίει με διαφορετικό τρόπο την πλειοψηφία και τους κυβερνώντες. Ήταν ο τομέας που έδωσε τη ψήφο δεύτερης τετραετίας στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Άνεμος αλλαγής όπως για παράδειγμα το 2014 δε φυσάει δέκα χρόνια μετά, αλλά οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με το είδωλό τους στο κάτοπτρο και αντιλαμβάνονται πως κάτι έχουν κάνει λάθος. Μένει να φανεί τι απάντηση θα δώσουν πρώτα απ΄όλα στον ίδιο τους τον εαυτό.