Η Κική Αραβίδου αρθρογραφεί στο TheOpinion. Η Κ. Αραβίδου είναι συνιδρύτρια της ομάδας για την γυναικεία ενδυνάμωση και τα γυναικεία δικαιώματα SHE-Society for Help & Empowerment.
«Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι στην αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα». Η Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 10 Δεκεμβρίου, σε ανάμνηση της υπογραφής της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 10 Δεκεμβρίου 1948.
Το τραγικό περιστατικό του πυροβολισμού του 16χρονου Ρομά ξύπνησε μνήμες από την δολοφονία του George Floyd για ένα πλαστό 20δόλλαρο από αστυνομικό στις ΗΠΑ και το κίνημα #blacklivesmatter που ακολούθησε.
Τότε είχε γίνει viral το tweet ενός Αμερικάνου λευκού άντρα, του Mark McCoy, αρχαιολόγου, καθηγητή σε κολλέγιο που έγραψε: «ο George Floyd και εγώ συλληφθήκαμε με την υποψία ότι δώσαμε πλαστό χαρτονόμισμα 20 δολαρίων. Για τον George Floyd, έναν άντρα στην ηλικία μου με δύο παιδιά ήταν η θανατική ποινή. Για μένα είναι μια ιστορία που καμιά φορά λέω στα πάρτυ. Αυτό φίλοι μου είναι το λευκό προνόμιο». Και είναι αλήθεια ότι η δική του εμπειρία, όπως την περιγράφει, μας φαίνεται οικεία. Γιατί σε πόσους από εμάς δεν έχει τύχει μια ιστορία μικροπαραβατικότητας, που όμως λύθηκε καλοπροαίρετα ή με ένα μικρό πρόστιμο και μας φάνηκε απολύτως φυσική η εξέλιξη αυτή; Ταυτόχρονα όμως είναι σοκαριστική η αναγνώριση του προνομίου του λευκού άντρα ανώτερης τάξης με την παραδοχή της δραματικά διαφορετικής εξέλιξης μιας παρόμοιας ιστορίας.
Ο συστημικός ρατσισμός, αόρατος και φυσιολογικός για αυτούς που ευνοεί, αποτελεί την μεγαλύτερη δύναμη της λευκής υπεροχής. Είναι οι κληρονομημένες μέσα από τους αιώνες προκαταλήψεις που έχουν περάσει στο υποσυνείδητο μας. Έτσι οι λευκοί δεν έχουν μάθει να αναγνωρίζουν το προνόμιο που τους δίνει το χρώμα τους του δέρματός τους όπως και οι άντρες δεν έχουν μάθει να αναγνωρίζουν το προνόμιο που τους δίνει το φύλο τους. Κάποιοι/ες από εμάς έχουν λιγότερες ευκαιρίες λόγω αυτών των τυχαίων στοιχείων, που όμως βάζουν εμπόδια στην ζωή και στα όνειρά τους.
Η καταπίεση λόγω της διαφορετικότητας του χρώματος του δέρματος , όπως και η γυναικεία καταπίεση δεν είναι μια «φυσική» αλλά μια ιστορικά διαμορφωμένη κατάσταση. Η κυριαρχία και συνεπώς η καταπίεση που σχετίζεται με τον σεξισμό ή τον ρατσισμό λειτουργεί παρόμοια γιατί ο τρόπος που δομούνται αυτοί οι –ισμοί στο μυαλό μας είναι παρόμοιοι. Συνήθως όπου υπάρχει ο ένας ακολουθεί και ο άλλος. Μάλιστα αποδεικνύεται πιο δύσκολο να εξαλείψεις το σεξισμό από ότι τον ρατσισμό γιατί ιστορικά ο σεξισμός προηγείται του ρατσισμού. Άλλωστε αποτελεί και την πρώτη μορφή καταπίεσης που μαθαίνουν τα παιδιά. Η Shirley Chisholm η πρώτη Αφροαμερικανίδα που εκλέχθηκε στο Κογκρέσο και το 1972 έγραφε ιστορία για δεύτερη φορά ζητώντας το χρίσμα των Δημοκρατικών προκειμένου να κατέβει για Πρόεδρος των ΗΠΑ, μιλώντας για την εμπειρία της δήλωσε ότι στην σφαίρα της πολιτικής συνάντησε πολύ περισσότερες διακρίσεις γιατί ήταν γυναίκα από ότι γιατί ήταν μαύρη.
Ο ρατσισμός και ο σεξισμός βέβαια είναι δύο από τα πολλά συστήματα καταπίεσης και πλεονεκτημάτων. Υπάρχουν και άλλα: η τάξη, η ηλικία, η εθνικότητα, η θρησκεία, ο σεξουαλικός προσανατολισμός. Η πρόκληση σήμερα είναι να δούμε πως όλα αυτά συνδέονται και η στιγμή μας προσφέρει δυνατότητες για αλλαγές πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές. Μέσα από την δυναμική των πρόσφατων κινημάτων αναδεικνύεται σήμερα μια πιθανότητα να ξαναδημιουργήσουμε το μέλλον και εδώ έχει ρόλο να παίξει το παλαιότερο και πιο δυναμικό κίνημα κοινωνικής δικαιοσύνης, το φεμινιστικό κίνημα. Γιατί ο φεμινισμός, όσο και αν είναι στο μυαλό των περισσοτέρων αλλιώς τοποθετημένος, είναι ένα κίνημα ελπίδας και προόδου που αφορά όχι μόνο την ισότητα αλλά την αλλαγή.