* Γράφει η Λυδία Βήτα
Τα τελευταία 24ωρα ζούμε κάτι το οποίο δεν μπορεί να εκφραστεί με όλες τις λέξεις που γνωρίζω. Τα τελευταία 24ωρα εμείς «ζούμε» και ο Κώστας παλεύει για την ζωή του. Τον αποκαλώ με το μικρό του, σαν να τον ξέρω προσωπικά. Κάποι@ θα το χαρακτήριζε ασέβεια, αλλά στα δικά μου μάτια δεν είναι.
Ασέβεια είναι το γεγονός ότι βρέθηκε σε αυτήν την θέση εξ’ αρχής. Ασέβεια είναι γενικά κάποι@ να σου αφαιρεί το δικαίωμα για ζωή. Ασέβεια και κακούργημα μαζί.
Ο Κώστας δεν είχε την «τύχη» να γεννηθεί σε έναν υγειές κόσμο. Είχε την «ατυχία» να θεωρείται κάτι διαφορετικό για τον κόσμο των υπολοίπων. Είχε την «ατυχία» να γεννηθεί φτωχαδάκι με μελαμψό δέρμα και την προκατάληψη γραμμένη στο κούτελό του. Είχε την «ατυχία» να κατοικεί σε μια περιοχή της Θεσσαλονίκης με κακόφημο χαρακτήρα και αστυνομικούς να τον ελέγχουν σε κάθε του βήμα. Η διαφορετικότητα του, ήταν εγκληματική για κάποι@.
Στην Ελλάδα, η διαφορετικότητα είναι εγκληματική για πολλούς ανθρώπους. Δεν μπορείς να είσαι αυτό που πραγματικά θέλεις. Πρέπει να είσαι αυτό που οι άλλοι επιθυμούν. Δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμέν@ και χαρούμεν@ με το δικό σου σκεπτικό. Πρέπει να «χωράς» σε όλα τα στερεοτυπικά καλούπια.
Βαρέθηκα. Όχι, δεν βαρέθηκα, κουράστηκα. Κουράστηκα να ζω με τα δικά σας «θέλω», κουράστηκα να ζω με τα δικά σας «πρότυπα», κουράστηκα να φοβάμαι να είμαι η διαφορετική ανάμεσα σε τόσους ίδιους.
Ο Κώστας; Ο Κώστας πιστεύεις δεν κουράστηκε; Αν μου επιτραπεί θα πω «σίγουρα». Και θα το πω πολύ συνειδητά. Θα το πω σαν να τον είχα ακούσει να το λέει. Μια φωνή μέσα μου μού φωνάζει πως τον έχω «ακούσει» να το λέει. Όχι από τον ίδιο, αλλά το έχω ακούσει από τις παρέες μου, τους συναδέλφους μου, τους ανθρώπους που διαρκώς γνωρίζω ή συναναστρέφομαι.
Όλο και περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν να εκφράσουν την διαφορετικότητα τους, αλλά ο ρατσισμός και η στερεοτυπική αντίληψη για το τι είναι «φυσιολογικό», δεν τους αφήνουν. Θέλει να είσαι γενναίος για να υποστηρίζεις αυτά που πιστεύεις και είσαι.
Με θλίβει βαθιά και ψυχικά πολύ όλη αυτή η βία που αντιμετωπίζουμε τον τελευταίο καιρό. Με θλίβει και κάποιες ημέρες με βαραίνει κιόλας. Σκέφτομαι πως και οι δικές μου ημέρες κινδυνεύουν. Στα μάτια των πολλών, δεν έχω να φοβηθώ πολλά. Είχα την «τύχη» να γεννηθώ λευκή. Ναι, αλλά γεννήθηκα γυναίκα. Κι αυτό από μόνο του, για καποι@ σημαίνει οτι είμαι υποδεέστερη. Σημαίνει πως έχουν το δικαίωμα να με κακομεταχειριστούν, να με ταπεινώνουν και να με προσβάλουν χρησιμοποιώντας τον φύλο μου ως επίθεση. Φοβάμαι εγώ, που θεωρούμαι και «προνομιούχα». Φαντάσου πόσο μπορεί να φοβόταν ο Κώστας. Φαντάσου πόσο πολύ, φοβούνται όλοι οι Ρωμά αυτήν την στιγμή.
Στο κεφάλι σου, σκέφτεσαι πως δεν φοβούνται. Πως έχουν μεγαλώσει με την ενίσχυση τις βίαιης συμπεριφοράς στο μυαλό τους. Και σε ρωτώ: Είσαι σίγουρ@ γι’ αυτό; Μεγάλωσαν έτσι, ή μεγάλωσαν με τον φόβο πως κάποι@ θα έρθει και θα τους πάρει το σπίτι επειδή δεν «ταιριάζουν» εδώ; Μεγάλωσαν με την βία ως οδηγό ή αναγκάστηκαν να γίνουν βίαιοι γιατί η κοινωνία δεν είχε τις σωστές υποδομές για να τους βοηθήσει να προσαρμοστούν;
Πριν κρίνεις μια επιφανειακή συμπεριφορά, προσπάθησε να καταλάβεις. Πριν κρίνεις, προσπάθησε να αντιληφθείς. Πριν κρίνεις, σκέψου πως ο Κώστας, αφήνει πίσω του ένα παιδί. Κι αυτό το παιδί θα μεγαλώσει με την ιστορία ότι «οι αστυνομικοί σκότωσαν τον πατέρα του για 20€». Αν σου συνέβαινε το ίδιο, πώς θα αντιδρούσες;
Αλλά η ασφάλεια του «φυσιολογικού», δεν σε αφήνει να σκεφτείς έτσι. Είναι πολύ βαριά σκέψη για το μυαλό και τις αντιλήψεις που έχεις. Είναι πολύ «βαθειά» σκέψη για το κόμπλεξ ανωτερότητας που σου φορτώσανε οι άλλοι κι εςύ με περηφάνεια συνεχίζεις. Πρόσεχε εδώ: η ανωτερότητα είναι αλαζονεία. Η αλαζονεία σημαίνει έπαρση, η έπαρση οδηγεί στην εξουσία και η εξουσία είναι η πράξη του αστυνομικού που πυροβόλησε τον Κώστα στο κεφάλι. Κατάλαβες τώρα τι έγινε; Κατάλαβες γιατί είναι σημαντικό να μην έχει προκατάληψη για ένα μελαμψό δέρμα; Γιατί σκοτώνεις κόσμο επειδή έχεις τον σύνδρομο του θεού.
Η Κατερίνα Γώγου το έχει πει με τον δικό της τρόπο, τον τόσο μοναδικό και τόσο ιστορικό, ο οποίος λείπει σήμερα από τις ημέρες αυτές. Πολύ. : «Ξέρω πως ποτέ δεν σημαδεύουν στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο στόχος. Το νου σου».
Και η Κατερίνα ήξερε.